Ώστε θες να γίνεις σκηνοθέτης.
Ώστε θέλεις την προσωπική σου καρέκλα με την λέξη « Director» στην πλάτη της.
Ώστε θες να φωνάζεις «action!», «cut!» και να φλερτάρεις με κάποια άγνωστη αλλά πληθωρική starlet.
Και τι έκανες; Γράφτηκες στο film school. Τώρα μελετάς Eisenstein, παγώνεις μερικά καρέ από ταινίες του Bergman και ελπίζεις το πρώτο ταινιάκι που θα γυρίσεις για την εργασία της σχολής να είναι καλοφτιαγμένο. Ο Quentin Tarantino το έφτιαξε το φιλμάκι του. Και μετά γύρισε και άλλο ένα. Με το τρίτο του κέρδισε ένα Χρυσό Φοίνικα και ένα Όσκαρ για το σενάριό του. Ως είπατε; Σε ποια σχολή φοίτησε, γιατί θέλετε να ρωτήσετε αν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις; «LOL»…
«When people ask me if I went to film school I tell them, `Νo, I went to films’» δηλώνει περήφανος ο Quentin Tarantino, ο οποίος δεν απέφυγε μόνο το film school αλλά και το… high school.
Γεννημένος στο Knoxville του Tennessee στις 27 Μαρτίου 1963, ο Quentin Jerome Tarantino μεγάλωσε μαζί με την μητέρα του, Connie, και τον νέο σύζυγό της Curt Zastoupil, αφού η Connie άφησε τον Tony Tarantino λίγο μετά την γέννηση του Quentin. O νεαρός Quentin, που έβρισκε μαγικό τον κόσμο του σινεμά είχε σαν όνειρο να γίνει ηθοποιός αλλά ελλείψει θεατρικών ομάδων άφησε την φαντασία του να οργιάσει, γράφοντας το πρώτο του σενάριο («Captain Peachfuzz and the Anchovy Bandit») σε ηλικία 14 χρονών.
Η οικογένειά του είχε ήδη μετακομίσει στο Los Angeles, την καθεαυτή πόλη των ευκαιριών, και ο Quentin δεν άφησε την συμβατική εκπαίδευση να γίνει εμπόδιο στις φιλοδοξίες του. Σε ηλικία 16 ετών παράτησε το Narbonne High School και, θέλοντας να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική, γράφτηκε στην James Best Theatre Company. Δεν ξέρουμε τι είναι πιο σημαντικό για την μετέπειτα πορεία του Tarantino: Η εμπειρία που απέκτησε στη σχολή ή η δουλειά που βρήκε για να εξασφαλίσει έναν έστω ισχνό μισθό;
Μάλλον το δεύτερο, αφού στα 21 του χρόνια ο Quentin έγινε υπάλληλος στο Video Archives, ένα βίντεοκλαμπ στην πόλη Manhattan Beach. Αυτό που ξεκίνησε σαν φιλοδοξία θα γίνει μανία, με τον Tarantino να καταβροχθίζει κάθε είδους ταινίες, από Jean-Luc Godard έως Ασιατικά kung fu films, και να ανταλλάσσει απόψεις με τον επίσης φανατικό συνεργάτη του, Roger Avary. Παρότι συνεχίζει να φοιτεί σε σχολή υποκριτικής, έχει τον χρόνο και τον ενθουσιασμό να ασχολείται με τα σενάριά του και όταν η τύχη του χαμογελάσει, θα τον βρει πανέτοιμο.
Είναι η περίπτωση του True Romance, συνεργασία Tarantino/Avary, που βρήκε τον δρόμο προς την παραγωγή και έδειξε τον χαρακτήρα των σεναρίων (και μελλοντικά, ταινιών) που είχε στο μυαλό του ο Tarantino. Το True Romance, που υπέστη και αναπόφευκτες αλλαγές κατά τη διάρκεια του pre-production, απέφερε στον Tarantino 50.000 δολάρια αλλά, κυρίως, του άνοιξε πόρτες στο Hollywood αφού πλέον μπορούσε να θεωρείται ένας επαγγελματίας σεναριογράφος. Σε ένα από τα πολυάριθμα πάρτι της βιομηχανίας γνωρίζει τον παραγωγό Lawrence Bender που, έχοντας στο μυαλό του το True Romance, ωθεί τον νεαρό σεναριογράφο να γυρίσει ένα δικό του φιλμ. 100% έλεγχος, δικό του σενάριο, δική του σκηνοθεσία.
Ο Tarantino μέσα σε τρεις εβδομάδες (και με το φινάλε του City on Fire στο μυαλό του) γράφει το Reservoir Dogs, ένα heist movie που είναι μαζί δράμα και μαύρη κωμωδία, και μέσω του Bender καταφέρνει να βρει χρηματοδότηση-που περιλάμβανε και τον Harvey Keitel σε ρόλο συμπαραγωγού. Ο Keitel καπαρώνει και ένα ρόλο στο φιλμ, ενώ μαζί του συνωστίζονται πολυάριθμα άλλα ταλέντα- Tim Roth, Steve Buscemi, Penn, με τον Tarantino να δίνει ρόλο και σε μια από τις πιο cult φιγούρες της Αμερικάνικης crime κουλτούρας – τον πρώην τρόφιμο και μετέπειτα συγγραφέα Edward Bunker.
To Reservoir Dogs με τους πυκνούς διαλόγους, το παιχνίδι χαρακτήρων και τις άπειρες quotable ατάκες εντυπωσίασε στο φεστιβάλ του Sundance, όπου κέρδισει το Grand Jury Prize. O Tarantino ήταν πλέον ένα ενδιαφέρον, αν όχι «καυτό» νέο όνομα, και ένας geeky σεναριογράφος/σκηνοθέτης που έβαζε νέους κανόνες στο παιχνίδι του filmmaking. Αναφορές σε παλιότερους σκηνοθέτες, επιρροές από κόμικ, σκηνοθετικά trademark – μια φρέσκια προσέγγιση σε ένα είδος παγιδευμένο σε καλούπια.
Το Hollywood εκτιμά τους νεωτερισμούς του Tarantino και οι παραγωγοί αρχίζουν να στέλνουν ασταμάτητα προτάσεις στον νεαρό. Ο Tarantino, που έχει ήδη πουλήσει και το σενάριο του Natural Born Killers στον Oliver Stone (αλλά θα το δει τόσο αλλαγμένο που δεν θα το αναγνωρίσει!) αρνείται τις προτάσεις για φιλμ όπως Speed και Men in Black και απομονώνεται για να δουλέψει στο επόμενο σενάριό του: Pulp Fiction.
Aν το Reservoir Dogs ήταν μια παθιασμένη δουλειά με πενιχρά μέσα, το Pulp Fiction είναι παθιασμένη δουλειά αλλά με σημαντικότερα καλύτερες αξίες παραγωγής. Με 8 εκατομμύρια δολάρια για budget και ασύλληπτα ονόματα για κράχτες (Thurman, Travolta, Jackson, Willis) το φιλμ όχι μόνο είναι μια σχεδόν καθολική επιτυχία στο κύκλωμα των κριτικών, αλλά με τα 107 εκατομμύρια που συγκεντρώνει στο Αμερικάνικο box office δείχνει ότι και ο κόσμος εκτιμά το περίεργο-και πολλές φορές διεστραμμένο- σύμπαν του Tarantino. Δεν πρόκειται για ένα φιλμ-μετεωρίτη, που σημαδεύει μια διετία αλλά εξαφανίζεται κάτω από τη σκιά του επόμενο μεντιατικού φαινόμενου.
Οι χαρακτήρες, οι διάλογοι και οι σκηνές του Pulp Fiction μπήκαν στο λεξιλόγιο της Pop culture και δεν έχουν ξαναβγεί από τότε. Ακόμα και το πιο «σφιχτό» φεστιβάλ των Καννών τίμησε το φιλμ με τον Χρυσό Φοίνικα ενώ η Ακαδημία δεν τόλμησε να πάει πιο πέρα από το Όσκαρ σεναρίου, προτιμώντας να δώσει το αγαλματάκι στον συμπαθητικό, «ιδιαίτερο» αλλά 100 φορές πιο ανιαρό Forrest Gump.
Ο Tarantino δέχεται την ήττα στο Best Picture με στιλ, χωρίς να κρύβει την απογοήτευσή του (κάτι που δήλωσε και φωναχτά στα MTV Movie Awards), και συνεχίζει την δουλειά του: Γράφει το σενάριο του From Dusk Till Dawn και εμφανίζεται σε αυτό για τον φίλο του Robert Rodriguez, γράφει και σκηνοθετεί το (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο) Four Rooms και, όταν όλοι πιστεύουν πως είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να κατασπαράξουν τον Tarantino εποχή πέρασε, απαντάει με το Jackie Brown (11997).
To Jackie Brown είναι περισσότερο μια ταινία που ο Tarantino γυρίζει για τον εαυτό του παρά για το κοινό, και από αυτή την πλευρά ίσως είναι η πιο αυθεντική από τις δουλειές του Quentin. Aκόμα και η επιλογή της πρωταγωνίστριας Pam Grier, σέξι ηρωίδας του Blaxploitation Κινήματος, φωνάζει πως ο Tarantino γυρίζει έναν φόρο τιμής στις teen ονειρώξεις του-με το δικό του στιλ φυσικά. Kαι ύστερα; Ένα τεράστιο black out.
Inglorious bastards- το υπερβίαιο πολεμικό φιλμ που θέλει να γυρίσει ο Quentin. The Vega Brothers- το spin off των χαρακτήρων από το Pulp Fiction (Travolta) και Reservoir Dogs (Michael Madsen) που θέλει να γυρίσει ο Quentin. Αλλά ο Quentin, για μια μεγάλη περίοδο δεν γύριζε τίποτα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του το Inglorious Bastards τον απορρόφησε, κάνοντάς τον να γράψει εκατοντάδες σελίδες του σεναρίου (γύρω στις 800!) χωρίς όμως να υπάρχει μια σοβαρή Production στον ορίζοντα. Αυτό που για μεγάλο διάστημα κανείς δεν ήξερε, ήταν το project του Kill Bill, που ο Tarantino αιχμαλώτιζε στο χαρτί έχοντας την υποστήριξη των Weinstein. Ένα φιλμ-που στην πορεία έσπασε στα δύο- που συμπυκνώνει όλο το «είναι» του Quentin: Τα είδωλά του, τα κολλήματά του, τις μνήμες του από τα άδυτα της συλλογής του βίντεοκλάμπ…
Για αυτό το λόγο το cast εξαπλώνεται και σε άλλες ηπείρους, κυρίως στην Ασία από όπου ο Tarantino στρατολογεί καστ, χαρακτήρες τεχνικές και, μερικώς, θεματολογία για να τη συνδυάσει με την All American western μυθολογία, που θα είναι πιο εμφανής στο Kill Bill: Vol. 2. Sonny Chiba και David Carradine (ο δεύτερος μετά από την προτροπή του Warren Beatty) είναι ο κρίκος που συνδέει το Kill Bill με την νοσταλγική μνήμη του Tarantino ενώ παράλληλα οι Uma Thurman, Michael Madsen, Lucy Liu, Daryl Hannah είναι το παρόν του Quentin, που έχει περικυκλωθεί με μια ομάδα «σωματοφυλάκων» που μπορούν να ποντάρουν σε ρόλους σε κάθε του φιλμ. Ακόμα και το soundrack, τομέας όπου ο Tarantino κάνει πάντα μια εντυπωσιακή επίδειξη γνώσεων, είναι όσο πιο προσωπικό γίνεται.
Πολλές φορές ο Tarantino κατηγορείται (ίσως δικαίως) για «ξεπατίκωμα» σκηνών και σεναριακών καταστάσεων αλλά όσον αφορά το Kill Bill, η καθόλου original μουσική του επένδυση προέρχεται από την μνημειώδη προσωπική δισκοθήκη του Tarantino. Ερωτευμένος με τον κόσμο του Kill Bill, που είδε σαν την δίκη του επιτυχημένη απόπειρα μυθοπλασίας/κοσμογονίας, ο Tarantino δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να επανέλθει με ένα sequel, εξερευνώντας ακόμα περισσότερο τον κόσμο βίας και τιμής που δημιούργησε.
Με τεράστια δύναμη πλέον στα χέρια του, ο Tarantino έβαλε σκοπό να βοηθήσει και άλλους φιλόδοξους και ριζοσπάστες σκηνοθέτες να αλλάξουν το κινηματογραφικό πανόραμα. Παραμένει στενά συνδεδεμένος με τον Robert Rodriguez, για τον οποίο σκηνοθετεί τιμής ένεκεν σκηνές του Sin City, ενώ παίρνει υπό την προστασία του τον Eli Roth, ενθουσιώδη πρωτάρη του horror και δημιουργό, με το Hostel, του αμφιβόλου γούστου είδους του Porn Horror.
Πάνω σε αυτή τη νοσταλγία για την cult κακoγουστιά θα βασιστεί ο Tarantino για να συνεργαστεί με τον Rodriguez για το Grindhouse, ένα πυροτεχνικό double feature παραγεμισμένο με ψεύτικα trailer –που ίσως τελικά καταλήξουν κανονικές ταινίες. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και το προσεγμένο Marketing το κοινό έμεινε σχετικά αδιάφορο και το Grindhouse έφυγε από το top 10 του Box office μέσα σε δύο εβδομάδες. Ήττα για τον Tarantino;
Ούτε κατά διάνοια. Χωρίς καν να χάσει χρόνο για να αναζητήσει τις αιτίες του flop, ο Tarantino είναι ήδη απασχολημένος με το Inglorious Bastards, που έχει μπει για τα καλά στα σκαριά. Άλλωστε, μετά από άπειρες επιθέσεις κριτικών, σχεδόν όσες και οι διθυραμβικές κριτικές του, ο Tarantino έχει καταλάβει πως δεν έχει την υποχρέωση να μας διασκεδάσει. Ο… «αμόρφωτος» Quentin (με IQ 160 παρακαλώ) είναι ευτυχής που κάποιοι είναι διατεθειμένοι να εισβάλλουν στην προσωπική υπόθεση που λέγεται «Quentin Tarantino Film». Αν δεν μας αρέσει, είναι πρόβλημά μας, όχι δικό του. Σε τελική ανάλυση, ίσως να μην μας κάλεσε και ποτέ.
