Φρόντισα στα μέχρι στιγμής μουσικά μου χρόνια να ταξιδέψω σε όσες περισσότερες μουσικές παραλίες μπορούσα, για να έχω την δυνατότητα να αντλήσω όσο γίνεται περισσότερες πληροφορίες από κάθε μουσικό είδος. Από παραδοσιακή, μέχρι σκοτεινή και αποκρουστική drone μουσική. Σε κάθε είδος έβρισκα και κάτι που θα μου κινούσε το ενδιαφέρον και θα με ωθούσε στο να διευρύνω αντιληπτικά του μουσικούς μου ορίζοντες. Κάποια είδη βέβαια μου προκαλούσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ενώ ανήκαν σε κάποιον συγκεκριμένο μουσικό κύκλο, έβλεπες πως σταδιακά αποκόπτονταν από αυτόν και δημιουργούσαν κάτι ιδιαίτερο και νέο μουσικά, άσχετο με το πρωταρχικό είδος.
Ένα από αυτά, είναι και το υπο-είδος της metal σκηνής, η γνωστή για κάποιους Black Metal. Ξεκίνησε δειλά στις αρχές της δεκαετίας του ’80 από κάποιες underground thrash metal μπάντες, σχηματίζοντας έτσι το πρωταρχικό και ωμό είδος της νέας αυτής σκηνής. Αργότερα, ο δεύτερος ηχητικός ανασχηματισμός έγινε από τα Νορβηγικά συγκροτήματα όπως οι Mayhem, Burzum, Immortal και Emperor, δημιουργώντας έτσι το νορβηγικό Black Metal.
Από την στιγμή που άρχισα να ακούω πρώτη φορά black metal μέχρι και τώρα, που έχει εξελιχθεί αισθητά το όλο κίνημα, μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον γιατί συναισθηματικά καταπιάνεται τόσο όμορφα με συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις και ήταν τότε στην αρχή -και είναι ακόμα- από τα λίγα μουσικά είδη που μπορούσαν να παρουσιάσουν τόσο ολοκληρωμένα μια συγκεκριμένη ομάδα συναισθημάτων.
Φαινομενικές είναι οι βελτιώσεις που έχει υποστεί, όσον αφορά το τεχνικό μέρος, η black metal σκηνή. Εκεί που οι drummer ήταν “μέτριοι” στο παίξιμο τους, τώρα είναι πολύ εύκολο να συναντήσεις έναν επαγγελματία με άριστες τεχνικές ικανότητες ανάμεσα σε πολλά συγκροτήματα του είδους. Όσον αφορά την κιθάρα, οι τεχνικές έχουν εξελιχθεί σε σημείο που κανείς δεν το περίμενε, στον τομέα του tremolo picking, των sweeps και arpeggios. Ακόμα και στα νέα συγκροτήματα, το θέμα της τεχνικής παιξίματος είναι πλέον κάτι το δεδομένο. Όλοι γνωρίζουν την δομή που θα πρέπει να υπάρχει σε κάθε κομμάτι και όλοι γνωρίζουν πώς θα πρέπει ένα καθαριστικό μοτίβο (riff) να συνοδεύει το κομμάτι για να έχει την ανάλογη εκτίμηση από το κοινό. Υπάρχει πλέον πλήρης γνώση για το τι tempo θα χρησιμοποιηθεί για να ξεσηκώσει το κοινό, σε τι αναλογία θα παιχτούν τα riffs, πότε θα υπάρχει παύση και πότε θα χρησιμοποιηθούν πλήκτρα για να δημιουργήσουν την ανάλογη ατμόσφαιρα.
Αισθητικά μιλώντας, υπάρχουν λιγότερες περιπτώσεις να γίνουν τεχνικά λάθη και λιγότερη σύγχυση. Κανένα συγκρότημα πλέον δεν θα μπει στην δυσάρεστη θέση του να δημιουργήσει ένα αισθητικά περίεργο video clip, όπως έγινε επί εποχής Burzum – ούτε του να μοιράζει φυλλάδια συναυλιών που δεν θα έχουν καμία σχέση αισθητικά με την μουσική. Κανένα συγκρότημα δεν θα παραμελήσει τον τεχνικό εξοπλισμό, έτσι όπως γινότανε στο ξεκίνημα του είδους — που ακόμα ο πειραματισμός ήταν το κύριο στοιχείο της μουσικής. Σήμερα υπάρχουν συγκεκριμένες χορδές για κιθάρα και μπάσο, συγκεκριμένες πένες όπως και ενισχυτές αλλά και ολόκληρος εξοπλισμός πίσω από τον ήχο που έχει δημιουργηθεί σ’ αυτή την μουσική.
Έτσι κι αλλιώς κάθε μουσικό έργο χωρίζεται σε δυο μέρη, το εσωτερικό και το εξωτερικό. Το εξωτερικό μέρος αναφέρεται στο πώς ακούγεται ο ήχος, σε τι ταχύτητα, με τι μουσικά όργανα και κατά πόσο η φωνή δένει με την μουσική. Το εσωτερικό μέρος έχει να κάνει με τον συγχρονισμό των μουσικών, την δομή του κομματιού, τα θέματα και τις φράσεις που υπάρχουν μέσα, όπως επίσης και το πώς όλο αυτό το σύνολο θα μπορέσει να σε μεταφέρει συναισθηματικά σε μια κατάσταση.
Το θέμα είναι το να μπορείς να προσφέρεις στους ακροατές την ανάλογη εμπειρία που του υπόσχεσαι. Η καλά δομημένη μουσική είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό και το μυστικό είναι να μπορείς να μεταδόσεις μια εμπειρία με τον κατάλληλο τρόπο σε μεγάλη μάζα ανθρώπων. Να γίνεις βατός και αντιληπτός από μεγάλο μέρος ακροατών — αλλιώς χάνεται το όλο νόημα της μετάδοσης της μουσικής προς το κοινό. Στην προκειμένη περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για μια ιδιαίτερη ομάδα συναισθημάτων που βγάζει η black metal: απογοήτευση, απώλεια, μοιρολατρία αλλά και ενθουσιασμό. Αυτά τα συναισθήματα αλλάζουν από ακροατή σε ακροατή και δεν υπάρχει κάποια εγγύηση πως όλοι θα αισθανθούν τα πάντα στην ίδια ένταση — πολύ απλά δεν γνωρίζουμε, μιας και δεν έχει γίνει ποτέ κάποια σχετική μελέτη ώστε να έχουμε κάποια απτά αποτελέσματα. Το σίγουρο είναι πως, ως είδος, η Black Metal βγάζει σχετικά “standard” συναισθήματα.
Το εσωτερικό μέρος είναι αυτό που μετατρέπει την μουσική από μέσο διασκέδασης σε καθαρή τέχνη. Ως “διασκέδαση“, πολλές φορές εννοούμε κάτι το οποίο υπό τα πλαίσια του “λαϊκού“, προσφέρει χορό, εύκολους στίχους και εύπεπτη μουσική για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτό, όμως, σου προσφέρει κάτι στην ψυχή σου; Σε ταξιδεύει από μια συναισθηματική κατάσταση σε μια άλλη δίνοντάς σου κάτι που θα μπορείς μετά να περιγράψεις ως είδος εμπειρίας; Η διασκέδαση είναι τόσο απλή όσο το να αγοράσεις κάτι που σου αρέσει και να το χαρείς. Τέχνη όμως είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και δύσκολο. Η τέχνη είναι η χαρά της ανακάλυψης, η δύναμη πίσω από τις προσωπικότητές μας και τις εμπειρίες μας, είναι η αγάπη που κρατάει για πάντα, η χαρά της ανακάλυψης και μια υψηλότερη κατάσταση του νου.
Αυτό που έλειπε από τη Βlack Μetal σκηνή πριν 30 χρόνια, ήταν το εσωτερικό της. Έλειπε το τεχνικό μέρος για να μπορέσει να μετατραπεί από ένα πειραματικό είδος χωρίς δυνατές ρίζες, σε μια μορφή τέχνης που θα συνεχίσει να εξελίσσεται σε βάθος χρόνου.
Το Black Metal μας ταξίδεψε σε σκοτεινές διαθέσεις και μας έδειξε την μαγεία πίσω από αυτή την κατάσταση. Μας οδήγησε στο να είμαστε αρκετά άνετοι με αυτή την συναισθηματική κατάσταση, για να μπορέσουμε να την αντιληφθούμε και να την κατανοήσουμε, έτσι ώστε να μην την θεωρούμε, στην συνέχεια, ως κάτι το αρνητικό στην μετέπειτα πορεία της ζωής μας.
Κατά την διάρκεια της μέρας, ο κόσμος μας αποτελείται από ηθικές αποφάσεις, μοτίβα σκέψης, κανόνες, ωφελιμισμό και ατομική ιδιοκτησία. Ο κόσμος της νύχτας είναι πιο απελευθερωμένος, έχει τους δικούς του κανόνες, πιο χαλαρούς, που εύκολα σπάνε για να μπορούμε να δράσουμε με βάση τα δικά μας όνειρα και αποφάσεις. Αποτελείται από μεγαλειώδη οράματα και επιθυμίες που αγγίζουν το μυθολογικό πρότυπο, τόσο συναισθηματικά δεμένες που είναι αρκετά σημαντικές ώστε να μπορούν να χαϊδέψουν τις ψυχές μας και να μας δώσουν την αίσθηση ότι είμαστε ζωντανοί — αυτή είναι η τέχνη του Black Metal.
Ακόμα υπάρχει κόσμος που φοβάται να ανακαλύψει τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού του, τα πιο ζωώδη ένστικτα χρειάζονται ένα ανάλογο μουσικοθεατρικό υπόβαθρο για να μπορέσουν να αναδυθούν, να αναγνωριστούν και στο τέλος είτε να γίνουν αποδεκτά από τον ακροατή/θεατή, είτε να αποβληθούν. Το Black Metal διατηρεί μέσα από τα το Νορβηγικό του προσωπείο, έναν θεατρινισμό που προσφέρει την εμπειρία της ταύτισης και ανάδυσης των σκοτεινών και πρωτόγονων συναισθημάτων μας.
Όπως στα αρχαία θέατρα φορούσαν μάσκες για να τονίσουν τις συναισθηματικές καταστάσεις στους θεατές, έτσι και σε αυτό το είδος τέχνης, αντί για μάσκες βάφονται με λευκό και μαύρο σε θλιμμένα και οργισμένα μοτίβα, διευκολύνοντας τον θεατή να οδηγηθεί στην ανάδυση των ανάλογων συναισθημάτων του.
Το Black Metal είναι ένα είδος τελετής μύησης στο σκοτεινό. Αν δεν αποδεχθούμε το σκοτάδι πως θα εκτιμήσουμε το φως;
