Το Φεστιβάλ Δράμας φτάνει στο τέλος του. Η χθεσινή ήταν η προτελευταία μέρα, όπου προβλήθηκαν 19 ταινίες, σε ένα κατά τα άλλα μέτριο από άποψη ποιότητας κύκλο προβολών. Πολλά ήταν και χθες τα τεχνικά προβλήματα. Φαίνεται ότι η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή έχει αποσυντονίσει το φεστιβάλ.
Το μόνιμο μουρμουρητό όλων, εδώ στη Δράμα, είναι η ποσότητα των ταινιών αλλά και τα διάφορα είδη που ανακατεύονται ατάκτως ερριμμένα. Αυτά που γράφαμε χθες δηλαδή. Η εικόνα αυτή μάλιστα επιβεβαιώθηκε περίτρανα τη χθεσινή ημέρα. Καθότι έβλεπες ένα ανομοιογενές 5ωρο πρόγραμμα, κάτι που βέβαια σε πετούσε έξω από την αίθουσα. Κυριολεκτικά. Σαν σε καρδιογράφημα φάνταζε η κατάσταση.
Έτσι, παρακολουθούσες τα ντοκιμαντέρ “Αμπελόκηποι” και “Καθαρό ραδιόφωνο” να προβάλλονται σε ένα τμήμα που και θέση δεν έχουν και θα χαθούν μες στο γενικότερο χαμό της μυθοπλασίας. Ή από την άλλη μεριά, το “His brother’s keeper”, το “Kiss me lower” και το “A doll’s life” που θα έπρεπε να έχουν παραμείνει στο τμήμα “Έλληνες του Κόσμου”. Πρόκειται για ταινίες “ξένες” ως προς τη δομή των ταινιών του συνηθισμένου ελληνικού προγράμματος.
Το ζήτημα πλέον είναι ότι το φεστιβάλ φτάνει στο τέλος του, κι αυτή η διοργάνωση σίγουρα θα συζητείται για καιρό ακόμη. Όπως η χώρα, έτσι και το φεστιβάλ του Αντώνη Παπαδόπουλου βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο.
Ημέρα 4η: Δυο πόρτες έχει η ζωή…
…Μας λέει η καλύτερη ταινία της χθεσινής ημέρας, οι “Ιδιότητες του 2” (trailer) του Αχιλλέα Κυριακίδη. Πιστός στο σινεμά που κάνει τρεις δεκαετίες τώρα αυτός ο έμπειρος κινηματογραφιστής, ο οποίος επιμένει στη μικρού μήκους φόρμα, θέτει υπαρξιακά διλήμματα, μιλάει για τα πιο μύχια ανθρώπινα της ψυχής που εντέλει είναι τα καθημερινά, αυτά που μας κατατρώνε και μας ταλαιπωρούν.
Ένα σινεμά που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι νεανικό και φρέσκο, σαν και των πιτσιρικάδων που έρχονται για πρώτη ή δεύτερη φορά στη Δράμα, αλλά σίγουρα είναι ένας ολοκληρωμένος κινηματογράφος, απόρροια της πολύχρονης εμπειρίας του Κυριακίδη στο σινεμά. Μάλιστα, οι “Ιδιότητες του 2” όπως και οι προηγούμενες ταινίες του, μπορούν να διαβαστούν και ως αυτοτελή διηγήματα.
Η ιστορία μιλάει για έναν μεσήλικα (τον υποδύεται ο Ιερώνυμος Καλετσάνος), κάπως απογοητευμένο από τη ζωή του, με μια βαρετή καθημερινότητα, ο οποίος ξαφνικά βλέπει και ζει με τον δεύτερο εαυτό του, που του υποδεικνύει τι σημαίνει να ζεις καλά και όχι τετριμμένα.
Ξεχώρισα ακόμη και στοιχεία των παρακάτω ταινιών:
Για το πανέξυπνο σεναριακό τους εύρημα, που αποτυπώθηκε ακριβώς και με συνέπεια στην οθόνη χάρη στην άψογη και στιβαρή σκηνοθεσία των δημιουργών τους, ξεχώρισα το “Family tree” (trailer) του Φωκίωνα Μπόγρη και το “807” (trailer) του Αλέξανδρου Σκούρα.
Η πρώτη ταινία, που βασίζεται σε σενάριο του ηθοποιού Κώστα Ξυκομηνού, εντάσσεται στο οικονομιδικό σύμπαν και αποτελεί μια ξεχωριστή ταινία στη φιλμογραφία του Μπόγρη. Εισχωρεί στα άδυτα μιας λαϊκής οικογένειας που βρίσκεται σε αποσύνθεση και παρακμή. Για γερά νεύρα.
Η δεύτερη ταινία, αυτή του Σκούρα, ο οποίος πέρυσι είχε πάρει το μεγάλο βραβείο στο τελευταίο digi της Δράμας, σε μεταφέρει και πάλι σε μια λαϊκή γειτονιά, στο δρομολόγιο ενός αστικού λεωφορείου, όπου ένας άντρας και μια γυναίκα ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Μόνο που η έκπληξη παραμονεύει στη γωνία…
Μια ακραιφνώς νατουραλιστική ταινία που διακρίνεται για τα κάδρα της, τη φωτογραφία της αλλά και τη γεμάτη ερμηνεία της Γιώτας Χατζηιωάννου, είναι το “Χαμομήλι” (trailer) του Νεριτάν Ζιντζίρια.
Μια γριά αγωνίζεται για να θάψει τον σύζυγο της, πολεμώντας με τις αντίξοες συνθήκες του χιονισμένου και ορεινού μέρους που ζει.
Τέλος, μια εντελώς διαφορετική ταινία απ’ ότι έχουμε δει μέχρι σήμερα στη φιλμογραφία του, έκανε ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, που είχε λάβει το πρώτο βραβείο στη Δράμα το 2009 με το “Κι εγώ για μένα”. Το “Revolving” (trailer) είναι ένα τύπου φιλμ νουάρ, όπου ο Έλληνας Αλ Πατσίνο, Βαγγέλης Μουρίκης, υποδύεται το ρόλο του ληστή και του ψυχρού δολοφόνου ως άλλος Πατσίνο.
Η ιστορία μιλάει για έναν άντρα που επιστρέφει στην εγκληματική του δράση ώστε να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς. Δυνατές ερμηνείες και ένταση, σε μια ταινία που παίζει με τα αρχέτυπα του νουάρ. Και το πετυχαίνει.
