Οι σύντροφοι Δαρβίνος, Μαρξ και Ομπάμα συζητούν και αγωνιούν. Ωστόσο, χορεύουν παραδοσιακούς χορούς στην πίστα των γονιδίων, αντιγράφοντας παλαιά τσαλίμια, και ενίοτε προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους φιγούρες.
Tο 1831, ένας πλούσιος ανεπάγγελτος, για να αποφύγει τις φωνές του πατέρα του, που τον χαρακτήριζε τεμπέλη, επιβιβάζεται σε ένα πλοίο (το HMS Beagle, απόδοση: Ιχνηλάτης). Ήταν ήδη αποτυχημένος υποψήφιος γιατρός και κληρικός. Οι επιδόσεις του στην Ιατρική του Εδιμβούργου και οι εκκλησιαστικές σπουδές στο Κέιμπριτζ δεν αποκάλυπταν τις νοητικές του ικανότητες. Όμως, ο γιατρός πατέρας επέμενε ο υιός να γίνει χειρουργός.
Ο νεαρός, στη διάρκεια μιας επέμβασης, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Ιατρική. Ο πατέρας τον προτρέπει να γίνει κληρικός μια και είχε υψηλή κοινωνική θέση στο Κεντ και θα τον τακτοποιούσε επαγγελματικά. Ούτε, όμως, η Θεολογία τον συγκίνησε. Στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολιόταν με ποντίκια, σκύλους και έντομα. Το πλήρωμα του Ιχνηλάτη τον αποκαλούσε «μυγοχάφτη», αγνοώντας ότι και ο πατέρας του τού έδινε τον ίδιο χαρακτηρισμό βλέποντας τον να ταξινομεί έντομα σε γυάλες. Ο γιατρός δικαιούται τον τίτλο του «κακού διαγνώστη», καθώς έβλεπε τα συμπτώματα (συλλογή εντόμων) της προδιάθεσης της προσωπικότητας του υιού, αλλά αδυνατούσε να τα συμπεριλάβει στο χαρακτηρισμό (τελική διάγνωση) του ψυχολογικού προφίλ του.
Οι μελέτες του νεαρού για τη ζωή και την εξέλιξη των όντων θα του χάριζαν αργότερα τον τίτλο του Ιερέα του Διαβόλου, αφού θα τον οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η βιομηχανία παραγωγής και βελτίωσης των ζώντων οργανισμών δεν βρίσκεται στον ουρανό, αλλά στη γη. Ούτε Παράδεισος ούτε πρωτόπλαστοι.
Oι διαπιστώσεις του Δαρβίνου αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία δεδομένου ότι ο ίδιος δεν γνώριζε περί γονιδίων, χρωμοσωμάτων και νόμων κληρονομικότητας.
Ένα πρωινό, ο Ιχνηλάτης ανοίγεται στη θάλασσα με τον ανεκπαίδευτο νεαρό στο κατάστρωμα. Ο άντρας της αδερφής του είχε εξευμενίσει τον πατέρα. Χρόνια αργότερα, η γονιδιακά προγραμματισμένη αγάπη του εκφράστηκε με τη δωρεά τεράστιας περιουσίας στον άσωτο υιό, το όνειδος της οικογένειας –χαρακτηρισμοί και αυτοί του πατέρα. Λύνοντας έτσι το προσωπικό πρόβλημα του περί υπάρξεως αγώνα του ανθρώπου. Του πρώτου που εδραίωσε τη σημασία του αγώνα ύπαρξης όλων των έμβιων όντων.
Το πεπρωμένο σκηνοθετεί με χιούμορ. Ο νεαρός πάνω στο πλοίο αποδείχθηκε ο καλύτερος φυσιοδίφης όλων των εποχών. Ουδέποτε μισθοδοτήθηκε υπό αυτήν την ιδιότητα στα 5 χρόνια υπηρεσίας του. Σε όλο το ταξίδι, έγραφε παρατηρήσεις και συνέλεγε πετρώματα, οστά και πουλιά. Ο ίδιος ομολόγησε αργότερα ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της έρευνάς του πάνω στις 14 κουκκίδες ξηράς στα νησιά Γκαλάπαγκος του Ειρηνικού. Όταν αποβιβάστηκε στο Φάλμουθ το 1836, στις αποσκευές του υπήρχε «η βιογραφία της εξέλιξης των ειδών». Και ένα γενικό απόθεμα γνώσης ικανό να εδραιώσει τη θεωρία.
Ο Δαρβίνος διατυπώνει τότε με επιστημονικά αποδεικτικό τρόπο την άποψη ότι οι ζώντες οργανισμοί κατάγονται από παλαιότερους. Υπάρχει, δηλαδή, διαδοχική βιολογική πρόοδος, συνέπεια της υπερπαραγωγής απογόνων και της εξελικτικής πολυμορφίας. Αυτές οι δύο προϋποθέσεις, ο περί υπάρξεως αγώνας και η φυσική επιλογή, αποτέλεσαν τα θεμέλια της θεωρίας του. Οι διαπιστώσεις αποκτούν ιδιαίτερη αξία εφόσον δεν γνώριζε περί γονιδίων, χρωμοσωμάτων και νόμων κληρονομικότητας. Οι νόμοι του Μέντελ περί κληρονομικότητας δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατο του καλόγερου, το 1900, επειδή φοβόταν τον αφορισμό(!). Ο Δαρβίνος βασίστηκε μόνο στην παρατήρηση γεγονότων, αγνοώντας τους μηχανισμούς και τα εργαλεία της φύσης (γονίδια). Η επιλογή, υποστήριζε, πυροδοτείται νομοτελειακά από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Επομένως, η επιβίωση των πληθυσμών (ζώων) εξαρτάται από την ποσότητα τροφής που καταναλώνουν και τις ικανότητές τους να την κατακτούν. Οι ικανότεροι οργανισμοί βρίσκονται σε πιο πλεονεκτική θέση για τροφή και παραγωγή μεγαλύτερης αναλογίας απογόνων. Ο ικανότερος προκύπτει διαχρονικά καθώς, προσαρμοζόμενος διαρκώς γονιδιακά, διασώζεται από φυσικές καταστροφές ή επιδημίες, λόγω του ισχυρότερου ανοσοποιητικού που του διασφαλίζει η πλήρης διατροφή.
Στη φύση, όλα τα θηλαστικά συγκροτούν αγέλες-κοινωνίες για λόγους άμυνας, αλλά και επιμερισμού δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Η αγέλη, για να λειτουργήσει, απαιτεί αξιοκρατία. Οι άνθρωποι μετονομάζουν τις αγέλες τους σε έθνη, κράτη, θρησκείες. Όλοι παραμένουν εντός ενός αόρατου κλωβού (μαντρί), μια και οι μοναχικοί είναι καταδικασμένοι πολλαπλώς.
Οι άνθρωποι μετονομάζουν τις αγέλες τους σε έθνη, κράτη, θρησκείες, ανάλογα με το χαρακτηριστικό που θέλουν να προβάλουν. Ολοι παραμένουν εντός ενός αόρατου κλωβού.
Πολλοί προσπάθησαν να αναγάγουν τη δύναμη του αγώνα ύπαρξης των ομάδων σε θεμελιώδη νόμο της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η ιστορική πορεία προκύπτει από έναν πολυσύνθετο τρόπο, με παράπλευρες και ασύμμετρες νίκες και ήττες, ώστε η απλοϊκή και εύκολη ταυτοποίησή της με την πραγματικότητα να αποτελεί γόρδιο δεσμό. Πρωθιερέας αυτής της άποψης ήταν ο Μαρξ, ο οποίος χρησιμοποίησε το γεγονός της ισορροπίας τροφής-πληθυσμού, ισχυριζόμενος ότι η αλαζονεία των ικανoτέρων προκαλεί ατελέσφορη παραγωγή πλούτου (ψευδή υπερκέρδη). Κάθε φορά, ο καπιταλισμός πνίγεται μέσα στα ψευδή πλούτη που παράγει, ενώ η παραγωγή υλικών αγαθών δεν μπορεί ποτέ να παρακολουθήσει την αλαζονική ζήτηση. Το σύστημα καταρρέει πάντα εκ των έσω, αιφνίδια και ολοκληρωτικά.
Όταν διατυπώθηκε για πρώτη φορά η θεωρία τού περί υπάρξεως αγώνα, η κοινωνική κατάσταση της Αγγλίας έδινε πρόσφορο έδαφος στους κοινωνιολόγους. Το αγγλικό έθνος ήταν στα πρόθυρα κοινωνικής επανάστασης. Γαιοκτήμονες εναντίον βιομηχάνων, που καταπατούσαν τις καλλιέργειες των πρώτων υπενθυμίζοντάς τους ότι βρίσκονται σε δημόσια γη. Εργάτες εναντίον βιομηχάνων. Οι τελευταίοι, όμως, οργάνωναν τους εργάτες (φόβος απόλυσης) εναντίον των τσιφλικάδων. Επαρχία εναντίον πρωτεύουσας. Η μεσαία τάξη, βαλλόμενη, οπισθοχωρούσε στην πατροπαράδοτη ατομιστική οχύρωση. Η Αγγλία ήταν διαιρεμένη στα δύο. Παρόμοια τραγωδία εξελισσόταν και στη Ν. Αμερική, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του Δαρβίνου κατά την επίσκεψή του στη Βραζιλία.
Ο Μαρξ δεν επαληθεύτηκε στην πρώτη δοκιμασία της θεωρίας του. Τον πρόλαβε η πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Η Νέα Τεχνολογία και τα αγαθά των εφαρμογών της: Ατμός. Πρόσφορη εξόρυξη άνθρακα (ενέργεια). Σιδηρόδρομοι. Γρήγορη και οικονομική μεταφορά εμπορευμάτων (συγκοινωνίες). Mε τη μηχανική καλλιέργεια, η γη έγινε πιο εύφορη και με τις συγκοινωνίες μεγαλύτερη (Νέος Κόσμος). Η Νέα Τεχνολογία άρχισε να φέρνει κέρδη και τα κέρδη καλύτερη διάθεση. Έτσι πορεύτηκε «κερδώα» η κοινωνία μέχρι τα τέλη του 19ου αι.
Το 1929, όταν η κοινωνία αντιμετώπισε το καταστροφικό κραχ, αναγκάστηκε να διαγράψει τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων με «διαγραφές» των ίδιων των ασφαλισμένων, στέλνοντάς τους στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι διαγραφές αυτές εξασφάλισαν την ευημερία του δεύτερου μισού του 20ού αι. Η αλαζονεία και η πλεονεξία ήταν τα αίτια και του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, του πλέον παράλογου κατά τους ιστορικούς καθώς δεν υπήρχαν τόσο μεγάλες κοινωνικές, οικονομικές και ιδεολογικές διαφορές ώστε να κινητοποιηθούν τόσοι πολλοί τόσο παράλογα.
Οι ανθρώπινοι πληθυσμοί παραμένουν σε ισορροπία ανάλογα με την ποσότητα της παραγόμενης από αυτούς τροφής. Αν και η τάση για υπερκέρδη εξωθεί τους πάντες σε πράξεις ακραίες. Ωστόσο, η προσπάθεια διατήρησης ισορροπίας στη σχέση τροφής-πληθυσμού δημιουργεί πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις, από την υποχρεωτική στείρωση μέχρι τη νομοθετική απαγόρευση της ελεημοσύνης. Βιολογικά, η φτώχεια είναι σύμπτωμα «αδυναμίας» των ατόμων και, διαχρονικά, της κοινωνίας που συγκροτούν. Άρα, η ελεημοσύνη αναπαράγει «ασθενικά γονίδια» συντηρώντας τα ή εμποδίζοντας τη φύση να χρησιμοποιήσει ελεύθερα την πείνα ως κινητήρια δύναμη αλλαγής και εξέλιξης.
Η επιστημονική αυτή διαπίστωση παρέσυρε τον Δαρβίνο σε συστάσεις όπως «να καταργηθούν οι νόμοι και όλες οι συνήθειες που εμποδίζουν τους πλέον ικανούς να επιτύχουν», κατά τα γραφόμενά του. Με τη λέξη «συνήθειες», αρκετοί υποστηρίζουν ότι εννοούσε την ινστρουχτορική διαφώτιση των κληρικών της εποχής. Εδώ, ο Δαρβίνος εμφανίζεται βαθύτατα αντιφατικός και αντικαθεστωτικός, και άνθρωπος που εχθρεύεται την κοινωνική τάξη όπου πέρασε όλη του τη ζωή, απολαμβάνοντας τα πλούτη της πατρικής κληρονομιάς.
Οι ανθρώπινοι πληθυσμοί παραμένουν σε ισορροπία ανάλογα με την ποσότητα της παραγόμενης από αυτούς τροφής. Αν και η τάση για υπερκέρδη εξωθεί τους πάντες σε πράξεις ακραίες.
Η συνεχής εξέλιξη των ειδών αποκτά πολιτική σημασία υποστηρίζοντας τη συντήρηση. Ενώ αυτή επιτυγχάνεται ασυνεχώς, δηλαδή με άλματα στην κοινωνική της μεταφορά, σημαίνει επαναστάσεις και μεταλλάσεται σε μαρξιστική. Ο Δαρβίνος επιβεβαίωσε ότι η βιολογική αναμέτρηση με το περιβάλλον επιλέγει τον πιο προσαρμοστικό και όχι τον πιο ισχυρό. Φυλές προηγμένων διανοητικά ζώων, όπως οι χιμπατζήδες Bonobus, εξαιρετικά ειρηνόφιλες, σχεδόν εξαλείφθηκαν. Ενώ άλλες, πιο επιθετικές, όπως των ανθρώπων, εκπαιδευόμενες, έπαψαν να εξολοθρεύουν τους ηττημένους και άρχισαν να τους διατηρούν με σκοπό την εκμετάλλευση της εργασίας τους. Γονίδια και απόγονοι αναδιατάσσονται συνεχώς. Δύο διαδοχικά οικονομικά κραχ (Ρωσία, 1914 και Η.Π.Α., 1929) και δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δείχνουν να έχουν ξεχαστεί καθώς ατενίζουμε την τρίτη οικονομική κρίση της Ιστορίας.
Ο Δαρβίνος περιγράφει μια ανάλογη συλλογική αμνησία ανθρώπων από την εμπειρία του με τους κατοίκους της Γης του Πυρός: Ζούσαν γυμνοί, χωρίς καμία πνευματική επιδεξιότητα εκτός από την ικανότητα να ανάβουν φωτιά· παρατήρηση που ώθησε τον Μαγγελάνο να ονομάσει τη χώρα «Γη του Πυρός». Το δράμα έγινε τραγωδία όταν ο Δαρβίνος έκανε τη σύγκριση μεταξύ των πρωτόγονων εκείνων ανθρώπων και τριών συμπατριωτών τους που είχαν απαχθεί πριν από χρόνια στα πλαίσια αποστολής για να υπηρετήσουν ως δούλοι. Τους είχαν μεταφέρει στην Αγγλία για να εκπαιδευτούν σε απλές εργασίες, έμαθαν αγγλικά και προσηλυτίστηκαν στη θρησκεία. Τώρα, τους επέστρεφαν στην πατρίδα τους για να ενταχθούν στην προτεσταντική ιεραποστολή.
Η σύγκριση ανάμεσα στους πρωτόγονους και τους επαναπατριζομένους ήταν εκπληκτική. Ο Δαρβίνος κατέληξε στη διαπίστωση ότι όλοι οι άνθρωποι κάτω από την επιδερμίδα είναι ίδιοι. Η χαρά γρήγορα διαδέχθηκε την απογοήτευση με την παρατήρηση ότι και οι τρεις μετεκπαιδευόμενοι ιεραπόστολοι άρχισαν σύντομα να μιμούνται απόλυτα τα έργα και τις αποφάσεις των πρωτόγονων συμπατριωτών τους. Δεν γνωρίζουμε αν ο Δαρβίνος προσπάθησε να παρηγορηθεί μεταθέτοντας την αιτία στη δύναμη των πρώτων παιδικών εμπειριών. Ευτυχώς που δεν θα μάθει ποτέ αυτό που δημοσίευσαν οι New York Times τον Νοέμβριο του 2004. Το 55% των αναγνωστών που ρωτήθηκαν σε έρευνα της εφημερίδας απάντησε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο μέσα στον Παράδεισο με αυτόν ακριβώς το σωματότυπο. Αν δεν παραμένουμε τυφλοί, τότε το 55% των ατόμων που ρωτήθηκαν είχε αδυναμία να διακρίνει τι κρύβεται κάτω από το καμουφλαρισμένο με κάποιο χρώμα δέρμα του.
