Ποιο θα είναι το μέλλον των οικισμών στις εκβολές του Τάμεση;

[Eiriini]

Μια κοινότητα στην περιοχή Eastchurch φοβάται την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και τον αυξημένο κίνδυνο πλημμύρας μετά από κατολίσθηση το 2020 που προκάλεσε μια οικογένεια να χάσει το σπίτι της στη θάλασσα.

Ο Malcolm Newell ζει στο σπίτι του με θέα στη θάλασσα στο Eastchurch του Kent για περισσότερα από 20 χρόνια και ονειρεύεται τα επτά εγγόνια του να το ακολουθήσουν. Αλλά με τον ταχύ ρυθμό της διάβρωσης του γκρεμού, αυτό μπορεί να μην ισχύει.

Μετά από μια ξαφνική κατολίσθηση το 2020 που έκανε τη γειτονική εξαμελή οικογένεια να χάσει το σπίτι της στη θάλασσα , η ιδιοκτησία του Newell είναι τώρα η επόμενη που στέκεται στον γκρεμό και η πιο εκτεθειμένη στην παλίρροια της Βόρειας Θάλασσας.

Το Eastchurch ήταν κάποτε γνωστό για τη φυσική του ομορφιά, εξηγεί ο Newell, «Τουλάχιστον μέχρι να συμβεί αυτό».

Το χωριό προορισμού διακοπών βρίσκεται στο Isle of Sheppey, ένα νησί 94 τετραγωνικών χιλιομέτρων (35 τετραγωνικά μίλια) στις εκβολές του Τάμεση στα ανοικτά της βόρειας ακτής του Κεντ, 40 χλμ (25 μίλια) ανατολικά του κεντρικού Λονδίνου. Είναι αρκετά κοντά στην πόλη για να γίνει καταφύγιο συνταξιοδότησης για πρώην Λονδρέζους, αλλά όχι εξίσου προστατευμένο από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και τον αυξημένο κίνδυνο πλημμύρας.

Οι υψηλότερες θερμοκρασίες και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας ως αποτέλεσμα της κλιματικής έκτακτης ανάγκης επιδεινώνουν τη σοβαρότητα των πλημμυρών σε εθνικό επίπεδο και οι μελέτες αναμένουν ότι οι ξαφνικές πλημμύρες στη Βρετανία θα αυξάνονται σταθερά έως και 40 τοις εκατό έως το 2100.

Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι που ζουν στις όχθες του Τάμεση είναι εκτεθειμένοι σε πλημμύρες και διαβρωμένες ακτές. Το Newell's home είναι μεταξύ των πέντε εκατομμυρίων ακινήτων στην Αγγλία που κινδυνεύουν να πέσουν στη θάλασσα, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Υπηρεσίας Περιβάλλοντος (EA), του δημόσιου φορέα της χώρας που διαχειρίζεται τον κίνδυνο πλημμύρας.

Πέρυσι, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ξεκίνησε μια επένδυση ρεκόρ 5,2 δισεκατομμυρίων λιρών (6,2 δισεκατομμύρια δολάρια) σε αντιπλημμυρικά και παράκτια άμυνα στην Αγγλία για την καλύτερη προστασία 336.000 ακινήτων έως το 2027. Ορισμένες περιοχές έχουν ήδη πραγματοποιήσει αυτές τις επενδύσεις, όπως το λιμάνι του Tilbury, 35 χλμ. (22 μίλια) ανατολικά του Λονδίνου, όπου ξεκίνησε ένα σχέδιο 34 εκατομμυρίων λιρών (41 εκατομμυρίων δολαρίων) για την εγκατάσταση νέων πυλών κλειδαριάς διπλής λειτουργίας στις εκβολές.

Ωστόσο, στο μεταξύ, συνεχίζουν να χτίζονται νέες κατοικίες σε περιοχές που κινδυνεύουν από πλημμύρες στο πλαίσιο των προσπαθειών των τοπικών αρχών για την αντιμετώπιση της έλλειψης στέγης. Το 2021, σε περισσότερες από 5.000 νέες κατοικίες χορηγήθηκε πολεοδομική άδεια σε πλημμυρικές πεδιάδες στην Ανατολική Αγγλία.

Ένας εκπρόσωπος της EA είπε στο Al Jazeera: «Όπου η ανάπτυξη είναι απαραίτητη για τέτοιες περιοχές και δεν υπάρχουν κατάλληλες τοποθεσίες διαθέσιμες σε περιοχές με χαμηλότερο κίνδυνο πλημμύρας, θα πρέπει να γίνει ασφαλές και ανθεκτικό στις πλημμύρες για όλη τη διάρκεια της ζωής του χωρίς να αυξάνει τον κίνδυνο πλημμύρας αλλού». Ωστόσο, επαφίεται στις τοπικές αρχές, οι οποίες λαμβάνουν την τελική απόφαση σχετικά με τις αιτήσεις προγραμματισμού, να ακολουθήσουν αυτήν την καθοδήγηση.

Καθώς η προστασία των υποδομών σε ζώνες πλημμύρας και διαβρωμένες περιοχές γίνεται όλο και πιο ακριβή λόγω ισχυρότερων καταιγίδων και ανόδου της θάλασσας, είναι πιθανό ότι πολλές από αυτές τις ιδιοκτησίες θα πρέπει να θυσιαστούν και οι κοινότητες να μεταφερθούν στην ενδοχώρα, όπως τόνισε η πρόεδρος της EA Emma Howard Boyd νωρίτερα φέτος . . Δεν έχουν αναφερθεί μορφές αποζημίωσης για όσους θα πρέπει να μετακομίσουν αλλού.

Ο Νιούελ, ο οποίος έχει κληθεί από το τοπικό συμβούλιο να φύγει από το σπίτι του πολλές φορές και του οποίου ο ασφαλιστής σταμάτησε να επιδοτεί την περιουσία του, έχει κάνει αυτό τον αγώνα του. «Η Υπηρεσία Περιβάλλοντος υποτίθεται ότι φροντίζει τις ακτές μας, αλλά δεν κάνουν τίποτα», είπε.

Το 2020, ο Νιούελ αναγκάστηκε να εκκενωθεί από το σπίτι του μετά την κατάρρευση του γκρεμού. Παρά το γεγονός ότι οι τοπικές αρχές του παρείχαν προσωρινή στέγαση για τρεις μήνες, προτίμησε να μείνει σε ένα τροχόσπιτο που πρόσφερε ο ιδιοκτήτης του τοπικού πάρκου διακοπών.

«Θέλουν απλώς να φύγουμε», είπε. «Λοιπόν, το λέω: Δεν πρόκειται να φύγω ποτέ, μα ποτέ».

Η προσέγγιση των πραγμάτων

Κατά μήκος του Τάμεση, περίπου 275 δισεκατομμύρια λίρες (333 δισεκατομμύρια δολάρια) κεφάλαιο κινδυνεύουν, συμπεριλαμβανομένων 400 σχολείων, 100 σταθμών, 16 νοσοκομείων, τεσσάρων μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς και εκατοντάδων χιλιομέτρων δρόμων και σιδηροδρόμων.

Ο Ivan Haigh, καθηγητής παράκτιας ωκεανογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, είπε ότι για μια τόσο χαμηλή, ευάλωτη περιοχή, υπάρχει μεγάλη γερασμένη υποδομή. Το ίδιο το φράγμα του Τάμεση, ένα ανασυρόμενο σύστημα φραγμού πλάτους 520 μέτρων που έχει σχεδιαστεί για να αποτρέπει την πλημμυρική πεδιάδα στο μεγαλύτερο μέρος του Μεγάλου Λονδίνου, είναι πάνω από 40 ετών.

Το 2012, η ​​ομάδα ερευνητών του συνεργάστηκε με την EA για την ανάπτυξη του σχεδίου Thames Estuary 2100 (TE2100). «[Είναι] το πρώτο που εφάρμοσε μια προσαρμοστική προσέγγιση και λειτουργεί ως ένα ολοκληρωμένο σύστημα», είπε ο Haigh σε μια τηλεφωνική συνέντευξη.

Το TE2100 είναι προσαρμόσιμο σε διαφορετικούς ρυθμούς ανόδου της στάθμης της θάλασσας και σε αλλαγές που επηρεάζουν τις εκβολές, όπου το νερό θα μπορούσε να αυξηθεί έως και 1,15 m έως το 2100 υπό το υψηλότερο σενάριο κλιματικής αλλαγής. Αυτή η προσέγγιση προωθεί τη μετάβαση από τον παραδοσιακό έλεγχο των πλημμυρών στην ανθεκτικότητα στις πλημμύρες.

Χάρη στον μακροπρόθεσμο ορίζοντά του, την προσέγγισή του σε όλη την εκβολή και την έμφαση στη διαχείριση των πλημμυρικών πεδιάδων, το σχέδιο αναγνωρίστηκε γρήγορα ως κορυφαίο παράδειγμα προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή για τις παγκόσμιες πόλεις από τη Σιγκαπούρη έως τη Νέα Υόρκη, εφαρμόζοντας παρόμοια μοντέλα.

«Αλλά για να είναι αποτελεσματικό αυτό το σχέδιο, είναι πολύ σημαντικό η Υπηρεσία Περιβάλλοντος να το παρακολουθεί τακτικά», εξήγησε ο Χέιγκ. Το TE2100 αναθεωρείται κάθε πέντε χρόνια και από την πιο πρόσφατη παρακολούθηση των αρχείων παλίρροιας , ένα εύρημα ήταν σαφές: «Χωρίς καμία αμφιβολία, ο ρυθμός [της άνοδος των θαλασσών] γίνεται όλο και πιο γρήγορος και ταχύτερος».

Από τη δεκαετία του 1910, η στάθμη της θάλασσας στις εκβολές του ποταμού αυξήθηκε κατά 1,4 χιλιοστά ετησίως κατά μέσο όρο, αλλά μεταξύ 1990 και 2018, ο αριθμός αυξήθηκε κατά περίπου 3,6 χιλιοστά.

Ο συνδυασμός αυτού του φαινομένου με την επιθετική ανθρώπινη παρέμβαση, όπως μεγαλύτερα εμπορικά πλοία που πλέουν στον ποταμό και νέες εξελίξεις σε χαμηλές περιοχές, έχει ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει και το πραγματικό παλιρροιακό εύρος.

Ο Haigh αναμένει πολύ πιο συχνό κλείσιμο του φράγματος του Τάμεση. «Όσο περισσότερο κλείνει, τόσο περισσότερη συντήρηση πρέπει να κάνουμε», είπε. «Όπως όσο περισσότερο οδηγείς το αυτοκίνητό σου. Ένας οδηγός ταξί θα έπρεπε να συντηρεί ένα αυτοκίνητο τέσσερις ή πέντε φορές το χρόνο».

Έχουν γίνει 206 κλεισίματα αντιπλημμυρικής προστασίας από τότε που τέθηκε σε λειτουργία το Φράγμα του Τάμεση το 1982, μετά την περιβόητη καταστροφική πλημμύρα της Βόρειας Θάλασσας το 1953 που προκάλεσε περίπου 2.400 θανάτους στη χώρα.

Το 2013-14, το φράγμα έκλεισε 50 φορές για να προστατεύσει την πόλη από παλίρροιες και καταιγίδες, που άρχισαν να διακυβεύουν τη συντήρηση της υποδομής - μια επιχείρηση που ανέρχεται σε περίπου 6 εκατομμύρια λίρες (7,3 εκατομμύρια δολάρια) ετησίως και περιλαμβάνει 80 άτομα προσωπικό.

«Μόλις αρχίσουμε να το κλείνουμε πολλές φορές το χρόνο, δεν θα έχουμε αρκετό χρόνο για να κάνουμε τη συντήρηση που χρειάζεται», σχολίασε ο Haigh.

Διατήρηση των κοινοτήτων και της βιοποικιλότητας

Η περίπτωση του Eastchurch, όπου ζουν περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι, είναι πιο περίπλοκη από άλλες περιοχές που εκτίθενται στα νερά του Τάμεση, καθώς η πραγματική διαδικασία διάβρωσής του είναι μοναδική στην Ευρώπη και θεωρείται επιστημονικού ενδιαφέροντος. Από το 1998, ο βράχος έχει χαρακτηριστεί ως Τόπος Ειδικού Επιστημονικού Ενδιαφέροντος (SSSI) από το Natural England, ένα κυβερνητικό τμήμα, και ως εκ τούτου αποκλείεται από παρεμβάσεις προστασίας των ακτών.

Ο Γκόρντον Χέντερσον, τοπικό μέλος του κοινοβουλίου για την εκλογική περιφέρεια Sittingbourne και Sheppey, εξέφρασε την απογοήτευσή του για την απόφαση. «Ενώ πολλοί ντόπιοι θα ήθελαν να δουν τη διάβρωση να σταματήσει, οι κυβερνητικές υπηρεσίες αντιτίθενται σε οποιοδήποτε σχέδιο να γίνει αυτό», είπε στο Al Jazeera.

«Ο μόνος τρόπος θα ήταν να αφαιρέσουμε το καθεστώς SSSI από αυτούς τους γκρεμούς, οπότε οι προτάσεις που υποβάλαμε θα μπορούσαν να λάβουν άδεια», πρόσθεσε ο Χέντερσον. «Αλλά σε προηγούμενη αλληλογραφία, η Natural England είπε ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση να αφαιρέσει την εθνική κατηγορία. Οπότε είναι λίγο catch-22.”

Ένας εκπρόσωπος του Natural England απάντησε: «Αναγνωρίζουμε τον αντίκτυπο που είχε η διάβρωση των ακτών στους ιδιοκτήτες στο Eastchurch και συμπάσαμε όσους επλήγησαν». Το γειτονικό συμβούλιο του δήμου Swale "έχει τη συνολική ευθύνη για τη διαχείριση αυτού του τμήματος της ακτογραμμής", πρόσθεσε ο εκπρόσωπος.

Από την πλευρά του, ο Peter MacDonald, σύμβουλος στο Swale Borough, είπε ότι δεν πιστεύει ότι η απαλλαγή από την κατηγορία SSSI είναι αναγκαιότητα για την προστασία της περιοχής. «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι νέοι αγριόχοιροι και να καλλιεργήσουμε βλάστηση», εξήγησε.

Η αναδάσωση βρίσκεται στον πυρήνα του σχεδίου των 30.000 λιρών (36.360 $) που πρότεινε ο MacDonald στο συμβούλιο του πριν από μερικά χρόνια, τόσο για τη διατήρηση των βράχων του νησιού όσο και για την προώθηση της αναγέννησης της βιοποικιλότητας.

Αυτή η προσέγγιση έχει ήδη δοκιμαστεί ευρέως , ειδικά χρησιμοποιώντας τροπικά φυτά όπως τα μαγγρόβια, και έχει αποδειχθεί επιτυχής στη μείωση της διάβρωσης στις πλαγιές.

Σύμφωνα με την εμπειρογνώμονα για την ανθεκτικότητα των ακτών Lucienne Noel, ανώτερη συνεργάτιδα στην εταιρεία μείωσης κινδύνου καταστροφών Miyamoto International, «βλάστηση όπως το βέτιβερ ή τα δέντρα τείνουν να συγκρατούν το έδαφος στη θέση τους, ενώ το γυμνό έδαφος εκτίθεται στη βροχή και τον άνεμο και μπορεί πολύ εύκολα να ξεπλυθεί». .

Η στροφή σε προσεγγίσεις προσαρμογής που βασίζονται στο οικοσύστημα για την πρόληψη των πλημμυρών και της διάβρωσης είναι επίσης συχνά μια λιγότερο δαπανηρή επιλογή, ειδικά μακροπρόθεσμα, σε σύγκριση με τις θαλάσσιες άμυνες, είπε ο Noel.

«Πολλές από αυτές τις «σκληρές υποδομές» κατασκευάζονται χρησιμοποιώντας τρέχοντα κλιματικά δεδομένα, αλλά η άνοδος της στάθμης της θάλασσας και οι πλημμύρες συνεχίζουν να χειροτερεύουν και μερικές φορές η υποδομή δεν κατασκευάστηκε για να αντιμετωπίσει αυτούς τους αυξανόμενους κινδύνους», εξήγησε ο Noel.

«Αγωνιζόμαστε για τις αξίες μας»

Ο MacDonald κληρονόμησε το πάθος για την ακτοπλοϊκή μηχανική από τον πατέρα του και το μοιράστηκε με την αείμνηστη σύζυγό του Loreley, συμμετέχοντας στον επί δεκαετίες τοπικό ακτιβισμό για την ανανέωση της αποτυχημένης θαλάσσιας άμυνας. «Το νησί ήταν πάντα ένα πολύ καλό μέρος για την κοινότητα, αν κάποιος έχει πρόβλημα, οι περισσότεροι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν», είπε.

Ο Νιούελ συμφώνησε. «Είμαστε δεσμευμένοι εδώ. Και θέλουμε να παραμείνουμε να ζούμε εδώ. Αγωνιζόμαστε λοιπόν για τις αξίες μας. Γιατί να τα παρατήσουμε;»

Ο 73χρονος κάτοικος Eastchurch ίδρυσε την Eastchurch Gap Erosion and Community Action Group το 2015 για να εκστρατεύσει για κυβερνητική δράση για τη διατήρηση της ακτογραμμής της περιοχής και την παροχή κοινωνικής δικαιοσύνης στους ντόπιους. «Θα μπορούσαμε να χάσουμε τα σπίτια μας αν δεν κάνουμε κάτι γι' αυτό», είπε ο Νιούελ.

Η κοινότητα ξεκίνησε ακόμη και μια εκστρατεία crowdfunding για να στηρίξει την οικογένεια που έχασε το σπίτι της κατά την κατάρρευση του γκρεμού το 2020. Πρωτοπόρος της πρωτοβουλίας με τον Newell ήταν η εγγονή του Sky Newell, 23, ένας από τους νεότερους ακτιβιστές του νησιού.

«Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα για μια κοινότητα, έτσι δεν είναι;» είπε. «Όταν όλοι συμμετέχουν και οι ηλικιωμένοι και όλοι οι νέοι μαζεύονται».

Τώρα, εργάζονται για να ασκήσουν πίεση στο συμβούλιο για να εφαρμόσει το σχέδιο αναβλάστησης που πρότεινε ο MacDonald. Συγκεντρώνουν επίσης περισσότερα κεφάλαια για να εγκαταστήσουν νέους γρύλους που θα παγίδευαν ιζήματα και θα μείωναν την απώλεια υλικού κατά μήκος της ακτής που προκαλείται από τα κύματα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν την παραλία των διακοπών τους.

«Παρκάραμε στο σπίτι του παππού και περπατούσαμε γύρω από τον γκρεμό, αλλά αυτή η γη έχει φύγει τώρα», εξήγησε ο Σκάι Νιούελ.

«Αυτό είναι το σπίτι του και θέλω να ζήσει εδώ όσο [είναι ζωντανός]. Η νταντά είχε τον χρόνο της εδώ και της άρεσε επίσης. Δεν νομίζω ότι πρέπει κανείς να του το πάρει αυτό. Τώρα λοιπόν πρέπει να διατηρήσουμε την ακτή».