Η σχέση των αστέρων με τη μόδα ήταν πάντοτε κάτι παραπάνω από καλής γειτονίας. Και είτε επικαλεστούμε το φροϊδικό «τοτέμ» είτε όχι, πάντοτε συγκινούσε τους κοινούς θνητούς να φορούν ένα κομμάτι που είχε προτιμήσει και το είδωλό τους…
Έχει αναφερθεί στο παρελθόν από αρκετά αξιόπιστες πηγές, όπως ο μέγας Αμερικανός σχεδιαστής μόδας Τζέφρι Μπιν, πως το 1934, όταν ο Κλαρκ Γκέιμπλ έβγαλε το πουκάμισό του στην ταινία It Happened One Night, επιδεικνύοντας στο άναυδο κοινό το γυμνό στέρνο του από μέσα, οι πωλήσεις στην Αμερική του «κασκορσέ», όπως λέγαμε παλαιά και παλιακά το φανελάκι που φοριέται μέσα από το πουκάμισο έπεσαν κατά 75%. Για να ανέβουν κατακόρυφα στα 50’s, όταν ο Μάρλον Μπράντο στο Λεωφορείον ο Πόθος εμφανίστηκε μόνο με ένα λευκό «κασκορσέ» πάνω στο μυώδες σώμα του ως αγροίκος Στάνλεϊ. Η επαφή με το άγριο, το πρωτόγονο, το ακατέργαστο, αυτό που κάνει τον άντρα αρσενικό, υπάρχει και σε άλλα πολλά celebrity trends πάντα σε συνάρτηση με την ανατροπή της σύμβασης που παραδοσιακά χαρακτηρίζει το αντρικό ντύσιμο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι το γυναικείο.
Στο denim του Τζέιμς Ντιν, για παράδειγμα, ή στην ψευδο-μοϊκάνα, τη fauxhawk κόμμωση του Ντέιβιντ Μπέκαμ, βλέπουμε στο προσκήνιο επιλεγμένες και σαφώς προσαρμοσμένες ενδυματολογικές προτιμήσεις από το «περιθώριο», από το ντύσιμο των προλετάριων ή μιας νεανικής υποκουλτούρας. Σε άλλες περιπτώσεις, η ανατροπή των συμβάσεων έχει να κάνει με το «τσαλάκωμα» του αόρατου, μα υπαρκτού χαρτιού που γράφει τους Κανόνες.
Ο Εδουάρδος, πρίγκιπας της Ουαλίας (που με πολλή αγάπη και χωρίς ίχνος εμπαιγμού έχουμε αποκαλέσει στο παρελθόν «Τζάκι Κένεντι του αντρικού ντυσίματος»), λάνσαρε στα 20’s τα μέχρι τότε «ταπεινά» suède παπούτσια με κοστούμι και δεκαετίες αργότερα, ο Τομ Φορντ ενέπνευσε τους πάντες, από τους αοιδούς δευτέρας διαλογής μέχρι το αγόρι της διπλανής πόρτας, φορώντας ένα βελούδινο dinner jacket πάνω από το τζιν του. Μήπως μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται η επιφανειακή γοητεία αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν «sprezzatura», ορίζοντας την κάλυψη της προσπάθειας, την έλλειψη επιτήδευσης; Εμείς θα λέγαμε πως η μαγεία που ενεδρεύει μέσα σε όλα αυτά είναι η ψευδαίσθηση πως καταργούνται οι τάξεις, οι κοινωνικές διαφορές, μέσα από την οποία το αρσενικό λαμβάνει μια μεθυστική αίσθηση παντοδυναμίας. Την οποία και εμείς αρεσκόμαστε να απολαμβάνουμε πού και πού στο πλευρό του, βουτώντας το πουδραρισμένο μουσούδι μας στα μοσχομυριστά πουκάμισά του, σαν την Ντέιζι, που βάζει τα κλάματα μπροστά στα πανέμορφα πουκάμισα του Γκάτσμπι.
