Οι Έλληνες δεν είμαστε μόνο διδάσκαλοι των βαρβάρων, αλλά και πατεράδες τους

[Takis]

Σὲ πολλοὺς διαφεύγει τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν εἴμαστε μόνο διδάσκαλοι τῶν βαρβάρων, ἀλλὰ καὶ πατεράδες τους.

ΗΡΟΔΟΤΟΣ -ΠΟΛΥΜΝΙΑ

ἐπεὶ δὲ Περσεὺς ὁ Δανάης τε καὶ Διὸς ἀπίκετο παρὰ Κηφέα τὸν Βήλου καὶ ἔσχε αὐτοῦ τὴν θυγατέρα Ἀνδρομέδην, γίνεται αὐτῷ παῖς τῷ οὔνομα ἔθετο Πέρσην, τοῦτον δὲ αὐτοῦ καταλείπει· ἐτύγχανε γὰρ ἄπαις ἐὼν ὁ Κηφεὺς ἔρσενος γόνου. ἐπὶ τούτου δὴ τὴν ἐπωνυμίην ἔσχον.
(= ὅταν ὁ Περσέας ὁ υἱὸς τῆς Δανάης καὶ τοῦ Δία ἔφθασε στὸν Κηφέα τὸν υἱὸ τοῦ Βήλου καὶ ὑπανδρεύθη τὴν θυγατέρα του Ἀνδρομέδα, τοῦ γεννίεται ἕνα παιδὶ τὸ ὁποῖο ὀνόμασε Πέρση, αὐτὸν λοιπὸν τὸν ἐγκατέλειψε ἐκεῖ. καθὼς ὁ Κηφέας τύχαινε νὰ μὴ ἔχει ἄρρεν παιδί. ἀπ' αὐτὸν βέβαια ἔχουν τὴν ἐπωνυμίαν τους οἱ Πέρσαι.

ὁ Ξέρξης γνωρίζει αὐτὴν τὴν συγγένεια μὲ τὸν Ἀργεῖο ἥρωα, ὥστε πρὸ τῆς ἐκστρατείας του κηρύσσει στοὺς Ἀργείους:

“ἄνδρες Ἀργεῖοι, βασιλεὺς Ξέρξης τάδε ὑμῖν λέγει. ἡμεῖς νομίζομεν Πέρσην εἶναι ἀπ᾽ οὗ ἡμεῖς γεγόναμεν παῖδα Περσέος τοῦ Δανάης, γεγονότα ἐκ τῆς Κηφέος θυγατρὸς Ἀνδρομέδης. οὕτω ἂν ὦν εἴημεν ὑμέτεροι ἀπόγονοι. οὔτε ὦν ἡμέας οἰκὸς ἐπὶ τοὺς ἡμετέρους προγόνους στρατεύεσθαι, οὔτε ὑμέας ἄλλοισι τιμωρέοντας ἡμῖν ἀντιξόους γίνεσθαι, ἀλλὰ παρ᾽ ὑμῖν αὐτοῖσι ἡσυχίην ἔχοντας κατῆσθαι. ἢν γὰρ ἐμοὶ γένηται κατὰ νόον, οὐδαμοὺς μέζονας ὑμέων ἄξω”.

(= ἄνδρες Ἀργεῖοι, ὁ βασιλιὰς Ξέρξης σᾶς λέγει αὐτά. ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι ὁ Πέρσης εἶναι τὸ παιδὶ ἐκείνου ἀπ' ὅπου καταγόμαστε, δῆλα δὴ ἀπὸ τὸν Περσέα τὸν υἱὸ τῆς Δανάης, ὁ ὁποῖος (Πέρσης) γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Ἀνδρομέδα τὴν κόρην τοῦ Κηφέα. ἔτσι λοιπὸν θὰ μπορούσαμε νὰ εἴμαστε οἱ δικοί σας ἀπόγονοι. ἑπομένως δὲν εἶναι λογικὸ οὔτε ἐμεῖς νὰ στρατευόμασθε ἐναντίον τῶν δικῶν μας προγόνων, οὔτε ἐσεῖς βοηθῶντας ἄλλους νὰ μᾶς σταθεῖτε ἐμπόδιον, ἀλλὰ νὰ μείνετε ἥσυχοι μόνοι σας ἀδρανεῖς. γιατὶ ἐὰν πᾶνε ὅλα σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιό μου, κἀνένα ἄλλο δὲν θὰ κάνω πιὸ σπουδαίους ἀπὸ σᾶς.

ΞΕΝΟΦΩΝ - ΚΥΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ ΒΙΒΛΙΟΝ Ζ'

ἀκούσας ταῦτα ὁ Σεύθης εἶπεν ὅτι οὐδενὶ ἂν ἀπιστήσειεν Ἀθηναίων· καὶ γὰρ ὅτι συγγενεῖς εἶεν εἰδέναι καὶ φίλους εὔνους ἔφη νομίζειν. μετὰ ταῦτα δ᾽ ἐπεὶ εἰσῆλθον οὓς ἔδει, πρῶτον Ξενοφῶν ἐπήρετο Σεύθην ὅ τι δέοιτο χρῆσθαι τῇ στρατιᾷ.

(= σὰν ἄκουσε αὐτὰ ὁ Σύθης (ἡγέτης τῶν Θρᾳκῶν) εἶπεν ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀπιστήσει σὲ κἀνέναν τῶν Ἀθηναίων. καθὼς γνώριζε ὅτι εἶναι συγγενεῖς καὶ εἶπε πὼς τοὺς θεωρεῖ φίλους εὐνοϊκούς. μετὰ ἀπὸ αὐτὰ μόλις μπῆκαν μέσα ὅσοι ἔπρεπε, πρῶτα ὁ Ξενοφῶν ἐρώτησε τὸν Σεύθην τί χρειαζόταν νὰ κάνει μὲ τὴν στρατιά.)

Στὰ πλαίσια τῆς διάθεσης τῶν δύο στρατευμάτων, ὁ Ξενοφῶν μᾶς πληροφορεῖ

σύνθημα δ᾽ εἶπον Ἀθηναίαν κατὰ τὴν συγγένειαν.

(= ἔθεσαν δὲ ὡς σύνθημα «Ἀθηναία» σύμφωνα μὲ τὴν συγγένειά τους.)

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΒΙΟΣ ΚΡΑΣΣΟΥ

Κατὰ τὴν ἐξέγερση τῶν μονομάχων, ἀρχηγὸς ἐκλέχθηκε ὁ γνωστὸς Σπάρτακος, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Πλούταρχος λέγει
ἡγεμόνας εἵλοντο τρεῖς, ὧν πρῶτος ἦν Σπάρτακος, ἀνὴρ Θρᾷξ τοῦ Μαιδικοῦ γένους, οὐ μόνον φρόνημα μέγα καὶ ῥώμην ἔχων, ἀλλὰ καὶ συνέσει καὶ πρᾳότητι τῆς τύχης ἀμείνων καὶ τοῦ γένους ἑλληνικώτερος.

(= τρεῖς ἡγεμόνες ἐξέλεξαν, τῶν ὁποίων πρῶτος ἦτο ὁ Σπάρτακος, ἄνδρας Θρᾷκας ἀπὸ τὸ Μαιδικὸ γένος, ποὺ δὲν εἶχε μόνο μέγα φρόνημα καὶ ῥώμην, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὴν σύνεση καὶ τὴν πρᾳότητα ἦτο ἀνώτερος ἀπ' ὅ,τι ἡ φύση του πρόσταζε, καὶ ἦταν ἔτι ἑλληνικώτερος ἀπ' ὅ,τι τὸ γένος του.)