Πως την παλεύει ο μουσικόφιλος χωρίς mp3;
Αν ανήκεις στη γενιά που μεγάλωσε παίζοντας με το “cloud“, τότε μπορείς να προχωρήσεις στο ψητό και να αγνοήσεις την εισαγωγή — δεν είναι για εσένα. Τι είναι το cloud ρωτάς — είναι όλα αυτά τα on-line μαραφέτια που σου επιτρέπουν να ακούσεις μουσική, να δεις βιντεάκια, να επεξεργαστείς έγγραφα και να κρατήσεις ένα αντίγραφο της ζωής που δεν ζεις ατάκα προς ατάκα: βλέπε Last.fm, YouTube, Google Docs και Facebook, για να σου δώσω ένα παράδειγμα των υπηρεσιών που υπάρχουν εκεί έξω για να σου κάνουν τη ζωή “εύκολη“. Μπρος, παρακάτω τώρα.
Αν, πάλι, είσαι εικοσιφεύγα και πρόλαβες να πηδηχτείς με κάποιο αγαπημένο δισκάκι να παίζει στη σιντιέρα, αν πλησιάζεις το τέλος των twenties σου και αγάπησες τις κασέτες σου μ’ εκείνα τα χιτάκια της ελληνικής σκηνής ή πέρασες πια τα τριάντα και το μυαλό σου ακόμη ταξιδεύει καθώς σκέφτεσαι καλοκαιρινές νύχτες με τη βελόνα του πικάπ να δονείται ανεπαίσθητα από κάποιο ξεχασμένο διαμαντάκι της αγγλικής σκηνής, τότε έχεις ήδη ζήσει τη μετάβαση στα MP3.
Α, τα MP3: τι διάολος και τούτος. Νέες συσκευές, νέες εξαρτήσεις -ο ηλεκτρονικός υπολογιστής η πιο όμορφη και άσχημη- και νέα μπερδέματα: πώς μετατρέπεις όλα αυτά τα τραγούδια που έχεις σε MP3; Πώς τα οργανώνεις; Πώς τα μοιράζεσαι με φίλους; Χμ, άραγε κάνουν οι ΑΑΑ μπαταρίες γι’ αυτό το τοσοδούλικο γκατζετάκι που υποτίθεται πως χωράει διακόσια τραγούδια αλλά καταλήγει να παίζει μόνο τα δώδεκα απ’ αυτά; Τι εννοεί με το ID3 και το UTF-8 αυτός ο τυπάς στο forum; Γιατί, ρε γαμώτο, τα εμφανίζει κινέζικα τα ελληνικά γράμματα το Winamp; Πτυχίο Computer Science χρειάζεται κανείς για να βγάλει άκρη!
Κι άντε και τα κατάφερες — τώρα που υποτίθεται πως περνάμε σε μια ακόμη “νέα εποχή” και τα MP3 είναι ακόμη ένα “κατάλοιπο του παρελθόντος“, ακόμη ένας “τεχνολογικός δεινόσαυρος“, πώς στον διάτανο βρίσκουμε και ακούμε και οργανώνουμε και μοιραζόμαστε μουσική, νέα και παλιά; Άιντε, βάλαμε το γιουτούμπι και κάναμε τις λίστες μας εκεί — αλλά λείπει το 60% της μουσικής που ακούμε. Ε, πήγαμε και στο λαστεφέμι — ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Καταλήξαμε να μοιράζουμε τα ακούσματα μας: τα περισσότερα στον σκληρό δίσκο, μερικά σε φλασάκια και δισκάκια, άλλα εδώ, άλλα εκεί, άλλα χαμένα στα σύννεφα και άλλα σε υπηρεσίες που ξεχάσαμε τ’ όνομά τους…
Υπάρχει λύση που να τους καλύπτει όλους;
Δυσκολάκι, bro. Όπως και στα περισσότερα πράγματα που ‘χουν να κάνουν με γούστο και βόλεμα, άλλο γουστάρω εγώ και με άλλο βολεύεσαι εσύ, και πάει λέγοντας. Το σίγουρο είναι πως δεν βολεύει η κατάσταση ως έχει τώρα: αν πρέπει να ελέγξεις πέντε πηγές για να βρεις ένα τραγούδι, καλύτερα να επιστρέψεις στο να τα γράφεις σε κασέτες. Η λύση του να τα έχεις όλα σε MP3 -που ίσως είναι η πρώτη που ‘ρχεται στο μυαλό- δεν πολυ-βολεύει εν έτη 2013: πες πως θέλεις να στείλεις το τάδε χαμένο άκουσμά σου σ’ αυτή την τύπισσα που μοστράρεις στο Facebook εδώ και πέντε μέρες, τι υποτίθεται πως θα κάνεις; Το YouTube δεν το έχει και το να ανεβάζεις κάθε τραγούδι σου -είτε εκεί, είτε αλλού- είναι μανούρα.
Η λύση του να γίνεις μέλος κάποιας cloud υπηρεσίας όπως οι αντίστοιχες της Apple ή της Amazon και ν’ ανεβάσεις εκεί όλη σου τη συλλογή ακούγεται κάπως καλύτερη — αλλά είναι χρονοβόρα και κουβαλάει το μεγαλύτερο αρνητικό των ημερών μας: κοστίζει!
Δύο αποδεκτές λύσεις που γνωρίζω: η πρώτη είναι το να σηκώσεις τα χέρια ή τους ώμους ψηλά και ν’ αγνοήσεις την όλη φάση: θ’ ακούς τη μουσική σου όπου και όπως την βρεις, σε καλή ή κακή ποιότητα, χωρίς οργάνωση και όταν/αν χρειαστεί, όλο και κάπου θα βρεις ένα link για να τη μοιραστείς. Η άλλη είναι το Grooveshark.
Τι είναι το GrooveShark;
Κατά βάση; Μια ιστοσελίδα που μπαίνεις, ψάχνεις για ένα τραγούδι και το παίζεις. Λίγο πιο επεξηγηματικά: είναι αυτό που τα αμερικανάκια λένε “streaming service“, αποθηκεύει δηλαδή μουσική στους servers του και στην “μεταδίδει” ζωντανά, σαν ραδιόφωνο. Ταυτόχρονα, μέσα από την ιστοσελίδα του μπορείς να κάνεις τις αναζητήσεις -που λέγαμε- αλλά και μπορεί να σου προτείνει τι ν’ ακούσεις μετά, βάσει του τι έχεις ήδη ακούσει ως τώρα.
Το Grooveshark ιδρύθηκε το 2007, και αυθεντικά έτρεχε σε Flash — κάτι όχι ιδιαίτερα βολικό, καθώς το Flash είναι γνωστό για το “βάρος” του -όλα αυτά τα casual games που παίζεις στο Facebook γι’ αυτό κολλάνε- αλλά και για τις τρύπες ασφαλείας του. Από το 2011 τρέχει σε HTML5, κι έτσι απολαμβάνουμε κάμποσες νέες δυνατότητες: το να μπορούμε, για παράδειγμα, να μεταβούμε σε οποιοδήποτε σημείο ενός τραγουδιού θέλουμε, να σύρουμε τραγούδια για να τα προσθέσουμε σε λίστες, να κάνουμε δεξί κλικ σε κάποιο για να το χειριστούμε μέσα από μενού και άλλα αντίστοιχα και λειτουργικά — αλλά και να τρέξουμε το Grooveshark στο κινητό ή την ταμπλέτα μας, μια πολύ σημαντική δυνατότητα.
Σκέψου το σαν ένα μεγαλύτερο, πληρέστερο και με πολύ περισσότερες -για έναν μουσικόφιλο, πάντα- δυνατότητες YouTube. Εδώ μπορείς να οργανώσεις τραγούδια σε λίστες, ν’ αφήσεις το πρόγραμμα να επιλέξει αυτόματα για εσένα ποιο θα ‘ναι το επόμενο τραγούδι, να δεις παρόμοιους καλλιτέχνες, να φτιάξεις προφίλ και να μοιραστείς πληροφορίες, τραγούδια και λίστες με φίλους σου, να διαβάσεις βιογραφίες και δισκογραφίες καλλιτεχνών, ακόμη και να… δημιουργήσεις τον δικό σου ραδιοφωνικό σταθμό — ουσιαστικά μια playlist που παίζεις ζωντανά και στην οποία συνδέονται άλλοι, με τη δυνατότητα να ηχογραφήσεις μηνύματα και να τα παίζεις ανάμεσα στα τραγούδια αλλά και να λάβεις σχόλια και βαθμολογίες σε ό,τι παίζεις.
Όλα αυτά ακούγονται ωραία και όμορφα, το ξέρω, αλλά κάπου εδώ θα με ρωτήσεις: και τι γίνεται με όλη αυτή τη μουσική που ήδη έχω και λείπει από το Grooveshark;
Μουσική, ανέβασμα, μοιρασιά και ηθική
Ναι, φτάσαμε στο κλασσικό ιντερνετικό πρόβλημα της ηθικής: αν ανεβάσεις κάτι στο Grooveshark, τότε όλοι οι ακροατές του έχουν πρόσβαση σε αυτό. Και δεδομένου του ότι το περιεχόμενό του προέρχεται αποκλειστικά από ανεβάσματα χρηστών, οι μεγάλες μουσικές εταιρείες δεν το βλέπουν με καθόλου καλό μάτι. Για την ακρίβεια, έχει δεχθεί μηνύσεις και από τις τέσσερις “μεγάλες“: την EMI, την Sony, την Warner και την Universal. Περισσότερες από μία φορές κόντεψε να κλείσει.
Το θέμα δεν επηρεάζει μόνο τις μεγάλες εταιρείες του χώρου: ακόμη και indie καλλιτέχνες διαφωνούν με την ελεύθερη διάδοση της μουσικής τους. Και ως θέμα ηθικής, είναι δύσκολο να σου απαντήσω εγώ αν θα ‘πρεπε ν’ ανεβάσεις στο Grooveshark τα τραγούδια που έχεις αποθηκευμένα στον σκληρό σου.
Το ωραίο, όμως, είναι πως μπορείς. Όποια κι αν είναι η στάση σου -και δεν την κρίνω- μπορείς ν’ ανεβάσεις στο Grooveshark τα τραγούδια σου εύκολα και -ανάλογα τη σύνδεσή σου- γρήγορα. Οι πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες στα πεδία ID3 μετατρέπονται αυτόματα και συνδέονται στο προφίλ σου.
Ό,τι δεν υπάρχει ήδη, μπορείς να το προσθέσεις ή να το επεξεργαστείς. Και μη νομίζεις πως ό,τι υπάρχει είναι λίγο: οι 35.000.000 χρήστες του έχουν ανεβάσει ως τώρα 15.000.000 τραγούδια, και χιλιάδες νέα προστίθενται κάθε μέρα! Όποιο από αυτά “κατεβαίνει” (αφαιρείται από τον κατάλογο του Grooveshark) λόγω μήνυσης, ξανανεβαίνει από κάποιον χρήστη μέσα σε λίγες μέρες.
Προσωπική μου άποψη για όλον αυτό τον πόλεμο μην περιμένεις ν’ ακούσεις — είμαι διχασμένος ανάμεσα στο “οι τυπάδες κερδίζουν χρήματα” (το Grooveshark προσφέρει συνδρομές όπου έχεις περισσότερες δυνατότητες και άλλα πλεονεκτήματα) και στο “η μουσική βιομηχανία πρέπει να συνειδητοποιήσει τι χρονιά έχουμε και να βρει ένα υγιές μοντέλο εισόδων“.
