Hot Bullitt

[Takis]

Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Πίτερ Γιέιτς σκηνοθέτησε τον Στιβ ΜακΚουίν ως αστυνόμο «Μπούλιτ», κινηματογραφώντας τα κυνηγητά των αυτοκινήτων στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο με τόσο εντυπωσιακό τρόπο που θα δημιουργούσε παράδοση για όλες τις ταινίες δράσης των 70s. Σαράντα ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Λάλο Σίφριν κατάφερε να γράψει μουσική για την ταινία πλουτίζοντας τον κατάλογο της Warner Bros με ένα υποδειγματικό σκορ που θα έκανε όλες τις avant pop απόπειρες των μεταγενέστερων καλλιτεχνών να ακούγονται εγκλωβισμένες στα δίχτυα του.

Αν το «Μission Ιmpossible» ήταν η επιτομή του φινετσάτου σασπένς, το «Βullitt» ήταν απλά η μελοποίηση της καταιγιστικής δράσης ενός ΜακΚουίν που μύριζε τεστοστερόνη. Η τζαζ και οι κινηματογραφικού ύφους μουσικές μπλέκονται με έναν αντιθετικό τρόπο και μια ιδιαίτερη ενορχηστρωτική ματιά που παίζει από το ήπιο ως το θορυβώδες χωρίς να ξεχνιέται ποτέ το μαγικό πλαίσιο της εποχής-τα μυθικά τέλη των 60s που θα έδιναν τη θέση τους στη μανία απόδρασης των 70s.

Η ταινία πήρε Όσκαρ για το αριστοτεχνικό μοντάζ του Φρανκ Κέλερ και προτάθηκε για τον ήχο της, αλλά η αδικία που έγινε σε βάρος του Λάλο Σίφριν για τη μουσική είναι τόσο ηχηρή (ούτε καν υποψήφιος) που αποτελεί σήμερα τροφή για την παραφιλολογία της οσκαρικής ιστορίας. Είναι σχεδόν αδύνατον, ακόμα και τώρα να παρακολουθήσεις και να λατρέψεις αμαχητί τη φιγούρα του Μπούλιτ μέσα στην σκουρόχρωμη Μάστανγκ, χωρίς τη συνοδεία αυτού του σάουντρακ.