Οι Αδίστακτοι είναι μία ταινία που χάρισε στον Νίκο Κούρκουλο το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία έπεται των ταινιών που δημιούργησαν το σκληρό προφίλ του πρωταγωνιστή, Κατήφορος, Αμφιβολίες, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, Λόλα και αποτελεί ένα λαϊκό δράμα με στοιχεία νουάρ. Το σενάριο του Φώσκολου αν και σε μερικά σημεία φαντάζει απλοϊκό και εύκολο, προσφέρει μία ή δύο ανατροπές που αναζωογονούν το ενδιαφέρον του θεατή και αυτές εκμεταλλεύτηκε ο Ντίνος Κατσουρίδης που είχε και την ευθύνη της σκηνοθεσίας. Η ταινία ωστόσο χτίζεται πάνω στον πρωταγωνιστή της. Τον μοναδικό ίσως νουάρ ηθοποιό του ελληνικού κινηματογράφου. Τον Νίκο Κούρκουλο.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός πρώην κατάδικου και εν ενεργεία απατεώνα, του Στάθη Κούγια ο οποίος με την μικρή του συμμορία βγάζει μεροκάματο εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες του κοσμάκη και κυρίως την δίψα του για μία καλύτερη ζωή. Σε προσωπικό επίπεδο αναζητά διαρκώς την μητέρα που τον εγκατέλειψε σε ένα ορφανοτροφείο κατά την διάρκεια της Κατοχής και εξαφανίστηκε. Η Στέλλα είναι η κοπέλα που θα τον βοηθήσει να την εντοπίσει και το ρομαντικό αντίβαρο της ταινίας…
Η ταινία του Κατσουρίδη είναι άνιση και αυτό δεν είναι ένα τρωτό που πρέπει να χρεωθεί αποκλειστικά ο ίδιος. Η ευθύνη θα πρέπει να μοιραστεί ανάμεσα σε σκηνοθέτη και σεναριογράφο, μία που ο Νίκος Φώσκολος διακρίνεται για αυτήν του την αδυναμία. Οι ιστορίες του συχνά παρουσιάζουν κοιλιές τις οποίες προσπαθεί να καλύψει με υπερβολές. Ωστόσο η υπερβολή δεν είναι το χαρακτηριστικό αυτής της ταινίας. Άλλο είναι. Η ταινία λοιπόν όπως προανέφερα είναι άνιση.
Το πρώτο μισό είναι αρκετά δεμένο, προδίδει νουάρ επιρροές, η ιστορία κυλά γρήγορα, οι ήρωες ξεδιπλώνουν τον χαρακτήρα τους μέσα από τις προθέσεις τους και τα κίνητρά τους… Το δεύτερο μισό μας αποπροσανατολίζει καθώς μετατρέπεται σε ένα μελόδραμα με έντονα λαϊκίστικα στοιχεία τα οποία εξυπηρετούνται από την μετριότατη ερμηνεία της Μαίρης Χρονοπούλου. Η ταινία στο σύνολό της διασώζεται από δύο πράγματα: από τον ελκυστικότατο πρωταγωνιστή της και από την προσεγμένη φωτογραφία που μας προσφέρει ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά πλάνα στο πρώτο μισό. Α! επίσης δεν ήταν καθόλου κακοί ορισμένοι δεύτεροι ρόλοι.
Ο Νίκος Κούρκουλος ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα. Πρόκειται για έναν αντιήρωα που αντλεί από τον Bogie. Η ερμηνεία του αντιπαρέρχεται κάθε υπερβολή, η νωχελική κινησιολογία του δημιουργεί φετιχιστές (είμαι σίγουρα μία από αυτούς) το βλέμμα του καίει καρδιές και παρ’ όλο που θα μπορούσε να αρκεστεί στο «φαίνεσθαι», ο Κούρκουλος προσδίδει μία μη αναμενόμενη εσωτερικότητα στον ήρωά του. Του συμπεριφέρεται στα ίσα. Η Μαίρη Χρονοπούλου, από την άλλη, είναι όχι απλώς απογοητευτική στον ρόλο, είναι λίγη και το μόνο που την σώζει είναι ότι η Βούλα Χαριλάου είναι ακόμη χειρότερη. Και οι δύο γυναικείες παρουσίες είναι χλιαρές, υποτονικές και καμία τους δεν κατορθώνει να δημιουργήσει μία αξιομνημόνευτη ηρωίδα. Και η Χαριλάου ως μοιραία γυναίκα και η Μαίρη Χρονοπούλου ως ενάρετη γυναίκα που εμπνέει τον διχασμένο ανάμεσα στο καλό και στο κακό ήρωά μας, αποτυγχάνουν.
Η γυναικεία παρουσία που τραβά το ενδιαφέρον είναι η Δέσπω Διαμαντίδου η οποία αν και ερμηνεύει έναν ρόλο που είναι κομμένος στα μέτρα της, αυτόν την αλκοολικής πόρνης, κρύβει μέσα σε αυτόν την ανατροπή που μας επιφυλάσσει το σενάριο και την υπερασπίζεται με τις υποκριτικές της ικανότητες. Και ενώ στο μεγαλύτερο κομμάτι του δευτέρου μέρους την ταινία χαρακτηρίζει μία επιφανειακή προσέγγιση και μία ευκολία, οι σκηνές της Διαμαντίδου γεννούν μία αντίθεση και ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή για αυτήν. Όλοι οι δεύτεροι ρόλοι έχουν κάτι.
Με εξαίρεση την Δέσπω Διαμαντίδου η οποία πετυχαίνει να δημιουργήσει τον πιο ολοκληρωμένο δεύτερο ρόλο της ταινίας με την έννοια ότι μας επικοινωνεί το δράμα, την απελπισία αλλά και την απενοχοποίηση της ελαφρών ηθών γυναίκας που ερμηνεύει και άρα την κάνει πιο ρεαλιστική, όλοι οι υπόλοιποι δεύτεροι ρόλοι απλώς έχουν κάτι, με κορυφαίο του χορού πρωτίστως τον Σπύρο Καλογήρου και δευτερευόντως τον Μούτσιο. Ένα συμπαθές πέρασμα στην ταινία έχουμε και από τον Βογιατζή ενώ έναν ρολίσκο ερμηνεύει και ο Πέτρος Φυσσούν.
Η ταινία, λοιπόν, έφερε το βραβείο ερμηνείας στον Κούρκουλο και το βραβείο φωτογραφίας στον Κατσουρίδη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ειλικρινά αν παρουσιάζει ενδιαφέρον ακόμη και σήμερα είναι γιατί συντηρεί τον μύθο του Κούρκουλου. Η σκηνή που πρωτομπαίνει στο δωμάτιο της Ρόζας και κλείνει την πόρτα αργά με τον αντίχειρά του, κάνοντας μία ανάποδη κίνηση με το χέρι του, και με καρφωμένο το βλέμμα του στην έντρομη Δέσπω Διαμαντίδου, είναι μία σκηνή που αποδεικνύει ότι οι μύθοι – ή οι αντι- μύθοι αν προτιμάτε -, δεν δημιουργούνται τυχαία. Κυρίως γεννιούνται! Και καμία φορά γενιούνται και μακριά από το Hollywood!
- Βαθμολογία: 5/10
. Είναι μία ελληνική ταινία που χάρισε στον Νίκο Κούρκουλο το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης){kind=link}