Κάποια αφεντικά χρησιμοποιούν τακτικές τρόμου για να τεστάρουν τους υπαλλήλους τους: όμως αυτοί που φεύγουν τρέχοντας αποτυγχάνουν. Διάβασε παρακάτω τη συνέχεια που σου ετοίμασε το Texnologia.Net.
Μια φορά και έναν καιρό, όταν ήμουν ακόμη ένας πιτσιρικάς που πήγαινε «τοίχο τοίχο» στο γραφείο προσπαθώντας να αποφύγει όλες τις «κακοτοπιές», που μπορεί να έβρισκα στο δρόμο μου, είχα δίπλα μου έναν τύπο, που για την ώρα μπορούμε να τον λέμε Κώστα. Ο Κώστας, λοιπόν, ήταν μια χαρά αρχισυντάκτης και πολύ καλό παιδί. Και ο Στάθης, όπως θα λέμε για τώρα το τότε αφεντικό μας, τον είχε σε εκτίμηση και του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: ο καημένος ο Κώστας δεν ήταν τυχερός με το «προστατευόμενο» ταλέντο, το οποίο, για να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε, θα αποκαλούμε Βασίλη.
Ο Βασίλης ήταν καλός γραφιάς, ωραίος τύπος, με καλές σπουδές, συνεσταλμένος κι εργατικός. Ηταν πολύ οργανωτικός, είχε χιούμορ και πολλή όρεξη για δουλειά. Είχε όμως κι ένα μειονέκτημα: είχε πάνω τον… Φόβο. Κάθε φορά που βρισκόταν κοντά στο αφεντικό, τα πόδια του κόβονταν, τα χέρια του ίδρωναν και η φωνή του έκλεινε. Ο Στάθης, αφεντικό που επιζητούσε την προσωπική επαφή με τους υπαλλήλους του και πείραζε τους πάντες, ήταν larger than life και πολύ μεγαλύτερος απ όσο μπορούσε να αντέξει ο Βασίλης.
Ο Κώστας είχε μεγάλο πρόβλημα: είχε βρει τον άνθρωπο για να κάνει τη δουλειά, ήθελε να τον βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσε γιατί ο άνθρωπός του φοβόταν. Οταν λοιπόν ένας άνθρωπος-κλειδί για μία θέση δεν μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα, αναγκάζει τον προϊστάμενό του να δουλέψει περισσότερο κι αυτό είναι κατάφωρη παραβίαση του βασικού κανόνα των επιχειρήσεων: η δουλειά ακολουθεί μια ιεραρχία.
Ποια είναι λοιπόν η λύση για τύπους σαν τον Βασίλη, ίσως και για σένα δηλαδή, που έχουν πιαστεί στα δίχτυα του Φόβου; Εχουμε καλά νέα και κακά νέα. Τα καλά είναι ότι μπορεί να νικηθεί – εκτός φυσικά κι αν είσαι ένας γκρινιάρης ευνούχος. Τα κακά είναι ότι πρέπει να προσπαθήσεις πολύ.
Το πρώτο βήμα στην πορεία για να νικήσεις Τον Φόβο είναι να πεις καλημέρα. Εως ότου ο Βασίλης να μπορέσει να φερθεί στον Στάθη σαν έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά κι όχι σαν κινέζικο τανκ που ερχόταν πάνω του στην πλατεία Τιεν Αν Μεν είχε σκεφτεί εκατοντάδες φορές να πάρει φόρα και να βουτήξει απελπισμένος από το παράθυρο του έκτου ορόφου. Μία πρακτική κουβέντα, στο ασανσέρ: πως είναι η αγορά σήμερα; Μα, μπορείς να φανταστείς πως έκαναν τέτοια χαζομάρα οι ανταγωνιστές μας;- είναι πράγματι κρίσιμη εδώ. Πέρασε αρκετή ώρα στο πρωινό σου πριν φύγεις για το γραφείο και θα βρεις την ψυχραιμία για να πεις τουλάχιστον «καλημέρα». Τότε ο Βασίλης μπορεί να προχωρήσει στο e-mail τακτικής. Το e-mail τακτικής είναι σχεδιασμένο για να πετύχει έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Μόνο λίγες λέξεις που θα δείχνουν μία συγκεκριμένη ανάγκη.
Ενα τέλειο e-mail τακτικής στα σούπερ υψηλά διοικητικά στελέχη μπορεί να διαμορφωθεί ως εξής:
- Το όνομα του Στάθη και μόνο εμφανίζεται στο κουτί To: (διεύθυνση παραλήπτη δηλαδή).
- Υπάρχουν δικαιολογημένα ονόματα στο κουτί CC:, συμπεριλαμβανομένων του Κώστα και μίας μικρής ομάδας άλλων αντίστοιχων στελεχών.
- Αφορά κάτι μικρό, αλλά αναγκαίο, για την εξέλιξη μιας δουλειάς, που ενδιαφέρει τα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας και απαιτεί μία μονολεκτική, μικροσκοπική απάντηση, τύπου «προχώρα» ή «nop».
Τακτική για αρχάριους
Η στρατηγική των e-mail τακτικής πρέπει να κρατήσει για ένα μήνα, ίσως δύο, μέχρι να υπάρχουν τουλάχιστον αρκετές δεκάδες απαντήσεις από το e-mail του Στάθη, όλες ξεκάθαρες και ασχολίαστες (εκτός από τα ναι ή όχι).
Μετά από αυτήν τη φάση, ο Βασίλης θα έχει συνηθίσει να έχει ηλεκτρονικές σχέσεις με το «μεγάλο αγόρι» της εταιρείας χωρίς να διαλύεται μοριακά. Τότε μπορεί να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο: να ψάξει την τυχαία μικρή σύνδεση ή OSI (από το occasional small interface) όπως ονομάζεται αυτή η τακτική στην προχωρημένη αμερικανική μπίζνες αργκό. Αυτό ίσως ορίζεται ως μία πολύ σύντομη, εξαιρετικά προσωπική, συναλλαγή με το σούπερ στέλεχος, που απαιτεί ελεγχόμενη διοικητική δράση – μία υπογραφή, ένα νεύμα, ένα «συνέχισε έτσι» ή «ευχαριστώ», τίποτε περισσότερο.
Εδώ, δυστυχώς, πρέπει ο Βασίλης να καταφέρει να βρεθεί κοντά στον Στάθη χωρίς να βρέξει τα παντελόνια του. Τα περισσότερα μικρομεσαία στελέχη μπορούν να το καταφέρουν αυτό με λίγη προσπάθεια, αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι κάποιοι, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να φοβούνται για πάντα και να μένουν στα μικρομεσαία επίπεδα της καριερίστικης σκάλας όλο αυτόν τον καιρό.
Η χαρούμενη πλειονότητα, μετά από ένα εξάμηνο έκθεσης στην ακτινοβολία του Στάθη, θα είναι σε θέση να εκτελεί τα βασικά καθήκοντα παρουσία του αφεντικού χωρίς να αφήνει το κεφάλι να πέφτει από τη βάση του ή να σπάει τα γόνατά του από τη μεταξύ τους τριβή. Ο πίνακας παρακάτω δείχνει πώς σχηματίζεται στατιστικά η εξέλιξη δειλών και μονίμως φοβισμένων:
- το 86% κάνει την αρχή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι φτάνει και στον τελικό προορισμό. Οι ελπίδες μας για τον Βασίλη είναι πολύ μεγαλύτερες.
Για να θεωρηθεί ένα στέλεχος βιώσιμο στις περισσότερες εταιρείες, πρέπει να είναι ικανό να ολοκληρώνει κάποιες πολύ συγκεκριμένες κι απλές δραστηριότητες.
Συγκεκριμένα αυτές είναι:
- Να φοράει το κατάλληλο outfit.
- Να ακούει με μία έκφραση οξύνοιας.
- Να προφέρει μία άποψη, που να δείχνει κάποιου είδους εξειδίκευση σε μία υπάρχουσα κατάσταση ή το λιγότερο να μην αποκαλύπτει κάποιου είδους αδυναμία.
- Να ξέρει τη διαφορά τού πότε πρέπει να μιλάει και πότε να μένει σιωπηλός.
- Να στέλνει έξυπνα e-mails και προτάσεις σε θέματα που απαιτείται κάποια σκέψη.
Το επόμενο βήμα
Αυτό είναι όλο. Αυτά είναι τα απαραίτητα εργαλεία για μεγάλη και τρανή καριέρα στις επιχειρήσεις. Υπάρχει μόνο ένα είδος καριέρας, που δεν φτάνουν τα παραπάνω. Αυτή που θα σε φτάσει στο ύψιστο σημείο – στην καρέκλα που θα σου επιτρέπει να φωνάζεις στους άλλους. Αυτό έρχεται αργότερα. Προς το παρόν, προσπαθούμε να κάνουμε τον Βασίλη να φτάσει στο επόμενο επίπεδο, γιατί αυτό είναι και το νόημα τελικά: ο Φόβος μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο από αυτούς που μπορούν να διακρίνουν τον εαυτό τους -με κάποιον τρόπο- να γίνεται υψηλόβαθμο στέλεχος. Είναι αυτή η φιλοδοξία που κάνει όλη τη δουλειά.
Το μοναδικό πράγμα που δεν έχει κάνει ο Βασίλης μέχρι τώρα είναι να δείξει ότι έχει μυαλό. Αυτό το κάνει με τα e-mail στρατηγικής. Αυτό είναι ένα e-mail, στο οποίο ο συγγραφέας εκφράζει τη γνώμη του για κάποιο συγκεκριμένο project. Η υπέρμετρη σκέψη και ανάλυση, όμως, είναι πολύ επικίνδυνη παγίδα, γι αυτό το τέλειο e-mail στρατηγικής διαβάζεται κάπως έτσι:
Στάθη: Ο Κώστας μου ζήτησε να κοιτάξω το θέμα του Χατζηπαύλου και να του δώσω κάποιες ιδέες. Μετά από μια μικρή κουβέντα με τη Λίτσα, τον Μπάμπη και τον Γιώργο για το θέμα κι εκτενή ανάλυση των στοιχείων και των στατιστικών, θα έλεγα ότι τα αποτελέσματα του Ρ12 δεν είναι τόσο σημαντικά, ώστε να αξίζουν το ρίσκο το οποίο απαιτείται. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά, όπως είπα, ο Κώστας μου ζήτησε να ζυγίσω τις παραμέτρους κι αυτή είναι η θέση μου. Ελπίζω να είναι χρήσιμη. Βασίλης.
Μπορούμε να δούμε τι κάνει αυτό το e-mail καλό κατευθείαν. Πρώτον, είναι σύντομο. Δεύτερον, δεν δείχνει πουθενά κάποια δουλικότητα ή φόβο, απλώς είναι κάπως χαλαρό, αλλά επίσης δείχνει την ικανότητα να πάρεις δουλειά κι ευθύνη μακριά από το αφεντικό. Αυτό τον τύπο τον λατρεύουμε! Βασίλης! Τι τύπος!
Αυτό που έχει απομείνει στον Βασίλη είναι να αρχίσει να εμφανίζει λειτουργίες ανώτερης μορφής ζωής. Συγκεκριμένα:
- Να εμφανίζεται στα meetings και κυρίως σε αυτά, στα οποία ο Κώστας δεν χρειάζεται να πηγαίνει φυσικά, και υπάρχουν τόσα πολλά! Όσο ο Βασίλης μένει ξύπνιος έχει ανέβει ένα βήμα παραπάνω στην εκτίμηση όλων. Καλό αγόρι, Βασίλη!
- Να πηγαίνει σε κοινωνικές λειτουργίες. Σε πόσα επαγγελματικά δείπνα και πάρτι black tie πρέπει να παραστεί ο Κώστας; Εκατό; Ο Στάθης θα συνηθίσει να βλέπει τον οποιονδήποτε Βασίλη σε κάποια από αυτά. Γιατί όχι; Ο Βασίλης δεν φοβάται πια.
- Να αντικαθιστά τον Κώστα. Τελικά, καθώς τα χρόνια περνούν, ο Στάθης θα αρχίσει να αναρωτιέται: γιατί στην ευχή χρειάζομαι τον Κώστα; Είναι ακριβός. Αυτός ο νεαρός, ο Βασίλης, είναι μια χαρά. Μπορώ να συνεννοηθώ μαζί του. Αργά ή γρήγορα, ο Κώστας θα βρίσκεται σε κάποια παραλία να ξοδεύει την αποζημίωσή του και να στέλνει ευχαριστήριες καρτποστάλ στον Βασίλη.
- Φυσιολογικά, όλα αυτά θέλουμε να συμβούν στον Κώστα μόνο όταν θα είναι έτοιμος για αυτά. Το να εκπαιδεύεις έναν Βασίλη είναι σημαντικό κομμάτι κάθε μεγάλου στελέχους, αλλά και το να ελέγχει τον κάθε αχαλίνωτο Βασίλη είναι επίσης αναγκαίο. Αφού έχει δημιουργήσει ένα νέο υψηλό στέλεχος, η τελική ευθύνη του Κώστα είναι αυτό το μικρό φωτάκι του τρόμου να είναι αναμμένο για να ελέγχει τον Βασίλη. Γι’ αυτό κάθε τόσο ο Κώστας πιάνει τον Βασίλη από τους αστραγάλους και τον κρεμά έξω από το παράθυρο του γωνιακού γραφείου του με το κεφάλι κάτω. Επαγγελματικά μιλώντας βέβαια.
Εξυπνο αφεντικό. Ένας υφιστάμενος με υπερβολικό φόβο είναι άχρηστος, αλλά ένας με κανέναν φόβο είναι πολύ πιο επικίνδυνος. Κι ένας τύπος που δεν φοβάται από βλακεία μία φορά στο τόσο δεν παίζει στον πραγματικό κόσμο, έτσι δεν είναι;