Το 35ο Φεστιβάλ Δράμας έφτασε στο τέλος του. Απομένουν τα βραβεία που θα δώσουν την απαραίτητη ώθηση στους μικρομηκάδες για τη μετέπειτα καριέρα τους. Το σχετικό σούσουρο, εδώ στη Δράμα, έχει ήδη ξεκινήσει και απόψε αναμένεται να δοθούν τα βραβεία που αξίζουν εκείνοι από τους 83 δημιουργούς που ξεχώρισαν, αφού μια ακόμη ταινία, για τεχνικούς λόγους, δεν προβλήθηκε χθες (το “Our lead guitarist” του Κων. Αντωνόπουλου).
Όσον αφορά τα τεχνικά προβλήματα, αυτά είναι πάρα πολλά, κάτι που σου έχω γράψει και τις προηγούμενες ημέρες. Αυτά πάντως που πρέπει να υπάρχουν από του χρόνου είναι μεγαλύτερη συνέπεια από τους δημιουργούς και περισσότερη υπευθυνότητα από το ίδιο το φεστιβάλ. Υπήρχαν προβολές που πίστευες ότι δεν ήσουν σε αίθουσα διεθνούς φεστιβάλ αλλά καλεσμένος σε σπίτι μικρομηκά δημιουργού που ζητάει τη γνώμη σου πριν στείλει την ταινία του σε διοργάνωση της Ελλάδας ή του εξωτερικού.
Ημέρα 5η: Μείωσε τις αποστάσεις
Ήταν η καλύτερη ταινία της πέμπτης ημέρας του Φεστιβάλ Δράμας. Οι “Αποστάσεις” (trailer) του Γρηγόρη Ρέντη ευτύχησαν να έχουν τις υπέροχες ερμηνείες του Γιάννη Στάνκογλου και του μικρού Αλέξη Δανέζη, οι οποίοι έδωσαν ρεσιτάλ τρυφερότητας και αποκάλυψαν τις γλυκές, στρογγυλεμένες πλευρές της δύσκαμπτης σχέσης πατέρα-γιου.
Ο Ρέντης κάνει μια ολοκληρωμένη ταινία που απογειώνεται τη στιγμή της αγκαλιάς στο κρεβάτι. Ο Στάνκογλου ξαπλώνει στο χέρι του, δίπλα στο γιο του και εκείνος του χαϊδεύει τα μαλλιά και του αγκαλιάζει το κεφάλι. Το ομολογώ ότι έσπασα εκείνη τη στιγμή, δάκρυσα. Η πιο τρυφερή σκηνή που έχω δει φέτος στη Δράμα.
Η ιστορία μιλάει για τις… αποστάσεις στη σχέση ενός πατέρα με τον γιο του. Το χάσμα πρέπει να γεφυρωθεί.
Πάντως, ξεχώρισα πολλά καλά στοιχεία κι από αρκετές ακόμη ταινίες:
Το “Largo” (trailer) του Στέργιου Πάσχου είναι η απόλυτη κινηματογράφηση της ερωτικής πράξης, ή αλλιώς της συνουσίας, ή αλλιώς ένα γαμήσι χωρίς να βλέπεις ούτε στάλα γυμνού. Ο Πάσχος, ο οποίος κάθε χρόνο στη Δράμα γίνεται και καλύτερος, κάτι που σημαίνει ότι σύντομα θα δούμε σπουδαίες ταινίες από αυτόν, κάδραρε και φώτισε πλάνα που ξεχειλίζουν από ερωτισμό και αστείρευτη καύλα. Τι να πω, μπράβο του!
Η ιστορία του εκτυλίσσεται σε ένα τρένο, ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ποθούνται σφόδρα αλλά… ντρέπονται να κάνουν την πρώτη κίνηση.
Ένα δυνατό σκηνοθετικό ντεμπούτο με το “Ρόδι” (trailer) κάνει και ο Χρήστος Καρτέρης, ο άλλοτε πρωταγωνιστής της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη “Ψυχή Βαθιά”. Παλιό, λαϊκό σινεμά, που αφηγείται μια γεμάτη και όλο νοήματα ιστορία 40 λεπτών σε ασπρόμαυρο φόντο, σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και δίνει τόσες υποσχέσεις όσες και οι ορέξεις του σκηνοθέτη της για δημιουργία.
Η υπόθεση μιλά για έναν πρώην φυλακισμένο άντρα, γύρω στα 45, που προσπαθεί να επανενταχθεί στην κοινωνία.
Δυο ταινίες ξεχώρισα για την ιδιαίτερη κινηματογράφηση τους, που κινείται στα όρια του queer και της εξτραβαγκάντσας. Πρόκειται για την αμερικανομεξικανική ταινία “Ο Μιγκέλ Άλβαρες φοράει περούκα” (trailer) και αφηγείται τις τελευταίες ημέρες ενός άντρα που έχει καρκίνο.
Καθώς και το “Nobody’s Perfect” (trailer) της Δέσποινας Καβύρη και του Γιώργου Μαντζουρανίδη, μια εξόχως εικαστική αποτύπωση της Αθήνας των ΄60s, που διαθέτει μερικούς υπέροχα δομημένους χαρακτήρες. Σαφώς και ξεχωρίζει ο ρόλος της αρχισυντάκτριας με τις θανατηφόρες ατάκες της. Η ιστορία εκτυλίσσεται στα γραφεία ενός περιοδικού λάιφ στάιλ.
Και καθώς γράφω για λάιφ στάιλ, ο νεαρός σκηνοθέτης Νίκος Τσεμπερόπουλος με τη “Φωνή” του (trailer), μας ζητά να σκοτώσουμε τους σελέμπριτι και το λάιφ στάιλ που αυτοί πλασάρουν. Ένα θριλερικό ανέκδοτο που έχει γούστο, δομώντας παράλληλα και ένα αναρχικό σχόλιο που σοκάρει.
Δοκιμιακό κινηματογράφο επιπέδου και αξιώσεων κάνει ο 27χρονος Αριστοτέλης Μαραγκός με τους “Μακαρισμούς” (trailer), ο οποίος κατορθώνει μια εντελώς διαφορετική πλην εξαιρετική ερμηνεία του Χρήστου Βαλαβανίδη, σε μια ιστορία που μιλά εντελώς θεατράλε για τη ζωή που δεν έζησε, ή που πέρασε και χάθηκε ενός γιατρού με καταπιεσμένα ένστικτα και χαμένα όνειρα.
Τέλος, σου γράφω για δυο ταινίες, το “Evergreen” της Ιφιγένειας Κοτσώνη και τον “Άνθρωπο που τάιζε τον ίσκιο του” (trailer) του Μάριου Γαρέφου, που διακρίνονται για την υψηλού επιπέδου παραγωγή τους, άκρως εντυπωσιακή για μικρού μήκους ταινίες, μια και τα πάντα σε αυτές είναι άψογα.
Η πρώτη είναι μελλοντολογική και μιλά για μια διαφορετική Αθήνα τύπου “Avatar” στο 2094. Η δεύτερη περιγράφει τη σύγχυση, προσωπική, σεξουαλική και επαγγελματική, ενός μάγου που “παίζει” με τη σκιά του.
