Άρθρο του Παύλου Τριανταφυλλίδη.
Ωραία λοιπόν, το καθιερώσαμε κι αυτό, μια φορά το χρόνο να σβήνουμε τα φώτα μας, να βυθιζόμαστε (και καλά) στο σκοτάδι για να ξεκουράσουμε λίγο τον πλανήτη. Όπως λέμε μια φορά το χρόνο γιορτάζουμε τη γυναίκα, μια φορά το χρόνο γιορτάζουμε τους ερωτευμένους, μια φορά το χρόνο γιορτάζουν οι καφετιές αρκούδες της τούνδρας, και μια φορά το χρόνο γιορτάζουν οι γραμματείς που γνωρίζουν από υπολογιστές να δουλεύουν και Excel.
Και καλά όλα τα υπόλοιπα, αλλά ο πλανήτης μας ξεκουράστηκε δηλαδή χτες; Γλυτώσαμε καμμιά εκατοστή χιλιάδες κιλοβατώρες και η Γη κατέβασε για λίγο ταχύτητα; Ναι, εντάξει. Μετά που πέρασε η ώρα της συσκότισης, ανοίξαμε όλοι ανακουφισμένοι τα φώτα μας, καθώς πέρασε κι αυτό, κάναμε το καθήκον μας, δεν αισθανόμαστε πλέον ενοχές και τύψεις για τα φώτα που καίνε στο μπαλκόνι όλο το βράδυ, γιατί ναι, συμμετείχαμε κι εμείς στην ώρα της γης. Και όχι μόνο αυτό, είμαστε και εθνικά υπερήφανοι που η Ελλάδα πρώτη ανάμεσα σε όλες τις χώρες έδειξε την ευαισθησία της. Δηλαδή, ουάου. Και γαμώ. Ως έλληνες είμαστε πρωτοπόροι άλλοι μια φορά. Τώρα άνοιξε το θερμοσίφωνα να κάνουμε κανά μπάνιο, αλλά μην τον αφήσεις μόνο μια ώρα γιατί προχτές το ποδόλουτρο ήταν λίγο κρύο, άστο κανά δίωρο για καλό και για κακό.
Για να μην πω για αυτούς που πραγματικά σπαταλάνε. Τις δημόσιες υπηρεσίες, τα κυβερνητικά κτίρια, τους δήμους με τις ανούσιες και υπερφίαλες φωταγωγήσεις, τις επιχειρήσεις, βιομηχανίες κλπ. Α ναι, συμμετείχαμε στην ώρα της γης, κατεβάσαμε τους ρελέδες για μία ώρα, και μετά οκ. Για να δω καμμιά καινούργια πολιτική μείωσης της σπατάλης, να σας βγάλω το καπέλο ρε καραγκιόζηδες…
Η δική μας η γενιά, η γενιά των 30 κάτι 40 πάνω κάτω, πιστεύω ότι έχει το μυαλό να αλλάξει συνήθειες. Η μεγαλύτερη γενιά, 50 κάτι 60 βάλε, ό,τι έχει συνηθίσει είναι πλέον νόμος. Δεν τους βάζεις στο μυαλό κάτι διαφορετικό, ούτε με ούπατ. Και μιλάω γενικά, καθώς σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αυτή όμως που έχει την μεγαλύτερη δυναμική, είναι η επόμενη γενιά, των 20, των 15, των 10 χρόνων… και πιο κάτω… Σ’αυτά τα παιδιά μπορούμε να εμφυσήσουμε εμείς τις όποιες αξίες που σκεφτόμαστε όταν είχαμε κλείσει τα φώτα. Συμβολική ήταν η ώρα της γης, εννοείται. Αλλά αν πέρασε αυτή η ώρα του σκότους και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά, τότε η Γη κύριοι ούτε κατεβάζει ταχύτητα, ούτε καν κατάλαβε τίποτα.
Ναι, τα κλείσαμε κι εμείς τα φώτα.
Ναι, κοιτάξαμε γύρω στη γειτονιά αν τα έχουν κλείσει κι οι άλλοι.
Όχι, δεν είμασταν οι μόνοι, αλλά υπήρχαν κι αρκετοί με τα φώτα ανοιχτά. Δεν τους κατηγορώ, μπορεί να το ξέχασαν, μπορεί να μη συμφωνούν με το αποτέλεσμα της πράξης αυτής. Άμεσο αποτέλεσμα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει αν αυτού του είδους η ενέργεια γίνεται για μια ώρα μια φορά το χρόνο.
Ο λόγος που τα κλείσαμε τα φώτα ήταν το έμμεσο αποτέλεσμα. Γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το λόγο που γίνεται αυτό. Να τα ευαισθητοποιήσουμε από αυτήν την ευαίσθητη ηλικία δημιουργώντας τους οικολογική συνείδηση. Ελπίζω να μην πήγε χαμένη αυτή η ώρα. Παράλληλα με τις μικρές καθημερινές συνήθειες (για την ακρίβεια προσδοκούμε να γίνουν συνήθειες) όπως το κλείσιμο των συσκευών από το διακόπτη και όχι από το τηλεκοντρόλ ή τον ξεχωρισμό των σκουπιδιών για ανακύκλωση, ελπίζουμε να αλλάξει κάτι με την επόμενη γενιά.
Ας μην καταντήσουμε λοιπόν την ώρα της γης ως “επετειακή” γιορτή. Ας την μεταμορφώσουμε σε καθημερινό τρόπο ζωής, μήπως και κάτι τελικά αλλάξει.
