Black Midi ( rock band from London)

[Tania]

Θυμάμαι μια ταινία από τη δεκαετία του 1980 που ονομάζεται Jagged Edge, με τον Jeff Bridges που μου έδωσε ρίγη και συγκινήσεις με τις στροφές της στην πλοκή. Το Jagged Edge είναι επίσης ένας απλός λογοτεχνικός όρος για να περιγράψει τη μουσική ατμόσφαιρα του συγκροτήματος Black Midi. Αν ταρακουνηθήκατε και νικηθήκατε και οδηγήσατε σε TKO αφού ακούσατε το ντεμπούτο άλμπουμ του 2019 «Schlagenheim», όπως έκανα εγώ, θα καταλάβετε την ανυπομονησία μου να ζήσω το ζωντανό τους σενάριο. Αυτή η συναυλία στο Μιλάνο, που έχει ήδη αναβληθεί δύο φορές για λόγους Covid, πραγματοποιείται επιτέλους, στο πολύ κομψό, συμπαγές θέατρο που είναι το Santeria Toscana.

Το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα δεύτερο άλμπουμ το 2021, το «Cavalcade», αν μη τι άλλο, μια ακόμα πιο φιλόδοξη και ιδιόμορφη συλλογή τραγουδιών από τον προκάτοχό του. Το συγκρότημα σχηματίστηκε στο Λονδίνο το 2017 με τους Geordie Greep (φωνό, κιθάρα), Cameron Picton (φωνό, μπάσο), Morgan Simpson (τύμπανα) και Matt Kwasniewski (κιθάρα), ο τελευταίος τώρα σε μια μεγάλη παύση από το συγκρότημα από το 2020 για προσωπική αιτιολογικό. Με την προσθήκη του Seth Evans (πλήκτρα) και του Kaidi Akinnibi (σαξόφωνο) που πρωταγωνιστούν στο άλμπουμ «Cavalcade» και στα ζωντανά σόου, ολόκληρος ο ήχος έχει εξελιχθεί έτσι ώστε η τζαζ, η ροκ, η πανκ, η προγκ και πολλά άλλα να συνδυάζονται μεταξύ τους δημιουργήστε την εμπειρία Black Midi. Αυτό μπορεί να είναι μια κακοφωνία θορύβου για κάποιους, αλλά για μένα, τουλάχιστον σε βινύλιο, είναι ένα αριστοτεχνικό μείγμα επιδέξιου παιξίματος, υπνωτικών τραγουδιών με αυτή την οδοντωτή άκρη.

Περπατούν στη σκηνή, Geordie, με σκούρα γυαλιά ηλίου που είναι λίγο πολύ μεγάλα γι 'αυτόν, έτσι ώστε να τα σπρώχνει συνεχώς στη γέφυρα της μύτης του καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, όλα ταιριαστά, τα άλλα με σορτς και τοπ. Ξεκινούν με το 953 από το ντεμπούτο άλμπουμ και θα είναι ένα από τα λίγα αναγνωρίσιμα κομμάτια της βραδιάς καθώς το ένα τραγούδι φαίνεται να συνδυάζεται με ένα άλλο με περίεργα αυτοσχέδια ιντερμέδια και επίσης καθώς πολλά από τα τραγούδια που παρουσιάζονται απόψε είναι νέα και πιθανόν να είναι στο νέο άλμπουμ "Hellfire" που έχει ημερομηνία κυκλοφορίας τον Ιούλιο του 2022.

Αυτό δεν θα πρέπει να έχει ιδιαίτερη σημασία όταν παρακολουθείτε το συγκρότημα, πρέπει να μπείτε σε μια νοοτροπία όπου ακολουθείτε τις ιδιοτροπίες και τις στροφές τους, πηγαίνοντας το ένα λεπτό και το επόμενο στη σιωπή. Αυτό λειτουργεί τις περισσότερες φορές, αλλά παρόλο που ασχολούνται πολύ ο ένας με το παίξιμο και τις δονήσεις του άλλου, μερικές φορές αισθάνεται σαν να μπαίνει η απόλαυση του εαυτού τους. Ryan Paris) είναι περισσότερο για τη διασκέδασή τους από οποιονδήποτε άλλον και κάποια από την καλή θέληση και την ενέργεια του πάντα γενναιόδωρου ιταλικού πλήθους διαλύεται κάπως.

Τα κομμάτια «Chondromalacia Patella and John L» αποκαθιστούν τη ζωντάνια στο πλήθος, αλλά το συγκρότημα τρέφεται από το ζωηρό επείγον και γοητευτικό τύμπανο του Morgan Simpson τοποθετημένο στην μπροστινή σκηνή για αυτόν ακριβώς τον λόγο και είναι αυτός με την τζαζ, ροκ, βραζιλιάνικη ρυθμούς που τους δίνει το οδοντωτό πλεονέκτημά τους στη σκηνή και κάνουν το όλο θέμα να λειτουργεί. Το συγκρότημα παίζει για 75 λεπτά και φεύγει χωρίς encore αλλά αυτό δεν είναι κακό καθώς προτιμώ πιο σύντομα πιο έντονα σετ αυτές τις μέρες tbh. Τα Black Midi είναι σίγουρα πολύ ελκυστικά και σε στιγμές που γίνονται γκελ, συναρπαστικές, αλλά πιστεύω ότι έχουν ακόμη δρόμο για να το κάνουν σωστά, ειδικά ζωντανά όπου θα μάθουν να βελτιώνουν την αλληλεπίδραση με το πλήθος και να τρέφονται με την ενέργειά τους. σε αντίθεση μόνο με το ένα του άλλου. Αλλά θα είμαι μαζί τους στο δρόμο καθώς είναι τόσο πρωτότυπα και διαφορετικά: Παρεμπιπτόντως, το νέο σινγκλ «Welcome to Hell» είναι υπέροχο και από ό,τι μπορούσα να διακρίνω απόψε, το νέο άλμπουμ υπόσχεται καλά. Θα πρέπει να προετοιμαστούν για να γίνουν δημοφιλείς.