Lydian Collective

[Tania]

Έχει περάσει καιρός από τότε που οι Lydian Collective κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ «Adventure» (2018) και φαίνεται να έχουν αλλάξει ολόκληρη την προσέγγισή τους στην ηχογράφηση μουσικής! Το «Adventure» ηχογραφήθηκε χωρίς να δοκιμάσει το υλικό στο κοινό που ακούει, ενώ τα κομμάτια στο «Return» δοκιμάστηκαν όλα ως μέρος των πολλών ζωντανών συναυλιών τους στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν.
Νομίζω ότι η νέα προσέγγιση λειτουργεί αρκετά καλά – η μουσική έχει περισσότερο οργανικό χαρακτήρα και λιγότερο αίσθηση «από τις τελείες».

Το ίδιο το συγκρότημα φαίνεται να λειτουργεί περισσότερο ως μονάδα (παίζοντας παντού, συμπεριλαμβανομένων των φεστιβάλ, οι Ronnie Scotts, Jazz Cafe θα το κάνουν αυτό για εσάς) και η μουσική σίγουρα κάνει τα άτομα να παίζουν μεταξύ τους. Το lineup των τεσσάρων μουσικών του συγκροτήματος - Aaron Wheeler (πλήκτρα), Todd Baker (κιθάρα), Sophie Alloway (τύμπανα) και Ida Hollis (μπάσο) έχει εδραιωθεί και λειτουργούν ως αληθινή κολεκτίβα.

Υπάρχει μια μεγάλη αίσθηση του groove σχετικά με τη μουσική τους, οι γραμμές μπάσου έρχονται ειδικά με καθορισμένο στιγμιότυπο και ρυθμό, ενώ τα πλήκτρα του Wheeler πρωτοστατούν στα περισσότερα κομμάτια με την κιθάρα του Todd Baker να παίζει έναν σχετικά παραδοσιακό ρόλο σε μια μορφή Jazz και προσθέτοντας λίγο χρώμα και συμπληρώστε αντί να οδηγεί τη γραμμή, αν και όταν ο Baker κάνει σόλο - όπως τον 'Νοέμβριο' είναι μια απόλαυση.

Ήμουν θαυμαστής, παλιά, των ηχογραφήσεων του CTI και του είδους της Jazz fusion που υποστήριξε αμερικανικές αστυνομικές συναυλίες της δεκαετίας του '70 και η Lydian Collective σίγουρα έπαιρνε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της πίτας, ακούγοντας το "Wide Open Space" που θα μπορούσες σχεδόν να φτιάξεις μια αστυνομική ιστορία που διαδραματίζεται κάπου στη μέση της δύσης εκτός θέματος και αντίστιξης.
Αλλά το άλλο χαρακτηριστικό των ηχογραφήσεων του CTI ήταν η εξαιρετική χορευτική ικανότητα σε καλλιτέχνες όπως ο Lalo Schifrin ή ο Bob James και το "Shuffle Bubble" ή το "High 555" σίγουρα προσφέρουν επίσης μια λεία κινούμενη αυλάκωση.

Δεν περίμενα να πω ότι το άλμπουμ θα ήταν καλή διασκέδαση, αλλά είναι. Πολύ καλά παιγμένο και γραμμένο, αλλά υπάρχει επίσης ένα πλατύ χαμόγελο που διαπερνά όλη τη μουσική και σας στέλνει πίσω στην αρχή για να το ακούσετε ξανά από την αρχή στο τέλος του μαμούθ «Νοέμβριος».

Εξαιρετικό άλμπουμ