Βλέπετε γύρω σας τον πανικό, τα λουλούδια, τις καρτούλες, τα σοκολατάκια και τα τόσο, μα τόσο, γλυκερά μηνύματα που θα έφερναν αναγούλα και σε μια Barbie — και σας βασανίζει η εύλογη απορία. Γιατί; Ποιος είναι εκείνος που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση; Μήπως να τον πιάναμε, να του λέγαμε καμιά κουβέντα, μπας και συνέλθει και το έρμο το πορτοφόλι μας, που έτσι κι αλλιώς είναι στα όρια της υστερίας;
Πριν λοιπόν αρχίσετε να καταριέστε τον Ροδόλφο Βαλεντίνο, θυμηθείτε ότι η 14η Φεβρουαρίου έχει επιλεχθεί για να τιμά δύο (λες και ένας δε μας ήταν αρκετός) Ιταλούς μάρτυρες της Καθολικής Χριστιανικής πίστης: Τον Βαλεντίνο της Ρώμης, και αυτόν του Tern.
Βέβαια, οι άνθρωποι που έζησαν τους πρώτους μ.Χ. αιώνες, ουδεμία ευθύνη φέρουν για το συσχετισμό τους με τη γιορτή των ερωτευμένων ή το ξέφρενο καψουρό-shopping. Αυτό συνέβη κατά τον Μεσαίωνα, οπότε και δημιουργήθηκε η παράδοση της ρομαντικής αγάπης.
Και αν νομίζετε ότι η εμπορευματοποίηση της ημέρας είναι σύγχρονο φαινόμενο, μάθετε ότι οι ευχετήριες κάρτες παντός είδους οφείλουν τη δημιουργία, εξέλιξη και εξάπλωσή τους σ’ αυτή τη γιορτή, καθώς ξεκίνησαν σαν ραβασάκια που στέλνονταν κυρίως ανώνυμα την 14η Φεβρουαρίου.
Λίγο η ιστορικότητα του πράγματος, λίγο η παγκοσμιότητά του (μια και θεοί για τον έρωτα υπήρχαν στις περισσότερες εποχές και κουλτούρες), κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και δεν αρχίζουμε να χαστουκίζουμε φίλους και γνωστούς που επιμένουν να μας εύχονται «χρόνια πολλά». Τον ρατσισμό όμως της ημέρας πώς να τον αντιμετωπίσεις;
Διότι καλά να είσαι ερωτευμένος με τη συνήθη έννοια, αλλά γιατί δηλαδή όταν ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί σε όλους τους άλλους τομείς να μην υπάρχει πια ένας θεός, άγιος, όσιος που να προστατεύει π.χ. τις καθαρά σεξουαλικές σχέσεις; Ή την απιστία; Ή τον πληρωμένο έρωτα; Αν δηλαδή δύο άνθρωποι κάνουν ένα ξεκάθαρο και τίμιο one-night stand, δεν έχουν δικαίωμα να το γιορτάσουν; Δεν είναι αυτό διάκριση και ρατσισμός;
Μη φοβού, πηδηχτούλη και απρόθυμε να κάνεις (ή να σεβαστείς) μια μόνιμη σχέση αναγνώστη! Το μόνο που χρειάζεται είναι να επιλέξεις από τους παρακάτω αρχαίους θεούς αυτόν που ταιριάζει στην περίπτωσή σου και να του στείλεις μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι σου. Άντε, και χρόνια πολλά!
Η σαλταρισμένη Achtland
Μια φορά και έναν καιρό, ανάμεσα στους Κέλτες ζούσε η Achtland, μια θνητή βασίλισσα. Η κυρία (ο Θεός να την κάνει) αυτή, που λέτε, είχε γίνει βούκινο σε όλες τις Βρετανικές Νήσους, τη Γαλλία, την Ισπανία και όπου αλλού υπήρχαν άνθρωποι που ομιλούσαν την Κελτική, διότι… (της) έμπαινε, (της) έβγαινε και (εκείνη) δεν καταλάβαινε τίποτα.
Άκουγε κι αυτή να μιλάνε όλοι για έρωτα και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί γινόταν τόσος ντόρος για το θέμα. Θνητό για θνητό δεν άφησε, μηδέν εις το πηλίκο. Μέχρι που παντρεύτηκε η γυναίκα ένα γίγαντα και βρήκε την υγειά της.
Βρε μήπως τελικά το μέγεθος μετράει περισσότερο απ’ ό,τι νομίζαμε; Δεν ξέρω τι να πω! Άντε, και στα δικά σας κορίτσια, κι όπου βρείτε γίγαντα της Κελτικής μυθολογίας, ορμάτε!
Και οι παντρεμένες έχουν ψυχή
Τελικά αυτά τα Κελτάκια ήτανε πολύ καλογυναικάδες άνθρωποι. Είχανε που λέτε και μια θεά (τώρα, ή θεά ήτανε, ή βασίλισσα των νεράιδων – οι απόψεις διίστανται), την Aeval με τ’ όνομα – επίσης Aoibheall και Aibell με τ’ όνομα, δεν μπορούσαν να αποφασίσουν πώς να το γράψουν. Φίνο κοριτσάκι το Aevalάκι, λίγο ζόρικη αλλά και πλανεύτρα (το μύθο της συνοδεύουν ιστορίες για τα μαλλιά της — σε μαύρο κορακί παρακαλώ) αλλά έκανε και ένα μεγάλο καλό στην ανθρωπότητα και ιδιαίτερα στο γυναικείο φύλο.
Τα μεσάνυχτα, άμα δεν είχε να ξυπνήσει νωρίς την επόμενη μέρα και βαριότανε, καλούσε όλους τους συζύγους σε κρίση. «Ικανοποιείς κύριε σεξουαλικά τη γυναίκα σου; Είσαι εντάξει στα συζυγικά σου καθήκοντα; Γιατί αν δεν είσαι θα το πλερώσεις!». Και αναρωτιέμαι η έρμη… Μήπως τελικά ζω σε λάθος χώρα και σε λάθος εποχή; Αχ, ρε μάνα!
Γλυκέ μου τύραννε, να μην ξημερωνε
Έχετε ακούσει που λένε ότι πίσω από κάθε δυνατό άντρα βρίσκεται μια γυναίκα; Μη με ρωτάτε τώρα τι κάνει πίσω του, αυτά είναι ανάμεσα στο ζευγάρι και εμείς δεν ανακατευόμαστε. Φαίνεται ότι την ίδια άποψη είχαν και οι Κινέζοι, οι οποίοι όμως το προχώρησαν λιγάκι παραπέρα.
Διότι στην κινεζική μυθολογία αναφέρεται ένας βασιλιάς -παύλα-ήρωας-παύλα-θεότητα- ο Chou Wang, ο οποίος φαίνεται ότι έπασχε από το σύνδρομο του Φούντα. Ξέρετε, του άντρα του πολλά βαρύ μην του μιλάτε το πρωί ένα πράγμα. Τούτος ‘δω λέγεται ότι είχε καταληφθεί (εμένα στο χωριό μου δεν το λένε έτσι, αλλά δίνω τόπο στην οργή για χάρη του αγοριού του σωστού του πρόστυχου) από το θηλυκό πνεύμα της αλεπούς, τη Daji.
Και επειδή το πνεύμα σέρνει καράβι, αυτός υπό την επιρροή της δεν άφησε ούτε θηλυκή γάτα να μην τη σοδομίσει. Για να μην αναφέρω τα όργια που οργάνωνε στο παλάτι, ή τα τραγούδια (και κυρίως τους στίχους των τραγουδιών) που γράφονταν για τον κύριο. Πώς λέμε «θέλω στο σώμα σου σαν μπω να με χτυπάς με το σκαμπό»; Αυτό, στο πιο αρχαίο του!
Της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα
Δεν ήταν δυνατόν το «αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου» να μην έχει (στους περισσότερους αρχαίους πολιτισμούς) τον δικό του θεό προστάτη, για να κανονίζει τα όποια θέματα προκύπτουν; Σήμερα ονομάζεται «νταβατζής» και είναι θνητός, ακόμα και αν πιστεύει με πάθος το αντίθετο.
Έτσι λοιπόν, η μυθολογία είναι γεμάτη από θεότητες, ανδρικές και γυναικείες, που εκπροσωπούν τον πληρωμένο έρωτα, τον οποίο συχνά πρόσφεραν οι ιέρειες των ναών που ήταν αφιερωμένοι στους θεούς αυτούς (εξ ου και η λέξη «ιερόδουλος»). Ανάμεσα στις λιγότερο γνωστές θεότητες του κλάδου είναι η Κινεζική P’an Chin-lien.
Αυτή, που λέτε, ήταν μια χήρα. Πέθανε ο άντρας της, τι να έκανε η γυναίκα; Στρατόπεδο, πανεπιστήμιο, έστω ένα κλαμπ, δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω, οπότε άρχισε να προσφέρει εαυτόν ολούθε. Από το σύζυγο δεν κινδύνευε, αλλά ξέχασε το σόι του.
Τελικά δολοφονήθηκε από τον πεθερό της και αναγνωρίστηκε ως θεά-προστάτιδα της πορνείας. Μήπως το «σαν τη χήρα στο κρεβάτι» είναι τελικά κινέζικη παροιμία;
Ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος
Έχετε έναν παρανοϊκό έρωτα; Βλέπετε τον/την εκλεκτό/ή της καρδιάς σας και δεν ξέρετε αν πρέπει να αρχίσετε τα χαστούκια ή τα φιλιά; Πιστεύετε ότι το ορθό είναι «κάντε πόλεμο και (αν σας προκύψει) έρωτα»; Φαίνεται ότι το ίδιο πρόβλημα είχαν και οι αρχαίοι Φιλανδοί. Στη μυθολογία τους υπάρχει ο Lempo, ένας παντοδύναμος δαίμονας που θεωρείτο ότι ευθυνόταν για κάθε κακό πάνω στη Γη. Σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί, όλα αυτός τα έφερνε. Επιπλέον, ήταν και αρχηγός μιας ορδής κακόβουλων, μαύρων και άραχλων πνευμάτων. Ε, και μαζί με τον πόλεμο, τη φωτιά και το σίδερο, τους έφερνε και καρδούλες.
Φταίω ‘γω τώρα να βάλω μια άσπρη με μπλε ρίγες φόρμα, τα ψεύτικα κοτσιδάκια και μουστάκια μου και να αρχίσω να τριγυρίζω με ένα μενίρ στην πλάτη μουρμουρίζοντας «είναι τρελοί αυτοί οι Φινλανδοί!»;
Παντρεμένοι κι οι δυο, γυρνά σε παρακαλώ
Είσαι ο τύπος που αλλού τρώει, αλλού πίνει, αλλού πάει και το δίνει; Καλά να περνάς καμάρι μου και σίδερο στη μεσούλα σου. Και αν ποτέ κινδυνεύσεις να πιαστείς στα πράσα με τη μια γκόμενα στη ντουλάπα, τη δεύτερη στην τουαλέτα και την τρίτη στο μπαλκόνι να πουντιάζει χειμωνιάτικα, να θυμάσαι ότι υπάρχουν και για σένα ένας-δύο θεοί από τους οποίους μπορείς να ζητήσεις βοήθεια.
Πρώτα απ όλα μπορείς να αξιοποιήσεις τη φουσκωτή βαρκούλα που αγόρασες στο 5άχρονο ξαδερφάκι/ανιψάκι σου και να επικαλεστείς έναν από τους θεούς των ναυτικών, τον Ndauthina. Αυτός ο κυριούλης μας έρχεται από τα νησιά Fiji, και εκτός από προστάτης των θαλασσινών είναι και προστάτης των απίστων. Αυτά ακούει ο Ποσειδώνας και κάνει το μαλλί μπούκλα να ξεδώσει.
Αν τώρα δεν είχατε προνοήσει να αγοράσετε ούτε κατεψυγμένη τσιπούρα, μπορείτε να καταφύγετε στην Φιλιπινέζα Tagabayan. Εγώ βέβαια θα σας έλεγα να μην την πιάσετε και κολλητή την κυρία, διότι ήτο λιγουλάκι άταχτη (ναι, πιο άταχτη από ‘σας). Σα να μην έφτανε που προστάτευε τους μοιχούς, ήταν και η θεά της αιμομιξίας. Και δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ τουλάχιστον όταν λέω ότι το σόι μου συνουσιάζεται, δεν κυριολεκτώ.
Έχω αυτή την αίσθηση ότι στην αρχαιότητα περνούσαν πιο καλά! Κι όλα αυτά, χωρίς να ανοίξουμε καν θέματα όπως η ελληνική/ρωμαϊκή θρησκεία (ένα παραδειγματάκι, για τους εφιάλτες σας), η Αίγυπτος — και φυσικά το Κάμα Σούτρα. Να ανησυχώ γιατρέ μου;
