Ηθοποιός, σκηνοθέτης, εικαστικός, φοιτητής στο Yale και δηλωμένος εργασιομανής, ο 37χρονος πολυσχιδής σταρ του Χόλιγουντ σκηνοθετεί, γράφει διηγήματα, παίζει πινγκ πονγκ, πιλοτάρει αεροπλάνα και βγαίνει στην εξοχή σπάνια, μολονότι έχει μεγαλώσει στην ύπαιθρο. Οπως παραδέχεται, όντας διαρκώς απασχολημένος, προτιμά τις μεγάλες βόλτες πρωτίστως εντός του νου και του αστικού περιβάλλοντος.
Ανάμεσα στις τουλάχιστον πέντε ταινίες όπου εμφανίζεστε και φέτος, υπάρχει και μία ιδιαίτερη, το «I am Michael», όπου υποδύεστε έναν γκέι πάστορα. Τι σας έλκυσε σε αυτό τον ρόλο;
Με ενδιέφερε εξαρχής αυτό το σχέδιο γιατί πραγματεύεται την πολιτική της ταυτότητας και τις εκφάνσεις της πίστης με έναν τρόπο αναπάντεχο. Πρόκειται για την παράξενη όσο και αληθινή ιστορία ενός γκέι δημοσιογράφου που από τη στιγμή που εντρυφά στη θρησκεία πιστεύει πως μπορεί να «γιατρευτεί» από την ομοφυλοφιλία του. Συνεπώς δεν έχουμε εδώ τη γραμμική εξέλιξη ενός χαρακτήρα από στρέιτ σε γκέι. Δεν είναι μια τυπική ιστορία σεξουαλικής συνειδητοποίησης.
Όχι μόνον ενσαρκώνετε τον Μάικλ, αλλά είστε και συμπαραγωγός στο φιλμ…
Οι λόγοι που κάνω ταινίες τώρα δεν είναι μόνον από τη σκοπιά του ηθοποιού, τύπου «να ένας ωραίος χαρακτήρας που με προκαλεί να τον υποδυθώ». Ενεπλάκην σε αυτή την ιστορία γιατί θεώρησα πως τα θέματά της και οι ελιγμοί της είχαν ενδιαφέρον και ξεκίνησα ως παραγωγός με βασικό μέλημα να υλοποιηθεί το σχέδιο. Μονάχα αργότερα πίστεψα πως μπορώ να το υπηρετήσω και ως ηθοποιός. Αλλά δεν ξεκίνησε από ερμηνευτική πρόκληση.
Δεν νιώθω ως ηθοποιός την ανάγκη για επίδειξη. Ο,τι επιλογές κάνω ως ηθοποιός είναι μονάχα για να βοηθήσω το σχέδιο. Αλλωστε, στις τρεις σχολές όπου διδάσκω σινεμά, σκοπός μου ήταν πάντα να απομακρύνω την προσοχή από πάνω μου, προς άλλους καλλιτέχνες και το έργο τους.
Διδάσκετε full-time στη Νέα Υόρκη, αλλά μέχρι πρότινος σπουδάζατε κιόλας. Ολοκληρώθηκαν αυτές οι σπουδές;
Τις περισσότερες τις τελείωσα. Είχα εγγραφεί πριν από τρία-τέσσερα χρόνια στο Γέιλ να κάνω Ph.D. στη λογοτεχνία, κι αυτό ακόμα το παλεύω.
Και οι υπόλοιπες ενασχολήσεις; Με την ποίηση, τη ζωγραφική, τα εικαστικά;
Τα συνεχίζω κι αυτά.
Δε σας εξαντλεί όλο αυτό;
Ίσα-ίσα, νιώθω πως θα ήθελα να κάνω κι άλλα. Απλώς είναι πολλά τα πράγματα που με συναρπάζουν. Μου δίνονται ευκαιρίες και λέω πως τώρα που μπορώ θα τις αρπάξω, θα το κάνω, γιατί θέλω να δω αυτό το σχέδιο να υλοποιείται. Δεν είναι θέμα ιδιοτέλειας. Η δουλειά αυτή κάνει τη ζωή μου γλυκιά, και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Πώς σας αντιμετώπισαν οι καλλιτεχνικοί κύκλοι όταν πρωτοασχοληθήκατε με τα εικαστικά;
Ο κόσμος της τέχνης στη Νέα Υόρκη ήταν έξαλλος γιατί ένας ηθοποιός έμπαινε στα χωράφια τους. Κυρίως οι κριτικοί. Ομως δεν διαβάζω πλέον κριτικές. Όχι γιατί δεν πιστεύω στον κριτικό λόγο, άλλωστε η περισσότερη δουλειά μου στο Γέιλ αφορά στην ανάλυση της κριτικής. Απλώς νιώθω πως δεν εισπράττω πλέον κάποια αγνών προθέσεων κριτική που να με βοηθά αληθινά. Έχω συναδέλφους από διάφορους χώρους των οποίων τα σχόλια ακούω προσεχτικά, αλλά δεν κάνω πλέον καμία επιλογή ή κίνηση επηρεασμένος από τον Τύπο.
Με όλα αυτά, σας μένει χρόνος για άλλου τύπου δραστηριότητες; Αθλητισμό, ας πούμε, ή άλλα υπαίθρια χόμπι;
Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν πού και πού οι βόλτες στην εξοχή. Αλλά όχι πως δεν τις έχω χορτάσει. Μεγάλωσα στο Πάλο Αλτο, στη Βόρεια Καλιφόρνια, και ο πατέρας μου μας πήγαινε πολύ συχνά, εμένα και τον αδελφό μου, εκδρομές κάμπινγκ. Πάντως, δεν είμαι και πολύ για τέτοια φυσιολατρικά. Λατρεύω τις πόλεις και μ’ αρέσει να βλέπω ανθρώπους, κόσμο, κίνηση.
Με αρέσει, ας πούμε, που με το που βγαίνεις έξω από την πόρτα σου στη Νέα Υόρκη έχεις εκατομμύρια πράγματα μπροστά σου. Δεν θα άντεχα την υπερβολική ησυχία. Οσο για χόμπι, δεν έχω πολλά. Ισως το πινγκ πονγκ.
Έχω και άδεια πιλότου, που είχα πάρει έπειτα από εντατικά μαθήματα για τις ανάγκες των γυρισμάτων του «Flyboys», κι έχω πετάξει αρκετές φορές. Πάντως, ήμουν ανέκαθεν του διαβάσματος και της μελέτης.
