Deus Ex: Human Revolution (review)

[Tania]

Η ομοιότητα και το αίσθημα οικειότητας που νιώθει όποιος έχει ασχοληθεί με τη σειρά στο παρελθόν είναι τόσο έντονα που προκαλούν δέος (και μικρές κραυγές χαράς). Η αποδέσμευση του παίκτη και η ελευθερία προσέγγισης ενός στόχου είναι η καρδιά του Deus Ex 3, όπως θα έπρεπε άλλωστε. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι διαφωτιστικό. Υποθέτοντας πως ο παίκτης πρέπει να μπει σε ένα δωμάτιο με ηλεκτρονική κλειδαριά που φυλάσσεται από δύο φρουρούς, υπάρχουν τέσσερεις επιλογές. Η πιο προφανής είναι να βρεθεί ο κωδικός για την κλειδαριά (πχ. σε ένα datapad), ο παίκτης να τραβήξει το όπλο του, να σκοτώσει τους φρουρούς και να μπει στο δωμάτιο. Η δεύτερη επιλογή είναι να τους ρίξει κρυφά αναίσθητους (με αναισθητικό ή λαβές) και να χακάρει την κλειδαριά με το αντίστοιχο augmentation, αν δεν έχει ήδη βρει τον κωδικό.

Τρίτη επιλογή είναι να τους παρακάμψει τελείως και να περάσει από έναν αεραγωγό. Τέταρτη επιλογή να ακούσει μια συζήτηση στο δρόμο ή να μιλήσει με ένα περαστικό, να μάθει πως η έξοδος κινδύνου είναι πίσω από το κτίριο και απλά να μπει από το παράθυρο. Πουθενά κατά τη διάρκεια του τίτλου δεν ήταν υποχρεωτικό να ακολουθηθεί μια και μόνο μέθοδος ή να υπάρχει διαθέσιμο κάποιο augmentation, και το πιο εντυπωσιακό είναι πως όλες αυτές οι λύσεις συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο και δεν αφορούν set pieces. Πάντα υπάρχει λύση που να ταιριάζει στον παίκτη, όσο κρυφή και αν είναι. Εξίσου σημαντικό είναι πως κανένας μηχανισμός δεν είναι διακοσμητικός ή χρησιμοποιείται σε ορισμένα μόνο σημεία. Όλοι τους είναι ανεπτυγμένοι πλήρως, με τις αντίστοιχες ανταμοιβές, ευκολίες και δυσκολίες. Ας τους πάρουμε με τη σειρά.