Πό­λε­μος ή Ει­ρή­νη

[Kostas]

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι άν­θρω­ποι προ­τι­μούν τις έ­τοι­μες α­λή­θειες δί­χως να σκέ­πτο­νται ό­τι καύ­σι­μη ύ­λη της ι­στο­ρίας, ό­πως λέει και ο Θου­κυ­δίδης, εί­ναι το αν­θρώ­πι­νο πρω­το­γε­νές υ­λι­κό -το αί­μα, ο ι­δρώ­τας, το σπέρ­μα, αλ­λά και η κε­νο­δο­ξία, η α­πλη­στία, ο φθό­νος, ο ε­γωι­σμός.

Οι στομ­φώ­δεις υ­πο­στη­ρι­κτές της ει­ρή­νης, της δι­καιο­σύ­νης, της η­θι­κής, εί­ναι ε­κεί­νοι που στην ι­στο­ρία έ­χουν ε­ξα­πο­λύ­σει τις χει­ρό­τε­ρες σφα­γές ως ι­διο­κτή­τες του κα­λού. Οι λαοί ε­ξε­γεί­ρο­νται ό­ταν α­δι­κού­νται δί­χως αυ­τό να ση­μαί­νει ό­τι η κρί­ση τους γί­νε­ται α­πο­δε­κτή α­π' τους ε­κά­στο­τε η­γέ­τες, για­τί τε­λι­κά φο­βά­μαι ό­τι τα πά­ντα εί­ναι α­πό πριν ση­μα­δε­μέ­να χαρ­τιά. Η φι­λο­δο­ξία, ο φό­βος, το συμ­φέ­ρον εί­ναι τε­λι­κά το τρί­γω­νο πά­νω στο ο­ποίο κι­νού­νται μό­νι­μα οι κοι­νω­νίες, χει­ρα­γω­γού­με­νες α­πό με­τριό­τη­τες, αλ­λά θρα­σείς η­γε­τί­σκους.

Δεν υ­πάρ­χουν ο­λο­κλη­ρω­τι­κά κα­λοί ή κα­κοί, δυ­να­τοί ή α­δύ­να­μοι. Κα­τά πε­ρί­πτω­ση κά­θε φο­ρά σφίγ­γου­με το χέ­ρι που δεν συμ­φέ­ρει να δα­γκώ­σου­με, το δί­καιο του άλ­λου βρί­σκε­ται στον πυ­ρή­να της δι­κής μας α­δι­κίας, πα­σχί­ζου­με για το συμ­φέ­ρον μας εις βά­ρος του άλ­λου δί­χως πο­τέ να το ο­μο­λο­γού­με. Βα­σι­κοί πυ­λώ­νες της κοι­νω­νίας εί­ναι ο α­μοι­βαίος φό­βος και το α­μοι­βαίο συμ­φέ­ρον. Ο α­μοι­βαίος φό­βος ε­ξα­σφα­λί­ζει τη στα­θε­ρό­τη­τα των συμ­μα­χιών μας, ό­πως ε­πί­σης, το α­μοι­βαίο συμ­φέ­ρον μας δεί­χνει το δρό­μο για το τι εί­δους η­θι­κή θα α­κο­λου­θή­σου­με.

Επι­κα­λού­μα­στε συ­νή­θως τη δι­καιο­σύ­νη ως α­δι­κού­με­νοι, την κα­τα­πα­τού­με ως δυ­να­τοί και την χρη­σι­μο­ποιού­με ό­ταν α­πο­φα­σί­σου­με να α­σχολη­θού­με με τα κοι­νά.

Τρο­με­ρό πράγ­μα ο πό­λε­μος, αλ­λά λο­γι­κό εί­ναι ό,τι μας συμ­φέ­ρει. Τα πά­ντα, δυ­στυ­χώς, κα­θο­ρί­ζο­νται κα­τά πε­ρί­στα­ση. Άλλω­στε οι νι­κη­τές εί­ναι πά­ντο­τε κα­λοί. Το να ξε­γυ­μνώ­νου­με κά­θε φο­ρά τον εαυ­τό μας και την κοινω­νία μας εί­ναι η­θι­κή συ­νει­σφο­ρά. Εμπε­ριέ­χουν δό­λο τα πα­χιά λό­για πε­ρί δη­μο­κρα­τίας, δι­καιο­σύ­νης. Ας το έ­χου­με κα­τά νου κά­θε φο­ρά που οι σει­ρή­νες θο­ρυ­βούν, ας α­πο­φεύ­γου­με τους θο­ρύ­βους. Και ας σκύ­ψου­με να α­φου­γκρα­στού­με τους ψι­θύ­ρους που κά­ποιες α­λή­θειες μας λέ­νε να ζυ­μω­θού­με με υ­λι­κά που έ­χουν α­κό­μη την α­ξία τους και ό­χι τις κα­τευ­θυ­νό­με­νες α­λή­θειες που μας δη­μιουρ­γούν την ει­κο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Μην εκ­τρέ­φου­με αυ­τα­πά­τες για μας και τους άλ­λους, ας ση­κώ­σου­με τη ση­μαία της ει­ρή­νης και ας α­γω­νι­σθού­με να α­πο­τρέ­ψου­με τον ό­ποιο πόλε­μο.