Γκάνγκστερ, αυθόρμητα κορίτσια και άλλα απαγορευμένα

[Takis]

Άλλη μια κινηματογραφική εβδομάδα, και όλα κυλούν με ηρεμία τάξη και ασφάλεια. Για βουτιές πολύς χρόνος δεν υπάρχει, τηλεόραση δεν έχω για να ξέρω αν παίζει κάτι καλό, τα βιβλία είναι καλά για την παραλία και το τρένο, αλλά για το βράδυ, όταν πέφτει ο ήλιος και η φύση ησυχάζει, όταν επιτέλους υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για ένα δροσερό αεράκι που απροειδοποίητα θα καταφτάσει ταξιδεύοντας από μια μακρινή θάλασσα, ο εγκέφαλος αναζητάει κάτι διαφορετικό για να ξεκουραστεί ή αν είναι αρκετά ξεκούραστος και γαλήνιος, κάτι που θα του δώσει τροφή για σκέψη. Και αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι μια ταινία.

Ανασκουμπωθείτε, ψάξτε το πρόγραμμα του κοντινότερου (κλιματιζόμενου) Cineplex ή του συνοικιακού θερινού σινεμά (μπορείτε και να καπνίσετε, πού το πάτε αυτό;), μελετήστε προσεκτικά τις διάφορες εναλλακτικές λύσεις και προγραμματίστε κατάλληλα την έξοδό σας. Επίσης δεν είναι άσχημη ιδέα να νοικιάσετε κάτι αγαπημένο από το video club της γειτονιάς, να οχυρωθείτε στη βεράντα του σπιτιού με φαγητό, μπύρα, ac και (ποτέ μην το υποτιμάτε) φιδάκι για τα κουνούπια, τα οποία διψάνε για ανοιχτές οθόνες.

Αν λοιπόν συμφωνείτε με όλα τα παραπάνω και ουσιαστικά η επιλογή της ταινίας είναι το μοναδικό που σας προβληματίζει, ας ρίξουμε μία ματιά σε όσα παίζονται αυτή την εβδομάδα για να στρέψουμε την προσοχή μας εκεί που αξίζει περισσότερο. Και ίσως να πάρουμε μια ιδέα για το τι πρέπει να αποφύγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυλαία λοιπόν!

Public enemies

Πρώτη και καλύτερη μία ταινία στην οποία έχουμε αναφερθεί ξανά. Ο ποιοτικός σκηνοθέτης ταινιών δράσης Μάικλ Μαν («Collateral», «Ali», «Insider», «Heat» και το αριστούργημα «Τελευταίος των Μοϊκανών»), επιστρέφει τρία χρόνια μετά την όχι και τόσο επιτυχημένη μεταφορά των «Σκληρών του Μαϊάμι», με μία ταινία που έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει το φετινό καλοκαίρι. Το νέο του γκανγκστερικό δημιούργημα ονομάζεται «Public enemies» και καλείστε να μην το μπερδέψετε με το γαλλικό «Public enemy», που ακούστηκε πολύ φέτος με τον Βενσάν Κασέλ (και έχουν και παρόμοια θεματολογία).

Η ταινία του Μαν έχει ηχηρό καστ αποτελούμενο από τον Τζόνι Ντεπ, τον Κρίστιαν Μπέιλ και τη γαλλίδα Μαριόν Κοτιγιάρντ, που είχε κερδίσει Οσκαρ το 2007 για την ερμηνεία της στη βιογραφία της Εντίθ Πιάφ, «Ζωή σαν τριαντάφυλλο». Σύμφωνα με την υπόθεση στο Σικάγο (προφανώς) του 1933 ο Τζόνι Ντίλιγκερ είναι ένας διαβόητος ληστής τραπεζών (Τζ. Ντεπ) και το νεοσύστατο FBI θέτει ως απόλυτη προτεραιότητα τη σύλληψή του. Την αποστολή αναλαμβάνει ο φιλόδοξος πράκτορας Μέλβιν Πέρβις (Κρ. Μπέιλ) και ξεκινάει ένα ανθρωποκυνηγητό, που σύντομα αποκτά μεγάλη δημοσιότητα, τυλίγοντας με αίγλη το όνομα του Ντίλιγκερ.

Στην ταινία υπάρχει άφθονη δράση, ασταμάτητες ριπές πολυβόλων, πολύ στυλ με καπέλα και παλτά, ενώ σε πολλές σκηνές είναι εμφανής η ξεχωριστή ψηφιακή ματιά του Μαν, ο οποίος να σημειώσω ότι στο παρελθόν ήταν υποψήφιος ανάμεσα σε άλλα βραβεία και για τέσσερα Οσκαρ. Πολύ σημαντικό γεγονός ότι το «Public Enemies» βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αυτή τη στιγμή στο imdb έχει βαθμολογία 8,2 στα 10, ενώ και στο Αθηνόραμα αυτής της εβδομάδας ο (πολύ αυστηρός) κριτικός Χρήστος Μήτσης του δίνει τρία αστέρια στα πέντε.

Το κορίτσι από το Μονακό

Το γαλλικό σινεμά συνεχίζει να μας προμηθεύει με έργα σχετικά καλά και ένα τέτοιο είναι το «Κορίτσι από το Μονακό», μια καλοκαιρινή, διασκεδαστική, γλυκόπικρη κομεντί. Είναι παραγωγής 2008, σκηνοθετεί η Αν Φοντέν και περιγράφει το πώς ο σοβαρός δικηγόρος Μπερτράν, που συμμετέχει σε μια σπουδαία δίκη στο Μονακό, γνωρίζει ένα πανέμορφο, νέο, αυθόρμητο κορίτσι την Οντρέ και παρασύρεται σε τρέλες που δεν είχε ποτέ φανταστεί. Ακούγεται κλισέ (και πιθανότατα είναι), αλλά κάπου επιχειρούν να παρεισφρήσουν και στοιχεία θρίλερ. Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε, γιατί όχι;

Ο πρωτάρης

Γενικά δεν υπάρχουν πολλές ακόμα καλές ή έστω ενδιαφέρουσες επιλογές προς τέρψιν σας, εκτός κι αν είστε φαν των επανεκδόσεων, μιας και αυτές φοριούνται πολύ από τους διανομείς στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Από κλασικές στους κινηματογράφους μπορείτε να δείτε τον «Πρωτάρη» του 1967 με τον Ντάστιν Χόφμαν, που έχοντας μόλις αποφοιτήσει απ’ το κολέγιο τα φτιάχνει με μια γοητευτική σαραντάρα (και ακολούθως ερωτεύεται την κόρη της).

Το αλάτι της γης

Υποθέτοντας ότι θα το έχετε δει, επίσης προβάλλεται και μία σχετικά άγνωστη ταινία, το ασπρόμαυρο «Αλάτι της γης» του 1954. Η ταινία παρακολουθεί τους εργάτες σε ένα ορυχείο στο Νέο Μεξικό, οι οποίοι εξαναγκάζονται απ’ τις αφόρητες συνθήκες να κατέβουν σε απεργία, ερχόμενοι σε σύγκρουση με το τοπικό (και εθνικό) κατεστημένο. Η προβολή του φιλμ είχε απαγορευτεί στη «φιλελεύθερη» Αμερική και στο imdb έχει 7,7 στα 10. Πάντως θα το σύστηνα μόνο σε όσους θέλουν πραγματικά να προβληματιστούν και δεν πιστεύω ότι η ραστώνη του Ιουλίου ενδείκνυται για κάτι τέτοιο.

Εποχή των παγετώνων 3

Σε πιο ανάλαφρες λύσεις υπάρχει ακόμα το αρκετά καλό animation της συνήθους υπόπτου εταιρείας pixar, το «Ice Age 3: Dawn of the dinosaurs» ή αλλιώς στα ελληνικά «Εποχή των παγετώνων 3: Η αυγή των δεινοσαύρων». Η ταινία προσφέρει εγγυημένη ψυχαγωγία για μικρούς και μεγάλους, κάτι που θα το ξέρετε ήδη όσοι έχει δει μία από τις δύο προηγούμενες ταινίες «Ice Age». Ειδικά αν έχετε πιτσιρίκια αυτή μάλλον θα πρέπει να είναι η πρώτη σας επιλογή, μιας και το φανταστικό «Up» αργεί ακόμα να έρθει στην Ελλάδα (πρεμιέρα στις 27 Αυγούστου).

Αυτά για την ώρα. C U around.