Στην εντυπωσιακή φουτουριστική ταινία Μπλέιντ Ράνερ, του Ρίντλεϊ Σκοτ, οι άνθρωποι μετακινούνται με ιπτάμενα αυτοκίνητα. Δε χρειάζεται όμως να περιμένουμε πολύ για να χαρούμε παρόμοια τεχνολογικά θαύματα.
Θα ήταν αρκετό να επισκεφτεί κάποιος την πόλη Ντέιβις, στην Καλιφόρνια. Εκεί εδρεύει το Research Park Drive, της εταιρείας Moler. Απ’ αυτό θα βγουν τα επόμενα δύο χρόνια πεντακόσια ιπτάμενα οχήματα: τα Skycar. Ήδη ολοκληρώνονται οι τελικές δοκιμές και μέχρι στα τέλη του 2001 η Federal Aviation Administration (FAA), ο επίσημος αμερικανικός οργανισμός για την ασφάλεια των πτήσεων, θ’ αρχίσει να εκδίδει τα πρώτα πιστοποιητικά ασφαλείας.
Μετά από μια πενταετία προβλέπεται ότι θ’ αρχίσει η μαζική πώλησή τους, με προβλεπόμενη τιμή τα 25 εκατομμύρια δρχ. Το Skycar θα έχει τις διαστάσεις ενός αυτοκινήτου και θα ταξιδεύει στους δρόμους της πόλης με 60 χμ./ώρα. Μόλις, όμως, βρεθεί εκτός πόλης, οι μετατροπείς από τις τέσσερις τουρμπίνες αλλάζουν θέση, ανορθώνονται κατακόρυφα και το “εκτοξεύουν” με ταχύτητα 600 χμ./ώρα. Η κίνηση και οι ουρές στους δρόμους θα αποτελούν παρελθόν.
Στη Moller υπολόγισαν ότι αν αύριο πετούσε ο ίδιος αριθμός αυτοκινήτων με όσα κυκλοφορούν σήμερα στους δρόμους, αυτά θα κρατούσαν μεταξύ τους μια απόσταση 1,5 χμ. προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ιπτάμενο αυτοκίνητο, το οποίο σχεδίασε ο Πολ Μόουλερ, μπορεί να φτάσει σε ύψος τα εννέα χιλιάδες μέτρα, ενώ η καμπίνα του θυμίζει αρκετά εκείνη των αεροπλάνων.
Αν δύο οχήματα πλησιάσουν υπερβολικά το ένα το άλλο, τότε παρεμβαίνει η TCAS – το σύστημα κατά των συγκρούσεων που χρησιμοποιείται σήμερα από τα αεροπλάνα. Όποτε φτάνει σε ορισμένη απόσταση το ένα αεροπλάνο από το άλλο, χάνει αυτόματα ύψος.
Προσγείωση στον κήπο
Το μόνο πρόβλημα είναι να βρεθούν χώροι προσγείωσης. Πράγματι, οι κανόνες ασφαλείας της FAA επιβάλλουν τη χρήση των Skycar αποκλειστικά σε χώρους όπως τα ελικοδρόμια ή τα αεροδρόμια. “Πιστεύουμε όμως ότι τελικά θα πειστούν οι υπεύθυνοι φορείς και θα επιτρέψουν τη χρήση «οχηματοδρομίων», ειδικών χώρων για την προσγείωση ή την απογείωση αυτών των οχημάτων, ίσως και στον κήπο του σπιτιού μας”, δηλώνει ο Π. Μόουλερ.
Με ένα ελικόπτερο στους ώμους
Η πρόβλεψη του Μόουλερ ίσως αποδειχθεί ανακριβής. Τόσο η FAA όσο και η NAΣA ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα ερευνών για τη διαχείριση της εναέριας κυκλοφορίας των μελλοντικών ιπτάμενων οχημάτων. Πριν από δύο χρόνια, στο Ames Research Center του Μόφετ Φιλντ (Καλιφόρνια), οι μηχανολόγοι άρχισαν να δοκιμάζουν το Solo Trek XFV. Η μεγάλη καινοτομία βρίσκεται στα αρχικά XFY (Exo-Skeleton-Flying-Vehicle), δηλαδή Εξω-σκελετικό-ιπτάμενο-όχημα, όμοιο με εκείνα που βλέπουμε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Πάνω σε αυτό το πρόγραμμα εργάστηκε επί τρία χρόνια, και με απόλυτη μυστικότητα, η εταιρεία Millennium Jet. Αφού το Σεπτέμβριο του 1999 ολοκληρώθηκαν οι επίγειες δοκιμές, άρχισαν τον προηγούμενο χρόνο οι δοκιμές σε τούνελ αέρα και οι πρώτες πτήσεις τελικού ελέγχου. Στις προσομοιώσεις πτήσεων σε υπολογιστή τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια. Αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα 80 χμ./ώρα, έχουν αυτονομία κίνησης για 300 χμ., δεν παρουσιάζουν προβλήματα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και χρησιμοποιούν κοινή βενζίνη 87 οκτανίων.
Επιπλέον, η οδήγησή τους είναι αρκετά εύκολη. Με δύο χειρολαβές, ο πιλότος ελέγχει την ταχύτητα των δύο ελίκων καθώς και την κλίση του οχήματος: μεταθέτοντάς τες εμπρός ή πίσω, το ιπτάμενο όχημα πάει εμπρός ή πίσω, ενώ, μετακινώντας εναλλάξ τη μία μετά την άλλη, το όχημα μετατοπίζεται κατακόρυφα.
Οι ελιγμοί και οι στροφές γίνονται απλώς με τη μετατόπιση του σώματός μας δεξιά ή αριστερά – όπως ακριβώς συμβαίνει με την οδήγηση μιας μηχανής. Πρόσφατα, ο Ιάπωνας Γκενάι Γιαναγκισάουα παρουσίασε στο Oshkosh -τη σημαντικότερη έκθεση για τους φίλους των ιπτάμενων οχημάτων- τον Επιθεωρητή Gadget, ένα ατομικό αεροσκάφος που διαθέτει δύο ρότορες αντίστροφης κίνησης, ένα χειριστήριο τύπου τζόιστικ, που κατεβαίνει μπρος στην άνετη πολυθρόνα του πιλότου. Επισήμως βαφτίστηκε Gen H4 και ήδη πετά.
