Ο αστρονόμος Eamonn Kerins από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ έχει αναπτύξει μια προσέγγιση για την αναζήτηση ευφυών εξωγήινων όντων σε άλλους πλανήτες που περιλαμβάνει τη χρήση θεωρίας τυχερών παιγνίων. Έχει γράψει μια επιστημονική αναλυτική έκθεση που περιγράφει τις ιδέες του και την έχει ανεβάσει στο arXiv (ηλεκτρονικό αποθετήριο για επιστημονικές μελέτες πριν την ακαδημαϊκή δημοσίευση τους)
Η τρέχουσα προσέγγιση για την αναζήτηση ευφυούς ζωής σε άλλους πλανήτες είναι βασικά διττή. Η πρώτη προσέγγιση περιλαμβάνει τη σάρωση των ουρανών αναζητώντας σήματα από το διάστημα που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από ευφυή όντα. Ενώ η δεύτερη προσέγγιση περιλαμβάνει τη σάρωση του ουρανού για ενδείξεις εξωπλανητών που φαίνεται να είναι κατοικήσιμοι. Ο Kerins προτείνει ότι ένας τρόπος για να συγχωνεύσουμε τις δύο προσεγγίσεις σε μια λογική συστηματική αναζήτηση εξωγήινης νοημοσύνης είναι να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μέρος από τη λογική που ενυπάρχει στη θεωρία τυχερών παιγνίων.
Ο Kerins ξεκινά σημειώνοντας ότι φαίνεται πιθανό ότι ο λόγος που οι επιστήμονες στη Γη δεν έχουν ανακαλύψει σήματα από όντα σε άλλους πλανήτες είναι επειδή δεν στέλνουν σκόπιμα, φοβούμενοι ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των εχθρικών αντιπάλων και τελικά να τους βλάψουν. Υποστηρίζει περαιτέρω ότι εάν όντως υπάρχουν εξωγήινοι πολιτισμοί, μπορεί να έχουν την ικανότητα να ακούνε τόσο καθαρά και έντονα όσο εμείς στη Γη. Αυτό οδηγεί στο Παράδοξο του SETI (ο ακριβής αγγλικός όρος είναι SETI paradox), στο οποίο όλοι ακούνε, αλλά κανείς δεν απαντάει. Και οδηγεί επίσης στο ερώτημα του πως θα μπορούσε να επιλυθεί ένα τέτοιο παράδοξο. Σημειώνει ότι η θεωρία των τυχερών παιγνίων υποδηλώνει ότι και τα δύο μέρη πρέπει να συμφωνήσουν ότι το μέρος που έχει περισσότερη πρόσβαση σε πληροφορίες θα πρέπει να είναι αυτό που μεταδίδει πρώτα στην άλλη πλευρά.
Ο Kerins προτείνει επίσης ότι και τα δύο μέρη σε μια τέτοια κατάσταση επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν αυτό που ίδιος περιγράφει ως «κοινός παρονομαστής πληροφοριών» για να αποφασίσουν εάν θα στείλουν ένα σήμα στον στόχο. Τέτοιες πληροφορίες, σημειώνει, πρέπει να είναι σε μορφή που κάθε μέρος θα μπορούσε να αναγνωρίσει. Επιπλέον σημειώνει ότι τέτοια σηματοδότηση θα πρέπει να ξεκινά με κάτι πολύ βασικό, όπως η ισχύς σήματος διέλευσης (transit signal strength). Ένα τέτοιο σήμα, σημειώνει, είναι εύκολο να μετρηθεί και είναι επίσης ανεξάρτητο από οποιεσδήποτε μορφές ζωής που μπορεί να κατοικούν σε έναν δεδομένο πλανήτη.
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ακολουθώντας μια τέτοια προσέγγιση που βασίζεται σε δεδομένα που έχουμε στην κατοχή μας, επί του παρόντος, θα περιορίσει την αναζήτηση σε έναν μόνο εξωπλανήτη: τον K2-155d. Προτείνει ότι επειδή είναι πιο ορατό σε εμάς και όχι το αντίστροφο, εμείς θα είμαστε οι πρώτοι που θα στείλουμε σήμα, και στη συνέχεια παρακολουθούμε και ακούμε για οποιαδήποτε απάντηση.
