Παρακάτω σας παρουσιάζω 5 soundtracks που αντικειμενικά θεωρούνται υπέροχα ακούσματα και σαφώς θα μπορούσαμε να τα κατατάξουμε μεταξύ των καλύτερων μουσικών κομματιών που έχουν παιχτεί σε ταινίες.
Im Not There του Μπομπ Ντίλαν (Sony)
Με έναν περίεργο τρόπο το σάουντρακ του «I’m Not There» του Τοντ Χέινς, εκτός από ένα πρότζεκτ που μοιάζει εκτελεσμένο με την ίδια εμμονή και λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει την ταινία, μπορεί ήδη να συγκαταλεχθεί στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας του Μπομπ Ντίλαν.
Φανταστείτε, απλά, τον κατάλογο της «μυθολογίας» του ερμηνευμένο από την πιο εκλεκτή ομάδα καλλιτεχνών της σύγχρονης (και όχι μόνο) μουσικής σε μία διπλή συλλογή που μοιάζει να κλείνει οριστικά την πολύπαθη υπόθεση «διασκευές του Ντίλαν» ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η ταινία του Τοντ Χέινς κλείνει οριστικά την υπόθεση «βιογραφία του Ντίλαν».
Σούφγιαν Στίβενς, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Calexico, Sonic Youth, Yo La Tengo, ο Εντι Βέντερ των Pearl Jam, Antony & the Johnsons, Cat Power και η αυτοσχέδια μπάντα των Million Dollar Bashers με την κιθάρα του Τομ Βερλέιν των Television είναι μόνο λίγα από τα ονόματα που ξαναγράφουν από την αρχή σχεδόν ολόκληρη την ιστορία του Ντίλαν, αφήνοντας τον ίδιο να κλείνει το δεύτερο CD με την δυσεύρετη ηχογράφηση του Im Not There μαζί με τους The Band.
Σαν να μην χρειάζεται πια κανείς να τον ξαναδιασκευάσει ποτέ από δω και στο εξής.
Atonement του Ντάριο Μαριανέλι (UCJ/ Universal)
Τα πλήκτρα ενός πιάνου συναντούν εκείνα μιας γραφομηχανής. Η άμετρη ροή της πραγματικότητας δοκιμάζει να φιμώσει τις «μπάσταρδες» μελωδίες της φαντασίας. Αυτές επιμένουν. Χτυπούν τις γλυκές νότες της φευγαλέας ευτυχίας, τις εκκωφαντικές του βουβού πόνου ή τις ψιθυριστές της αργοπορημένης μετάνοιας. Αποκαλύπτουν τη ψυχή των ηρώων της ταινίας του Τζο Ράιτ και του βιβλίου του Ιαν ΜακΓιούαν, πριν ακόμα τους δεις με τα μάτια.
Marie Antoinette (Verve Forecast)
Κόντρα στα κλασικίζοντα μινουέτα που αναμενόμενα θα περίμενε κανείς να συνοδεύουν μία τυπική βιογραφία της Μαρίας Αντουανέτας, η Κόπολα αντιπαρέρχεται της υποχρέωσης με έντονη διάθεση πανκ, ρίσκα επιλογών (από Aphex Twin σε The Strokes και από Cure σε New Order) και φτιάχνει τελικά το διπλό CD που θα έφτιαχνε η ίδια αναρχική ηρωίδα της για να συνοδέψει το πιο ανορθόδοξο πάρτι που δόθηκε ποτέ στις Βερσαλίες.
The Fountain του Κλιντ Μάνσελ (Nonesuch)
Για πολλούς ήδη κλασικό (όπως και η προηγούμενη συνεργασία του Μάνσελ με τον Αρονόφσκι στο «Requiem For Α dream»), το σάουντρακ του «Τhe Fountain» διασχίζει ολόκληρη την αχανή διαδρομή από τον μινιμαλισμό. Ερμηνευμένο από τους Kronos Quartet και με την αναπάντεχη συμμετοχή των Mogwai, παραμένει τόσο δύστροπο και φαντασιακό όσο και το ίδιο το φιλμ. Προκαλώντας διαρκώς σε επαναληπτικές ακροάσεις.
The Painted Veil του Αλεξάντρ Ντεσπλά (Deutsche Grammophon)
Χωρίς να υποκύπτει σε φολκλορικούς μελοδραματισμούς και με τη λιτότητα που χαρακτήριζε ανέκαθεν τους μεγάλους Ευρωπαίους συνθέτες, ο Ντεσπλά είναι ρομαντικός όταν χρειάζεται, επικός όταν υποκύπτει σε κρεσέντο υπόγειας έντασης και υπεύθυνος για το γεγονός ότι αυτή η μουσική που συνοδεύει μία καταραμένη ερωτική ιστορία μπορεί να καρφωθεί στο μυαλό ακόμη και όταν έχεις ξεχάσει για ποια ταινία είχε γραφτεί.
