Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ένας οργασμός από νέα γραφικά περιβάλλοντα / διαχειριστές παράθυρων για το Linux οικοσύστημα. Τόσα που πλέον μιλάμε για ένα φαινόμενο. Πριν μπούμε σε τετριμμένες και αφελείς “κριτικές” του στυλ:
Με τόσα περιβάλλοντα οι χρήστες μπερδεύονται, χρειάζεται μόνο ένα, όπως στα Windows (sic)
ή:
αυτή είναι η δύναμη της επιλογής.
θα πρέπει να αναρωτηθούμε το γιατί. Και το γιατί αυτό, πολλαπλασιάζεται σε δεκάδες άλλα γιατί, λόγω της εποχής, όπου πλέον υπάρχουν φτασμένα και συνεχώς αναπτυσσόμενα και στην κορυφή της τεχνολογίας, γραφικά περιβάλλοντα.
Το μόνο βέβαιο, είναι πως σε αυτά τα γιατί, δεν μπορούν να δοθούν καθαρές, τεκμηριωμένες και αποδεκτές, στο σύνολό τους, απαντήσεις. Το μόνο που, ίσως μπορεί να γίνει, είναι μια χωροχρονική προσέγγιση των καταστάσεων που οδήγησαν σε αυτό το φαινόμενο μιας νέας γενιάς από Desktop Environments.
Από που και πότε ξεκίνησε
Θα προσπαθήσουμε να το δούμε κάπως χρονολογικά, επειδή σίγουρα πιο πριν συνέβαλλαν ορισμένες καταστάσεις. Τονίζω το χρονολογικά, καθώς κανείς δεν θα μπορούσε να αποδώσει αντικειμενικά ποσοστά (%) στους διαφόρους παράγοντες που συνέβαλλαν:
Παράγοντας KDE
Νομίζω, πως η αιτία για όλο αυτό το φαινόμενο, βρίσκεται αρκετά πίσω. Συγκεκριμένα, κάπου στο 2009 (δεν θυμάμαι ακριβώς), όταν γινόταν η μετάβαση από το KDE 2x στο KDE 3x.
Φυσικά, εκείνη την εποχή -λίγο πριν- αρχές με μέσα της δεκαετίας του 2000, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: το KDE ήταν στις δόξες του (και οι RPM-based διανομές παρεμπιπτόντως), η εξέλιξη εκείνη την εποχή επικεντρώνονταν στα πιο φιλικά χαρακτηριστικά των διανομών και γενικότερα στο gui. Ήταν η εποχή που έδειχνε φανερά πως κάτι αλλάζει δυναμικά, με το Linux όχι μόνο να είναι στην αιχμή της τεχνολογίας, μα να αρχίζει να γίνεται πιο προσιτό στις μάζες.
Ήταν η εποχή που πραγματικά κάτι συνέβαινε και που αρκετοί έστρεφαν το βλέμμα τους στο Linux ενώ ακόμα πιο πολλοί το γνωρίσανε. Εκείνη η εποχή είχε μια τεχνολογική αθωότητα, από ορισμένους ρομαντικούς που για χρόνια μιλάγαμε για: Την Χρονιά του Linux Desktop για αρκετές χρονιές ομολογουμένως.
Εκείνη την εποχή, στα μέσα του 2000, το KDE ήταν το πιο πλήρες γραφικό περιβάλλον σε παραμετροποίηση, χαρακτηριστικά και φιλικότητα, με μοναδικά παράπονα το δαιδαλώδες μενού του. Επιπλέον είχε σύγχρονη εμφάνιση, κάτι που δεν συνέβαινε -εκείνη την εποχή- στο άλλο μεγάλο (μα λιγότερο, τότε, δημοφιλές γραφικό περιβάλλον), το Gnome που ήταν μίζερο.
Από εκείνη την περίοδο όμως, παρουσιάστηκε μια μεγάλη ανάπτυξη στο Gnome, κυρίως τρίτα στοιχεία που το απογείωσαν σε χαρακτηριστικά, εμφάνιση, προσαρμογή χρηστικότητα. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η εμφάνιση του Ubuntu στο προσκήνιο, με το Gnome 2x σαν γραφικό περιβάλλον, άλλαξε δραστικά αυτό το τοπίο.
Παράλληλα, ήταν σα να ξέσπασε μια φρενίτιδα, όταν ακούστηκε πως επίκειται η μετάβαση στο KDE 3x, με επανασχεδιασμένο το γραφικό του περιβάλλον και πολλά στοιχεία του. Και η φρενίτιδα αυτή, ήταν αρνητική στο σύνολό της, σε σημείο απίστευτου κακόβουλου trollαρίσματος.
Και τι ήθελε να κάνει το KDE;
Η αλήθεια και όσο το δυνατόν πιο απλουστευμένα, είναι πως η ομάδα του κοίταζε αρκετά μπροστά, έβλεπε το μέλλον στις οθόνες αφής και στην επεκτασιμότητά του με widgets, αυτό που σήμερα ξέρουμε ως Plasma desktop.
Παρ’ ολ’ αυτά, εκείνη την εποχή όλα αυτά, φαινόντουσαν κάπως… Πιστεύω πως τελικά ήταν η δύναμη της συνήθειας και η άρνηση ξεβολέματος, έστω και προσωρινού, σε κάτι νέο και διαφορετικό. Όπως και έχει, νομίζω πως όλη αυτή η αρνητική δημοσιότητα σε αυτό και παράλληλα η είσοδος του Ubuntu που ωφέλησε το Gnome (με τρίτα μέρη), ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες που μειώθηκε η δημοφιλία και κατ’ επέκταση η χρήση του KDE, μην καταφέρνοντας -τρόπον τινά- να είναι το κυρίαρχο desktop στο Linux, κάτι που εκείνες τς εποχές δεν θα εξέπληττε κανέναν και μάλιστα θεωρούταν αναμενόμενο.
Πλέον το KDE, έχει περάσει στην έκδοση 4x, προφανώς δικαιωμένο και στην αιχμή της τεχνολογίας, με πολλά οράματα και στόχους, μα όμως η εποχή της αίγλης του μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί (;).
Παράγοντας GNOΜE
Λίγο αργότερα ήταν η σειρά του Gnome, να περάσει στη νέα εποχή του, το Gnome 3x. Και αυτό πολύ γρήγορα, εγκαταλείποντας από την μια μέρα στην άλλη το Gnome2x, κάνοντας ολοκληρωτική μετάβαση στο Gnome 3x.
Και εδώ υπήρξαν αρνητικές φωνές, κάθε είδους. Αν θέλαμε -εκ’ των υστέρων- να συγκρατήσουμε ορισμένες που είχαν συγκροτημένο λόγο, θα ήταν αυτές που μιλούσαν για: βιασύνη εγκατάλειψης του Gnome 2x και υιοθέτησης του Gnome 3x.
Βλέποντας και αυτό από την σιγουριά του παρόντος, μπορούμε να πούμε ότι εκείνες οι φωνές είχαν δίκιο.
Από την άλλη, στην ουσία αυτό που αναπτύχθηκε και επικεντρώθηκε η βάση, δεν ήταν το καθαρό και απλό περιβάλλον του Gnome αλλα το κέλυφός του, το GnomeShell που στις πρώιμες εκδόσεις του είχε ενθουσιάσει με πολύ καλή αποδοχή και κριτικές, μα το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά διαφορετικό.
Ξαφνικά άπαντες, συνειδητοποίησαν πως έχουμε φτάσει στην ίδια κατάσταση με την μετάβαση του KDE:
Δεν μιλάμε πλέον για διανομές καθώς, εκτός του wallpaper / εικονιδίων / θέματος εμφάνισης, κατά τα υπόλοιπα θα ήταν ίδιες και απαράλλαχτες.
Μιλάμε πλέον για γραφικά περιβάλλοντα.
Από εδώ και πέρα ξεκίνησαν όλα. Και ο πρώτος “αποστάτης”, ήταν το Ubuntu, οπότε δημιουργήθηκε ένας νέος, μα πολύ καθοριστικός παράγοντας:
Υπό-Παράγοντας UNITY
Εδώ το Ubuntu, βρισκόταν σε μονόδρομο (κάτι που το γνώριζαν στην Canonical), μα και σε πολύ στριμόκολη (κάτι που δεν ήθελαν να το δουν).
Φυσικά, σύμφωνα με αρκετούς, το Ubuntu δεν θα έπρεπε να μοιάζει με καμία από τις υπόλοιπες διανομές. Έπρεπε να ξεχωρίζει και να κάνει αίσθηση. Να, σαν το OSX ένα πράγμα…
Και έτσι εγένετο το Unity, με τον χρόνο μετάβασής του να είναι μικρός. Το Unity που δημιούργησε έναν σάλο στον τεχνολογικό χώρο του διαδικτύου:
- Προφανώς ξεχωριστό
- Εντελώς διαφορετικό
- Εργονομικό σε πολλά σημεία του
- Συμβατό με desktop μα και με οθόνες αφής
Και με πολλά αρνητικά, όπως πως είναι πολύ πιο βαρύ και απαιτητικό σε πόρους, δύσχρηστο (αν και αυτό, πιστεύω, είχε να κάνει με την διαφορετικότητα), μη παραμετροποιήσιμο και άλλα.
Μιλάμε πάντα για την σωστή κριτική (θετική ή αρνητική) και όχι για τις κακοπροαίρετες δημοσιεύσεις. Το γεγονός πάντως, είναι πως το Unity απογοήτευσε αρκετούς και αυτό δεν άργησε να φανεί.
Η Canonical από την μια και πολύ σωστά -σαν εταιρεία- ήθελε να έχει στα χέρια την την βάση της ανάπτυξης του Ubuntu, περνώντας τα δικά της στοιχεία και όχι να βασίζεται στα όσα θα έκαναν άλλοι γι’ αυτό.
Ήταν όμως ανέτοιμη και τα προβλήματα φάνηκαν σχεδόν την επόμενη μέρα. O Wayland Display Manager και άλλα στοιχεία που θα βελτίωναν το Unity έμοιαζαν να βρίσκονται σε πρωτόγονη κατάσταση και συγχρόνως να έχει δημιουργηθεί μια ένταση στον χώρο.
Το Unity όμως, αναπόφευκτα, δημιούργησε ορισμένους νέους παράγοντες:
Τι θα έκαναν πλέον οι Ubuntu-based διανομές; Θα ήταν ένα Ubuntu με άλλα χρώματα; Θα περνούσαν σε κάποιο άλλο περιβάλλον;
Και η ερώτηση αυτή, στην προκειμένη, άρχισε να βαραίνει το Linux Mint. Έτσι, στον ορίζοντα εμφανίστηκε κάτι νέο:
Υπό-Παράγοντας CINNAMON
Την απάντηση έδωσε σύντομα, ο Clement Lefebvre, ο ιδρυτής του Linux Mint και ήταν το Cinnamon Desktop.
Ένα κέλυφος για τo Gnome, διαφορετικά στημένο από το Unity, με σχεδόν πλήρεις δυνατότητες παραμετροποίησης και οικείο, καθώς σε όλα θύμιζε το παλιό Gnome (2x). Η αποδοχή, ήταν θετική σε γενικές γραμμές.
Όμως το Cinnamon δεν ήταν ο μοναδικός προάγοντας που παρουσιάστηκε καθώς λίγο νωρίτερα είχε ανακοινωθεί το Mate Project, μια ακόμα λύση που υιοθέτησε το Linux Mint ως ένα από τα βασικά desktops του και πολλές άλλες διανομές στη συνέχεια:
Υπό-Παράγοντας ΜΑΤΕ
Ενώ τα Gmnome3/Unity, βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα, δημοσιεύτηκε μια ανακοίνωση από ένα project που θα αναβίωνε το παλιό Gnome 2x. Πολύ σύντομα, δίπλα στον βασικό δημιουργό, βρέθηκε η ομάδα ανάπτυξης του Linux Mint, μα και άλλοι developers.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή -οι 9 στους 10- πιστεύαμε πως το Mate θα χαθεί, όπως ακριβώς ένα πυροτέχνημα. Διαψευστήκαμε, το Mate συνεχίζει ακάθεκτο και πολλά υποσχόμενο με συνεχείς νέες εκδόσεις, έχοντας πλέον παγιωθεί σαν desktop (κύριο ή εναλλακτικό) από πολλές διανομές και με πιο μεγάλη ομάδα ανάπτυξης.
Kαι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ήρθε και κάτι ακόμα, μικρότερης καθοριστικής σημασίας και πιο συγκεκριμένα, το Pantheon Desktop που είναι το default της διανομής Elementary (μα μπορεί να εγκατασταθεί και αλλού) και πρόκειται για ένα ακόμα shell του Gnome.
Μα, αυτά ήταν η αρχή, καθώς δεν σταματάει εδώ. Αναμενόμενο βέβαια και έτσι -στην… μετά-Gnome3/Unity εποχή- συμβαίνουν και άλλοι παράγοντες, μπαίνοντας δυναμικά και άλλοι, πιο παλιοί, ‘παίχτες” στην μάχη των Desktop Environments. Ίσως όχι τόσο καθοριστικοί, μα αναμφίβολα έπαιξαν τον ρόλο τους:
Υπό-Παράγοντας Ο παλιός είναι αλλιώς
Εκείνη την εποχή είδαμε παράλληλα να συμβαίνουν και τα εξής:
- Μια, σχεδόν, αναγέννηση του XFCE.
- Το ίδιο και στο Enlightenment
- Σαν να βγήκε από τον λήθαργό του το LXDE, προχωρώντας σε βελτιώσεις
To ίδιο συνέβη, σχεδόν, σε κάθε Διαχειριστή Παράθυρων / Γραφικό Περιβάλλον, ασχέτως βεληνεκούς.
Εδώ είδαμε, να έρχονται στην επικαιρότητα, ομολογουμένως καλές δουλειές, μα “ξεχασμένες” δουλειές, όπως το γραφικό περιβάλλον του Étoilé Desktop Environment ή ακόμα και την πολύ καλή ομολογουμένως δουλειά της αναβίωσης του KDE2x, τo Trinity (TDE), μα και διανομές με άγνωστα -ως εκείνη την στιγμή- περιβάλλοντα, όπως η EDE (Equinox Desktop Environment), τo Swift Linux με έναν συνδυασμό IceWM, σαν διαχειριστή παραθύρων, με το επίσης πανάλαφρο ROX pinboard desktop environment, μα και έκπληξη προκάλεσε η δημοτικότητα του Salix Linux, με το “περιβάλλον” του Ratpoison και άλλες προσπάθειες που αν τις αναφέραμε όλες, το άρθρο θα γινόταν μακρινάρι. Πάντως κάτι συμβαίνει, είναι γεγονός μη αμφισβητήσιμο,
Δεν ήταν μόνο η αναμενόμενη εξέλιξή τους, καθώς μιλάμε πως παντού συνέβησαν σπουδαίες και σημαντικές αλλαγές εκσυγχρονισμού.
Και μιλώντας για “εκσυγχρονισμό”, υπήρξε άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για όλα αυτά:
Παράγοντας ARM
Η είσοδος στην αγορά των φορητών συσκευών (smartphones / tablets), με διαφορετικό hardware (προφανώς) από τους υπολογιστές, οι συσκευές ARM, ήταν ένα στοιχείο που εστίασαν όλα τα γραφικά περιβάλλοντα, καθώς το ζητούμενο δεν ήταν να τρέχουν μόνο σε συμβατικούς υπολογιστές, μα και στις νέες συσκευές. Σε αυτό -στην πορεία- συνέβαλλε και η μεγαλη αποδοχή του “φορητού υπολογιστή” Raspberry pi, με τους δεκάδες κλώνους του και την είσοδο εταιρειών -όπως η Microsoft και η Apple- να διεκδικούν μερίδιο και σε αυτή την αγορά.
Ένας ακόμα, ίσως όχι σημαντικός, μα υπαρκτός παράγοντας, μοιάζει να είναι η χρονική συγκυρία του τέλους των Windows-XP και τα όχι και τόσο πετυχημένα (όπως φαίνεται) Windows 11.
Ανακεφαλαιώνοντας
Θα λέγαμε πως οι βασικοί παράγοντες συνοψίζονται, με χρονική σειρά, στα ακολούθα:
- “Αποτυχία” του KDE να εδραιωθεί
- Πρόωρο τέλος του Gnome 3x, με ένα ανεπαρκές, στην αρχή, GnomeShell
- Η εμφάνιση του Unity
- Η αυξανόμενη αγοραστική τάση συσκευών ARM
Ένα γεγονός που αξίζει να σημειώσουμε, είναι όλα τα μεγάλα πρότζεκτ, κινήθηκαν καθαρά με τους νόμους της αγοράς. Έπρεπε να ξεπεράσουν το Metro περιβάλλον των Windows ή την Apple που δημιουργούσε το ενιαίο περιβάλλον για iOS και OSX.
Το αν αυτό ήταν καλό και τελικά ωφέλησε το οικοσύστημα του Linux ή όχι, και πάλι δεν μπορεί να το πει κανείς αντικειμενικά. Ίσως φανεί στο μέλλον, ίσως όχι. Μα δε νομίζω πως θα έχει και σημασία. Το Linux είναι πλέον εδώ, μια δυνατή κινητήριος δύναμη της τεχνολογίας, έμμεσα κυρίαρχο στον χώρο των φορητών συσκευων που κυριαρχεί αυτή την στιγμή και δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα νούμερα εισόδου νέων χρηστών στο Linux έχουν μεγάλη αύξηση σε καθημερινή βάση.
Αναγνωρίζω πως η αγορά υπακούει στους δικούς της νόμους και προτάσσει την εφήμερη κατανάλωση και πως οι περισσότερες συσκευές (γκάτζετς και άλλα) τεχνολογίας είναι πραγματικά σκουπίδια [αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως είναι υπεύθυνο το (κάθε) Linux, μα αναφέρω πώς έχει η ισχύουσα πραγματικότητα].
Όπως και να έχει, νομίζω πως οι πιο πάνω παράγοντες, ήταν και οι πιο καθοριστικοί, για την εμφάνιση μιας νέας γενιάς από Desktop Environments. Ποια είναι όμως αυτά και πόσα υπάρχουν;
Η γενιά των νέων Desktop Environments
Πιο κάτω, θα δούμε το κύμα από αυτά τα γραφικά περιβάλλοντα/διαχειριστές παράθυρων που εισήλθαν κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα και μάλιστα ορισμένα αρκετά δυναμικά και πολλά υποσχόμενα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως υπάρχουν και άλλα σε φάση δημιουργίας. Δεν ξέρω αν και πόσα από αυτά θα βγουν και θα συνεχίσουν, μα -την παρούσα στιγμή- αυτά που φαίνεται να διαδραματίζουν κάποιον ρόλο, είναι τα πιο κάτω. Θα προσπαθήσουμε να τα δώσουμε με χρονολογική σειρά (χωρίς να αποκλείεται να έχω ξεχάσει κάποιο):
Πιο πριν, θα έπρεπε να ψάξουμε και κάτι σαν αρχή όλου αυτού του νέου κύματος των DE. Προσωπικά, πιστεύω πως αυτή θα την βρούμε λίγο πιο πίσω, με την εμφάνιση του LXDE. Αν και στην αρχή φαινόταν σα να μην είναι σημαντικό, σύντομα αποδείχτηκε πως θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο, δείχνοντας ένα (μάλλον) κενό που υπήρχε στα πιο σύγχρονα και ελαφριά γραφικά περιβάλλοντα, με ένα πιο ελαφρύ και μοντέρνο desktop, χαρακτηριστικά που μάλλον δεν είχε το XFCE και το Enlightenment, κολλημένο για άπειρα χρόνια σε μια έκδοση (Ε-17). Και πιο κάτω θα δούμε ότι πράγματι το LXDE έχει μερίδιο στην εμφάνιση αυτών των νέων gui:
Razor Qt
Το Razor Qt, εμφανίστηκε για πρώτη φορά, τον Δεκέμβρη του 2011. Αν το παρομοιάζαμε με κάτι, θα ήταν το LXDE -σε μια πρώιμη μορφή του- κάνοντας όμως χρήση της QT (όπως και το KDE).
LXQt
Το LXQt ή LXDE-Qt, πρόκειται για την συγχώνευση των LXDE και Razor-Qt. Χρησιμοποιεί τo Openbox ως διαχειριστή παραθύρων, ως File Manager τον PCManFM-Qt (πρόκειται για ένα port του PCManFM), το razor-panel desktop panel καθώς και άλλα QT συστατικά.
ZappWM
Αυτό κι’ αν ήταν έκπληξη. Το ZappWM desktop environment, χρησιμοποιεί ως βάση τον διαχειριστή παραθύρων Fluxbox και στο ROX pinboard desktop environment, με ιδιαίτερη έμφαση στα κοινωνικά δίκτυα και σε cloud χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών έχοντας ως στόχο να προσφέρει ένα απλό και ελαφρύ desktop λειτουργικό και παραμετροποίησιμο. Μπορείτε με drag & drop να κάνετε τα πάντα, όπως για παράδειγμα να σύρετε συντομεύσεις εφαρμογών από τον φάκελό τους που είναι συγκεντρωμένες, στο desktop σας ή στο πάνελ σας αλλά και αλλού. Διαθέτει κάποιες προεπιλεγμένες συντομεύσεις, επικεντρωμένες για τις πιο κοινές εφαρμογές του Ubuntu/Debian/Mint. Αλλά μπορείτε να τις προσαρμόσετε εσείς, όπως σας αρέσει.
Budgie Desktop
Το Budgie Desktop, είναι ένα νέο GTK3 γραφικό περιβάλλον, τ’ οποίο δημιουργήθηκε για την διανομή Evolve OS, η οποία είναι ένα παράγωγο του οpenSUSE. Έχοντας ενσωματωμένο το GNOME stack, θέλει να δώσει ένα ισχυρό αλλά και παραδοσιακό desktop με την χρήση σύγχρονης τεχνολογίας. Με ένα πάνελ κάτω από το κάτω μέρος της οθόνης, και ένα μενού που θυμίζει το Cardapio, οι περισσότεροι χρήστες θα νιώσουν απολύτως οικεία αμέσως μόλις μπουν στην επιφάνεια εργασίας. Μοιάζει πολύ καλή εναλλακτική λύση για υπολογιστές με χαμηλό hardware και για ARM συσκευές.
Maynard
Το Maynard είναι ένα desktop shell που έκανε την εμφάνισή του και στην ουσία αποτελεί το μικρό αδελφάκι του GnomeShell ή για να ακριβολογήσουμε το πιο… λιγνό του (ελαφρύ) αδελφάκι. Είναι κατασκευασμένα με το ίδιο toolkit – GTK, όμως είναι και πάντα θα είναι ελαφρύτερο από το Gnome. Σχεδιάστηκε για να τρέχει στον Wayland Display Server και εμφανίστηκε, μετά την απόφαση του Raspberry Pi Foundation να τον υιοθετήσει και αναγκαστικά να αντιμετωπίσει ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας που αφορούσε το γραφικό του περιβάλλον, καθώς χρειάζεται κάτι ελαφρύ, χρηστικό και “μοντέρνο”.
Moonlight Desktop Environment
To Moonlight Desktop Environment, είναι ένα νέο γραφικό περιβάλλον που έκανε την εμφάνισή του, βασισμένο σε QT5 και με στόχο την δημιουργία ενός σπονδυλωτού περιβάλλον εργασίας που αφ” ενός να είναι οικείο στους χρήστες και αφ’ ετέρου να έχει χαμηλή ανάγκη σε πόρους, μπορώντας έτσι να τρέξει και σε μηχανήματα χαμηλής απόδοσης καθώς και στο Raspberry Pi. Βρίσκεται ακόμα σε βαριά ανάπτυξη και σε αρκετά σημεία του όπως στον διαχειριστή αρχείων, στο σύστημα κοινοποίησης, μικροεφαρμογές και στο «πλευρικό πάνελ» Deepin-esque.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, πως ναι μεν μπορούμε να τα δοκιμάσουμε όλα, μα είναι πολύ νέα και κάτω από ανάπτυξη. Το καθένα έχει διαφορετικά μέλη και βαρύτητα στην συχνότητα της ανάπτυξής του. Και όλα είναι low-cost.
Το γεγονός, δεν είναι κακό, ούτε αρνητικό. θα έλεγα πως δείχνει μια πραγματικότητα που δεν λαμβάνει υπόψιν της η αγορά. Μια πραγματικότητα που θέλει να υπάρχουν στην ζωή πιο χαμηλών δυνατοτήτων υπολογιστές, χωρίς απαραίτητα να κάνουν συμβιβασμούς στην εξέλιξη της τεχνολογίας λογισμικού.
Είναι αυτό που αναφέραμε και πιο πριν για την υπακοή στους νόμους της αγοράς. Οι εταιρείες, όλοι όσοι πουλούν, επιδιώκουν το κέρδος και σίγουρα όσο το δυνατόν περισσότερο. Το θέμα από την άλλη, είναι πως δεν έχουν όλοι την δυνατότητα ανανέωσης hardware κάθε δυο χρόνια που -όπως πάει- θα γίνει κάθε χρόνο, κάτι που ήδη συμβαίνει με τα smart-phones.
Προφανώς δείχνει κενά και παραλείψεις που έχουν κάνει οι εταιρείες και οι οργανωμένες ομάδες ανάπτυξης.
Όπως και να έχει, η εξέλιξη, δεν είναι καθόλου άσχημη και πιθανολογώ πως θα επηρεάσει και άλλες καταστάσεις.
