Ένα παραμύθι που από κόμικς έγινε μιούζικαλ στο Broadway

[seriani]

Ένα παραμύθι που από κόμικς έγινε μιούζικαλ στο Broadway, για να αγαπηθεί από χιλιάδες θεατές σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της μικρής Άννυ ακούστηκε για πρώτη φορά το 1977, απέσπασε επτά Tony και από τότε μαγεύει μικρούς και μεγάλους όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στη μεγάλη οθόνη, καθώς το 1982 έγινε ταινία, ενώ το 2014 αναμένεται και η δεύτερη κινηματογραφική της απόδοση με την Κάμερον Ντίαζ στον ρόλο της δαιμόνιας Μις Χάνιγκαν.

Για την ιστορία, η μικρή Άννυ (την οποία ενσαρκώνουν η Αννα-Μαρία Κόρνια και η Δανάη Βασιλοπούλου) μεγαλώνει στο ορφανοτροφείο της κακιάς και δεσποτικής Μις Χάνιγκαν (Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Αννα Παναγιωτοπούλου). Για καλή της τύχη, ο επίσης δύστροπος δισεκατομμυριούχος Γουώρμπακς, για να βελτιώσει τη δημόσια εικόνα του, αποφασίζει να φιλοξενήσει για τις γιορτές ένα κοριτσάκι από το ορφανοτροφείο. Και κάπως έτσι αρχίζει η παραμυθένια ζωή της Άννυ, η οποία δεν κρατάει για πολύ, στο τέλος όμως η τάξη αποκαθίσταται, μια και μιλάμε για ένα μιούζικαλ με happy end.

Η έκπληξη της παράστασης κρύβεται φυσικά στον ρόλο του Γουώρμπακς και στον Μιχάλη Χατζηγιάννη που τον ενσαρκώνει. «Ο Μιχάλης είναι πολύ εργατικός και έχει κάνει άλματα στην υποκριτική», σχολιάζει η Κατερίνα Παπουτσάκη, η οποία στο έργο υποδύεται την ευγενική γραμματέα του Γκρέης, που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του. «Φωνητικά είναι απίστευτος, νομίζεις ότι τα τραγούδια είναι δικά του. Του ταιριάζουν πάρα πολύ και νομίζεις ότι είναι επιτυχίες του». Την Κατερίνα Παπουτσάκη μαζί με τον Αργύρη Αγγέλου και την Ιωάννα Πηλιχού τους συναντήσαμε τρεις μόλις ημέρες πριν από την πρεμιέρα τους στον Ελληνικό Κόσμο. Ανάμεσα σε τεχνικούς, σκηνογράφους, μουσικούς, παιδάκια και έναν σκύλο, μας αφιέρωσαν λίγο χρόνο και μας μίλησαν για τους λόγους που έχουν αγαπήσει τόσο πολύ αυτή τη δουλειά.

«Είναι ένα από τα πιο κλασικά μιούζικαλ», μας λέει ο Αργύρης ενθουσιασμένος. «Είναι για μένα το απόλυτο παραμύθι του μικρού κοριτσιού που ψάχνει να βρει τους γονείς του και γενικότερα τις ρίζες του στη ζωή. Στον δρόμο μάχεται με την πονηριά, με την κακία και με την εκμετάλλευση, αλλά στο τέλος φυσικά κερδίζει πάντα το καλό», συνεχίζει ο ίδιος. Το ίδιο ενθουσιασμένη δηλώνει και η Ιωάννα, η οποία συμμετέχει πρώτη φορά σε μιούζικαλ. «Είναι από μόνο του ένα πολύ ωραίο έργο. Η Θέμις Μαρσέλου (σκηνοθέτιδα) έχει δώσει μια πιο κωμική νότα. Και αυτό είναι υπέροχο». Η Κατερίνα στέκεται περισσότερο στην πλοκή του έργου: «Είναι ένα πολύ άρτιο μιούζικαλ, ακόμα και τα τραγούδια να έλειπαν, θα έστεκε σαν ιστορία. Μερικός φορές στα μιούζικαλ τα πράγματα γίνονται για να ειπωθούν τα τραγούδια, ευτυχώς εδώ δεν συμβαίνει αυτό», λέει η ίδια.

«Είναι ένα πολύ σωστά δομημένο έργο, χωρίς κοιλιές και φλυαρίες. Από την αρχή μέχρι το τέλος κρατάει το ενδιαφέρον και προτεραιότητα έχει η ιστορία», συμφωνεί με τις συμπρωταγωνίστριές του ο Αργύρης, που για πρώτη φορά στην καριέρα του υποδύεται έναν κακό. «Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμένα είναι που κάνω έναν κακό. Για αυτό μου αρέσει η δουλειά μας, δεν βαριέσαι ποτέ. Καλείσαι συνεχώς να κάνεις καινούργια πράγματα. Χαίρομαι πολύ που η Θέμις είδε σε εμένα κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε δει κανείς». Ο Αργύρης υποδύεται τον Ρούστερ, τον αδερφό της δαιμόνιας Μις Χάνιγκαν, ο οποίος μαζί με τη φίλη του Λίλυ στήνουν μια σκευωρία για να εξαπατήσουν την Άννυ. «Φυσικά στο τέλος πάμε φυλακή», προδίδει το τέλος ο Αργύρης. Αλλωστε μιλάμε για μιούζικαλ.

Τον ρόλο της Λίλυ ενσαρκώνει η Ιωάννα και εξηγεί για τον ρόλο της: «Είναι ένα κουτοπόνηρο πλάσμα που, αν και οι περισσότερες εκδοχές του έργου τη θέλουν τελείως χαζή, εγώ νομίζω ότι ακροβατεί. Εκεί που νομίζεις ότι είναι έξυπνη και έχει πάρει την κατάσταση στα χέρια της, μετά λες ότι είναι εντελώς ούφο. Έτσι βέβαια το αντιλήφθηκα εγώ, τώρα αν αυτό περνάει στο κοινό θα δείξει». Τη γλυκούλα και συναισθηματική γραμματέα του Γουώρμπακς καλείται να κάνει η Κατερίνα. «Είναι γλυκιά και χαριτωμένη», εξηγεί η ίδια. «Δεν ήθελα όμως να σταθώ σε αυτό. Εχουμε κάνει λίγο πιο συμμετοχικό τον ρόλο, είναι και λίγο γκαφατζού και τα χάνει λίγο με τον κρυφό έρωτα που ζει για αυτόν».

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Αμερική του 1930, αμέσως μετά το κραχ σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία. «Υπάρχει κρίση και στην εποχή του έργου», μου εξηγεί ο Αργύρης, «αλλά δεν στεκόμαστε σε αυτό. Άλλωστε ο Γουώρμπακς είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Είναι ο αντικατοπτρισμός της κοινωνίας μας, αλλά το 1930».

«Υπάρχει ένα κοινωνικό θέμα στο έργο», παίρνει την σκυτάλη η Κατερίνα. «Γίνονται αναφορές στην κρίση του τότε στην Αμερική. Ο λαός την πλήρωσε και εκεί, αλλά το θέμα είναι ότι υπάρχει και ένα κοινωνικό δίδαγμα. Ενας άνθρωπος που είναι πολύ σκληρός και οχυρωμένος πίσω από τα πλούτη του, την εξουσία και τη δόξα, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού γίνεται ξαφνικά ανθρώπινος, γήινος. Έρχεται σε επαφή με τα συναισθήματά του, πλουτίζει πλέον εσωτερικά».

Τελειώνοντας τη συνέντευξη περνάω από τη σκηνή της αίθουσας Αντιγόνη και συναντώ τα παιδιά της παράστασης να κάνουν με πειθαρχία ζέσταμα μπροστά από ένα πιάνο. Καταλαβαίνω αμέσως γιατί όλοι μου τόνισαν ότι είναι επαγγελματίες και έχουν κάνει την πιο σκληρή δουλειά από όλους τους ηθοποιούς. Λίγα μέτρα πιο πέρα οι 14 μουσικοί έχουν πάρει τη θέση τους και κουρδίζουν τα όργανά τους. Όλοι επί ποδός για τη μεγάλη σημερινή πρεμιέρα. Ο μόνος που δεν φαίνεται να αγχώνεται ιδιαίτερα είναι ο σκύλος της παράστασης. Κυνηγάει αμέριμνος το μπαλάκι του στους διαδρόμους και περιμένει το σήμα της έναρξης!