Έχω αναφερθεί και παλιότερα στη δεκαετία του 1960 και στις κινηματογραφικές της κατακτήσεις. Πρόκειται για μια δεκαετία που παρουσιάζει εξαιρετική θεματολογική αυτονομία και αρχίζει σταδιακά να αποδεσμεύεται από τη θεατρική επιρροή και τις θεατρικές καταβολές των ηθοποιών που κινούνται σ’αυτή τη χρονική περίοδο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως το θέατρο περνά στο περιθώριο του δημιουργικού ενδιαφέροντος. Αντιθέτως, ταινίες και μάλιστα ιδιαιτέρως επιτυχημένες εξακολουθούν να δημιουργούνται βασίζοντας το σενάριό τους σε θεατρικά έργα και οι σκηνοθέτες που αναλαμβάνουν ή μάλλον συνεχίζουν αυτό το εγχείρημα (και λέω συνεχίζουν γιατί απλά η τάση διασκευής και μεταφοράς θεατρικών δημιουργιών στον κινηματογράφο γνώρισε τη μεγάλη του άνθιση την προηγούμενη δεκαετία από αυτή που εξετάζουμε) προσεγγίζουν την ήδη υπάρχουσα θεματολογία μέσα από μια εντελώς καινούρια οπτική.
Αυτό, που κατά τη γνώμη μου προσδιορίζει και πλαισιώνει την κινηματογραφική έκφραση της εποχής και τη διαφοροποιεί από τις επόμενες είναι η καινοτόμος ματιά των δημιουργών, η διάθεσή τους να ανακαλύψουν οτιδήποτε καινούριο μπορεί να κρύβεται σε ένα θέμα που έχει ειπωθεί, ειδωθεί και συζητηθεί πολλές φορές και αφού επεξεργαστούν κάθε του γωνιά να ανασυντάξουν όλα του τα στοιχεία και να το προσφέρουν σε εντελώς νέα μορφή.
Η Χαρτοπαιχτρα είναι μια τέτοια περίπτωση. Διασκευή της ομώνυμης θεατρικής κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά συγκεντρώνει ηθοποιούς της παλιότερης και νεότερης γενιάς, ανθρώπους που ήξεραν να χειρίζονται με απίστευτη απλότητα, ευκολία και φυσικότητα την τέχνη του κινηματογράφου. Το θέμα κάθε άλλο παρά καινούριο είναι αν και απόλυτα διαχρονικό. Η εθισμένη στο «χαρτάκι» σύζυγος ευκατάστατης οικογένειας οδηγεί εξαιτίας του πάθους της σε πλήρη αποδιοργάνωση τη ζωή της και την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αγανακτισμένος από την αδιάφορη στάση της απέναντι στον ίδιο αλλά και σε οποιονδήποτε μέσα στο σπίτι, ακολουθεί τη συμβουλή ενός φίλου του και βάζει σε εφαρμογή το κόλπο της ζήλιας για να τραβήξει την προσοχή και να την απομακρύνει από την καταστροφική της ασχολία.
Σύζυγος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και αμετανόητη χαρτοπαίχτρα η Ρένα Βλαχοπούλου . Ο Ανδρέας (Λαμπρος Κωνστανταρας) είναι ο κλασσικός οικογενειάρχης, σοβαρός, προσεκτικός, εργατικός, προσπαθεί να βάλει σε τάξη τις υποθέσεις του και να αποκαταστήσει την διαταραγμένη γαλήνη και ισορροπία μέσα στο σπίτι του. Απελπισμένος από την άκαμπτη θέση της Αλέκας (Ρένα Βλαχοπούλου ), ενώ τα πάντα γύρω της καταρρέουν, καταφεύγει στο πιο πολυδοκιμασμένο και αλάνθαστο (μετά το κανάτι) κόλπο του Ελληνικού κινηματογράφου για αποκατάσταση σχέσεων ή σύναψη καινούριων, τη ζήλια. Αποτυπώματα γυναικείας παρουσίας στο σακάκι και τα μαντήλια τα οποία επιδεικνύει απροκάλυπτα, φαντάζεται ότι θα είναι αρκετά για να ταρακουνήσουν την Αλέκα και να σώσουν το γάμο τους. Η κατάσταση όμως είναι πολύ δυσκολότερη άπ’όσο είχε φανταστεί και η Αλέκα πιστή στο μόνο πράγμα που τη συγκινεί, παραμένει αδιάφορη προσπερνώντας τις ενδείξεις απιστίας του Ανδρέα.
Ο Ανδρέας παίζει το τελευταίο του χαρτί, βγάζοντας τον άσσο από το μανίκι του που θα σταθεί αρκετός για να κινήσει τις πολυπόθητες υποψίες και να ξεσηκώσει την Αλέκα. Μ’ένα στηθόδεσμο στα χέρια ως πειστήριο του «εγκλήματος» βγαίνει προς αναζήτηση της γυναίκας που έχει ξεμυαλίσει τον άντρα της και χωρίς ιδιαίτερο κόπο το ένστικτο και η λογική της την οδηγούν στο σωστό πρόσωπο. Η Αλέκα όμως είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Τα πάντα στη συνειδητότητά της φιλτράρονται από τους κανόνες που διέπουν τα παιχνίδια της τράπουλας. Όλη της η ζωή έχει γίνει πλέον ένα με αυτή τη διαδικασία και εξέλιξη του παιχνιδιού που ρυθμίζει τις αντιδράσεις και τη διάθεσή της. Η Ρένα Βλαχοπούλου είναι απλά εξαιρετική. Με μοναδική τσαχπινιά, έμφυτο χιούμορ και απόλυτη προσαρμοστικότητα στο ρόλο της παθιασμένης χαρτοπαίχτρας μας χαρίζει κάποιες από τις πιο απολαυστικές στιγμές της ελληνικής κωμωδίας όταν με πραγματικό ενδιαφέρον παρακολουθεί τον Νικο Φερμα που της εξηγεί το παιχνίδι του παπά στο κρατητήριο. Γι’αυτήν ακόμα και ο χώρος του αστυνομικού τμήματος γίνεται κατάλληλος για εξάσκηση του βαρυσήμαντου ενδιαφέροντός της. Αλλά και σε κάθε υπόθεσή της η σύνδεση του προβλήματος με την τράπουλα γίνεται αυτόματα, έτσι όταν αντιλαμβάνεται την απιστία του Ανδρέα απευθύνεται στην οικιακή βοηθό τους (Σαπφω Νοταρα) λέγοντας : «Μα τι γκίνια είναι αυτή. Ταπί από λεφτά, ταπί και από άντρα!».
Όταν πλέον τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, δράση αναλαμβάνουν τα παιδιά της οικογένειας, ο Λάκης (Κωστας Βουτσας) και η Νίνα (Χλοη Λιασκου). Ο Λάκης με δόλο καταφέρνει να ξεκολλήσει την Αλέκα από το παιχνίδι που έχουν στρώσει σε διαμέρισμα της πολυκατοικίας και τελικά να ισορροπήσει την κατάσταση αν και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται για εύκολο εγχείρημα. Η Αλέκα ακόμα και την τελευταία στιγμή διατηρεί τους ενδοιασμούς της για το αν θα πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι που την χρειάζονται. Το δίλημμα της γίνεται τόσο έντονο που καταφεύγει σε παιδιάστικα κόλπα για να διατηρήσει και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Αυτό που τελικά εισπράττει κανείς στο τέλος είναι μια αμφιβολία για τη στάση που προτίθεται να κρατήσει ως προς την οικογένειά της αλλά και τους όρκους της ενώπιον όλων για τη αποχή της από τη χαρτοπαιξία.
Ο Γιαννης Δαλιαννιδης τοποθετεί ένα γνωστό θέμα σε ένα καινούριο πλαίσιο και δημιουργεί μια φρέσκια και ζωντανή ταινία εξετάζοντας τις διαστάσεις και συνέπειες ενός σοβαρού προβλήματος (προνόμιο κυρίως της καλής κοινωνίας αν και όχι κατ’αποκλειστικότητα) με χιουμοριστική διάθεση, πετυχαίνοντας το γέλιο και τη διδαχή ταυτόχρονα.
Αξέχαστη ατάκα της Ρένας Βλαχοπούλου όταν πλέον η κατάσταση τη περιορίζει : «Έχω τη γκίνια μου και τη γρουσουζιά μου, έχω και εσένα από πάνω. Αφού έτσι μου’ρχεται να κλειστώ σε μια χαρτοπαιχτική λέσχη να μη σε βλέπω
- Βαθμολογία :6,5/10
. Διασκευή της ομώνυμης θεατρικής κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά συγκεντρώνει ηθοποιούς της παλιότερης γενιάς){kind=link}