«Αθάνατη ελληνική φουστανελά» είτε εκφωνείται με καμάρι είτε κάτω από την σκληρή ειρωνική γλώσσα, είναι όρος για τον οποίο ένα είναι σίγουρο. Εκτός από σύμβολο της εθνικής μας ενδυμασίας, είναι αυτό το κομμάτι του εαυτού μας που θα αποτελέσει ολόκληρη σχολή , είδος θα λέγαμε καλύτερα, σε τομείς της κουλτούρας μας, τομείς όπως το τραγούδι, ο χορός, ο κινηματογράφος. Η αναβίωση ταινιών φουστανέλας στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σχολής. Η Γκόλφω (1894), ο Aγαπητικός της βοσκοπούλας (1892), η Αστέρω (1929), μεταφέρονται ξανά στην οθόνη την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, σε έμμετρο λόγο και δημοτική γλώσσα.
Δραματικό ειδύλλιο και η Αστερω παρουσιάζεται ξανά το 1959 από την ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ και τον Κλεαρχο Κονιτσιωτη, σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο του Αλέκου Σακελάριου. Δοκιμάζοντας τις δυνατότητες του ο Ντ. Δημόπουλος στο είδος αυτό, παρουσιάζει κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του είδους. Ένα είδος που ταλαιπωρήθηκε αλλά και κούρασε με την αναβίωση του την εποχή εκείνη.
Πρωταγωνίστρια στην Αστερω του Ντ. Δημόπουλου ήταν η Αλικη Βουγιουκλακη, η οποία κρατούσε και τον ομώνυμο ρόλο. Φτωχή παρακόρη του Μήτρου, πλουσίου άρχοντα ερωτεύεται, ποιον άλλο; Τον γιο του, τον Θύμιο. Κι ενώ οι δυο νέοι σχεδιάζουν τον γάμο τους και κάνουν όνειρα, ο άρχοντας αντιδρώντας απομακρύνει την Αστέρω από τον Θύμιο, στέλνοντάς την στα χειμαδιά. Εκεί ένα πλούσιος τσέλιγκας, ο Θάνος, βλέποντας την Αστέρω να κάνει μπάνιο γυμνή στο ποτάμι, την ερωτεύεται και την ζητάει σε γάμο. Λίγο όμως πριν γίνει ο γάμος η κοπέλα τρελαίνεται και φεύγει στα βουνά. Ο Θύμιος που δεν έχει πάψει ούτε στιγμή να την αγαπάει την βρίσκει, την συνεφέρει και τελικά η ερωτική τάξη αποκαθίσταται.
Μαζί με την Βουγιουκλακη εμφανίζονται ο Δημητρης Παπαμιχαηλ, ο Τιτος Βανδης, ο Στεφανος Στρατηγος, η Γεωργια Βασιλειαδου κ.α. , έξοχο επιτελείο που υποστηρίζει τους χαρακτήρες των ηρώων με το ταλέντο και την αγάπη τους για τον κινηματογράφο. Δυστυχώς όμως, το γεγονός ότι ο σεναριογράφος αντί να εμπνευστεί από την λαϊκή μας παράδοση και τα τραγούδια της , βάζει τους ηθοποιούς να μιλούν σε «δεκαπεντασύλλαβο λαϊκού περιοδικού», κάνει την ταινία να υστερεί και να μοιάζει σχεδόν κωμική, αφαιρώντας την αξία των ηθοποιών. ‘εγώ δεν είμαι τίποτα είμαι σαν τα πουρνάρια’, ‘και τετρακόσια πρόβατα και δυο χιλιάδες γίδια, αμπέλια με σαββατιανό, αμπέλια με μοσχάτο…’ και άλλα παρόμοια λόγια σε αστική Αθηναϊκή διάλεκτο αφαιρούν το παραδοσιακό στοιχείο και την δραματικότητα.
Παρόλα αυτά πρόκειται για μια ταινία που διακρίνεται για την γοργότητα , τον ρυθμό της και την ένταση, την δραματική πυκνότητα, στοιχεία που αποδεικνύουν συν της άλλοις και την δεξιοτεχνία του Δημόπουλου. Οι εικόνες, η ωραία φωτογραφία οι ενδιαφέρουσες ποιμενικές σκηνές , η προσπάθεια συγκερασμού στοιχείων του παραμυθιού και του ρεαλισμού, προσδίδουν αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε με μια λέξη γλυκύτητα στην ταινία
«Αστέρω απόψε τα βουνά γιατί είναι βουρκωμένα» ένα από τα τραγούδια της ταινίας το οποίο στην πραγματικότητα το τραγουδάει ο Δημητρης Ζαχος ενώ το κοινό βλέπει το πρόσωπο του Δημητρης Παπαμιχαηλ. Το ίδιο αυτό τραγούδι γράφτηκε για την πρώτη Αστέρω του 1929 και τότε το είχε τραγουδήσει ο Ορεστης Μακρης. Στην ταινία του 1959 την μουσική είχε γράψει ο Τακης Μωρακης, ενώ ο Κατσουριδης είχε την επιμέλεια της Φωτογραφίας. Οι σκηνές στα σπήλαια των Ιωαννίνων όπου εμφανίζεται η τρελή Αστέρω έγραψαν ιστορία. Η ίδια η Αλικη Βουγιουκλακη είχε πει κάποτε σε συνέντευξη της πως μόλις είχε διδαχτεί την σκηνή τρέλας από τον Ροντηρη στην Οφηλία, με αποτέλεσμα να αρέσει ιδιαίτερα στον Φινο που παρακολουθούσε τα γυρίσματα με την ανάλογη σκηνή τρέλας της Αστέρως και βέβαια να αρχίσει η κόντρα διεκδίκησης της πρωταγωνίστριας μεταξύ Κονιτσιωτη και Φίνου.
Η ταινία πήγε και στο φεστιβάλ του Βερολίνου με αρκετή επιτυχία ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που πρόσεξαν ην νεαρή, με το δροσερό προσωπάκι, πρωταγωνίστρια Αλικη Βουγιουκλακη, η όποια εμφανίζεται και σε αρκετά τολμηρή σκηνή θα λέγαμε για τη εποχή (η σκηνή του μπάνιου στο ποτάμι).
Το είδος των «ταινιών φουστανέλας» τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60 επικράτησε με σκοπό να πάρει μακριά από τις έγνοιες τον απλό κόσμο. Κόσμο που ερχόταν στην πόλη και να συναντήσει την τύχη του, μια τύχη που κατέληγε σε πάλη για τα μεροκάματα ενώ η ζωή του πολίτη αναλωνόταν πάντα στην ίδια διαδρομή: σπίτι, δουλειά, αιματηρή οικονομία και ξανά από την αρχή. Τα άγρια βουνά, οι ρομαντικές ιστορίες, ο καθαρός αέρας και η φλογέρα, οι φουστανελάδες, έμοιαζαν η καλύτερη διέξοδος για τους ανθρώπους που ήρθαν στην πόλη. Η προσγείωση όμως του κόσμου σε καθημερινά μικροαστικά πρότυπα σήμανε και τη χρεοκοπία του είδους. Έτσι, οι ηρωίδες – φτωχές μα πάντα όμορφες- που αποτελούσαν την πέτρα του σκανδάλου, είτε λεγόταν Αστέρω, είτε Γκόλφω, Δρόσω, Χάιδω, Μαλάμω, Βαγγελιώ, Παγώνα, δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την προσοχή του κοινού.
Η Αστέρω βγήκε στο σινεμά μαζί με τη Μουσιτσα (στην οποία επίσης πρωταγωνιστούσε η Αλικη Βουγιουκλακη), στην αναμέτρηση όμως κέρδισε η «φουστανέλα».
Αστερω, λοιπόν, του 1959, ένα έργο μισό σε έμμετρο, μισό σε πεζό λόγο με γυρίσματα τόσο στα στούντιο της Φινος Φιλμ όσο και στο σπήλαιο των Ιωαννίνων. Αξίζει την προσοχή μας για ένα και μοναδικό λόγο. Ο Δημόπουλος παρουσιάζει με μεγάλη τέχνη μια άλλη εποχή και καταφέρνει αυτό που οι άλλοι σκηνοθέτες δεν κατάφεραν. Δουλεύει με ελευθερία χωρίς να στηρίζεται στην υποκριτική δυνατότητα των ηθοποιών. Στηρίζεται στην ποιότητα και όχι στην προσωπικότητα, κάτι που έκανε ο Κ.Δαδήρας την ίδια χρονιά με τον Ο Αγαπητικος της Βοσκοπουλας. Ποιος κερδίζει όμως, θα το κρίνετε εσείς. Δεν έχετε παρά να δείτε την Αστερω.
- Βαθμολογία: 4/10
. «Αθάνατη ελληνική φουστανελά» είτε εκφωνείται με καμάρι είτε κάτω από την σκληρή ειρωνική γλώσσα){kind=link}