Από το 1960 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70 η ανθρωπότητα εξερευνά τις απεριόριστες δυνατότητες για ελευθερία μέσα από το παιχνίδι των αισθήσεων. Τον τρόπο για να μετατρέψουμε τον σάπιο κόσμο δεν τον ανακαλύψαμε ψάχνοντας στα βιβλία, αλλά μέσα από την περιπλάνηση.
Πέρα από τον Ωκεανό, τα ίδια θα μπορούσε να πει με περισσότερο ρυθμό ο Μπομπ Μάρλεϊ, που το 1975 αναδεικνύεται με το No Woman No Cry ως ο πρώτος και τελευταίος μέχρι σήμερα super star από μια φτωχή χώρα του τρίτου κόσμου. Ο μύθος του συναγωνίζεται αυτόν του Τσε Γκεβάρα, που είχε πρόσφατα αγιοποιηθεί με την εκτέλεσή του το ’67. Τα τραγούδια του κινήματος ρέγκε είναι ένα ηδονιστικό κάλεσμα για την ελπίδα, τη σεξουαλική, φυλετική και κοινωνική απελευθέρωση.
Ο κόσμος μας είναι πια ένας κόσμος συναισθησίας που ξεπερνά, υπερβαίνει τις καθαρές μορφές του χώρου και του χρόνου.
Στην αμερικανική ήπειρο το μεγάλο ταξίδι διανθίζεται από τους καπνούς της μαριχουάνας. Οι hippies, που εφαρμόζουν την ουτοπία πέρα από το σύστημα, επιδιώκουν έναν κόσμο ευτυχίας και έχουν τα δικά τους τελετουργικά.
Στο Flower Power, μέσα στην καρδιά της προτεσταντικής κι ανέραστης Βόρειας Αμερικής, τα πλήθη απαντάνε στον πόλεμο γυμνά, μεθυσμένα από έρωτα και ελευθερία. Η μαριχουάνα αποτελεί ένα είδος Θείας Κοινωνίας. Το 1969 στο Γούντστοκ μισό εκατομμύριο άνθρωποι κάθε χρώματος ακούνε μουσική, κάνουν έρωτα και εκστασιάζονται από τις δονήσεις ενός απελευθερωτικού διονυσιασμού. Θεωρητικός αυτής της μεγάλης έκρηξης των αισθήσεων, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, υποστηρίζει στα βιβλία του, τις διαλέξεις του, τις συζητήσεις με τους φοιτητές του Μπέρκλεϊ, του Παρισιού, που θυμίζουν περιπατητικές Ακαδημίες, την αντίληψη της «Ριζοσπαστικής ευαισθησίας». Η έννοια αυτή τονίζει τον ευεργετικό ρόλο των αισθήσεων στη διαμόρφωση της λογικής.
«Οι αισθήσεις δεν είναι απλώς παθητικές, δεκτικές· έχουν τη δική τους σύνθεση, στην οποία υποβάλλουν τα αρχικά δεδομένα της εμπειρίας».
Παρά την έντονη αντίδραση των φασιστικών καθεστώτων που αναδύονται και καταρρέουν στη Λατινική Αμερική, την Ελλάδα, τη Νότια Αφρική, αλλά και τη λυσσαλέα προσπάθεια των συντηρητικών με αφορμή τον πόλεμο του Βιετνάμ, το σύστημα δέχεται ένα έντονο ταρακούνημα στις βασικές του αξίες.
Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 θυμίζουν αρκετά την ακμή της ελληνικής φιλοσοφίας, γιατί τοποθετούν στο επίκεντρο και ως μέτρο τον ίδιο τον άνθρωπο. Αναζητούν την ελευθερία για όλους. Τα κινήματα για την απελευθέρωση των γυναικών, της χειραφέτησης των μαύρων με επικεφαλής τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τα αντιαποικιακά ρεύματα στον τρίτο κόσμο θέτουν το ζήτημα της ενεργούς συμμετοχής σε μια δημοκρατία πανανθρώπινη και καθόλου μονοδιάστατη.
Όμως, το κύριο μήνυμα και ταυτόχρονα το μέσο (που παραμένει μέχρι σήμερα το ζητούμενο) είναι ένα μήνυμα στους τοίχους της Σορβόνης: «Prenez vos désirs pour des réalités» («Εκλάβετε τις επιθυμίες σας ως πραγματικότητα»).
