Άρθρο της Μαρίας Σηφάκη.
Ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που θα θελες να σαι σπίτι με τις πιτζάμες σου και να βλέπεις big bang theory. Αντ’ αυτού είσαι έξω με μεγάλη παρέα κι ανθρώπους που δεν ξέρεις και δε θες να γνωρίσεις. Σου θυμίζει κάτι; Ναι, Παρασκευή βράδυ. Όμως βολεύεσαι στο σκαμπό σου και πίνεις μια γουλιά από τη μπύρα σου, κοίτα να δεις, ίσως να μην είναι τόσο χάλια τελικά. Αναθαρρείς, και αποφασίζεις να συμμετέχεις στην κουβέντα. Και τότε…
- και που σπουδάζεις, είπαμε;
- είμαι στο Παιδαγωγικό.
- α. Ήθελες Νομική, ε;
- όχι, το παιδαγωγικό ήταν η πρώτη μου επιλογή.
(παρεμβαίνει φίλη μου)
- είναι πάρα πολύ έξυπνη όμως (!)
- και πώς κατέληξες δασκαλίτσα; (!!!)
Κι από κει το χάος. Θα μπορούσα να σας μεταφέρω όλη την κουβέντα, είναι άλλωστε απ’ αυτές που επαναλαμβάνονται με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, διαχρονικά. Συνοπτικά τα βασικά είναι «πρέπει να αγαπάς πολύ τα παιδιά, μπλαμπλα, άσε να δω εγώ το λογαριασμό, στο παιδαγωγικό μαθαίνετε μόνο πρόσθεση, μπλαμπλα, τρεις μήνες διακοπές, μπλαμπλα, δασκαλίτσα, μπλαμπλα, εξάωρο, μπλαμπλα, σιγά τη σχολή, μπλαμπλα, τυχερή θα κάθεσαι και θα τα παίρνεις, μπλαμπλα» σε ύφος μπλαζέ και χάρη σου κάνω που σου μιλάω, καημένη μικροαστή κλπ κλπ.
Χαμογελάς γλυκά ενώ σκέφτεσαι πόσο χρήσιμη θα ήταν η ευγονική σε κάποιες περιπτώσεις, γελάς ανόρεχτα, σχεδιάζεις νοερά τη δολοφονία του αξιαγάπητου συνομιλητή- βλέπω criminal minds motherfucker, δε θα βρουν το πτώμα σου ποτέ- και ζυγίζεις αν αξίζει να απαντήσεις ή όχι. Συνήθως δεν ασχολείσαι, σε μερικά χρόνια εξάλλου ο απέναντι θα σε παρακαλάει να βοηθήσεις το παιδί του που θα χει δυσλεξία- μαθησιακή δυσκολία- υπερκινητικότητα- βαρεμάρα και θα σου υπενθυμίζει το καθήκον σου ως επιστήμονα, ως φωτισμένου ανθρώπου που εκτελεί λειτούργημα και διαπλάθει ήθη και χαρακτήρες.
Μερικές φορές όμως, enough is enough. Ανασηκώνεις τα μανίκια σου, το γιακά σου, το φρύδι σου και λες με μειλίχιο τόνο…
Είναι αστείο που κρίνεις αυτούς που σου έμαθαν να κρίνεις. Αν χρωστάς σε κάποιον το ποιος είσαι σήμερα και τις ακαδημαϊκές σου κατακτήσεις, πέρα από την προσωπική σου εργασία, τα χρωστάς στους δασκάλους σου.
Κι άσε με να στο εξηγήσω, άκου με προσεκτικά, γύρνα στη σελίδα 394, αυτά είναι εκτός ύλης αλλά είναι τα πιο σημαντικά.
Είμαι δασκάλα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Κάνω ένα σωρό επαγγέλματα την ίδια στιγμή. Είμαι μάνατζερ και γραμματέας, δουλεύω κάθε απόγευμα όσες ώρες χρειαστεί για να προετοιμάσω το μάθημα της επόμενης, να κάνω πλάνο εργασίας, να διαβάσω, να διορθώσω και να σχολιάσω εκθέσεις κι εργασίες, να βρω πρότζεκτ για να κάνουμε στην τάξη, βίντεο, μουσικές κι ό, τι άλλο για να ανταποκριθώ στις γνωστικές απαιτήσεις και τα στυλ μάθησης και κατανόησης όλων των μαθητών μου, να βρω θέατρα και μουσεία και εκδηλώσεις πολιτιστικού ενδιαφέροντος, να διαβάσω για μαθησιακές δυσκολίες και τρόπους να εντάξω στο μάθημα παιδιά με προβλήματα (και το αναφέρω ξανά γιατί ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος). Είμαι ηθοποιός γιατί κάθε μέρα ανεβάζω μια παράσταση και προσπαθώ το κοινό μου να με παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον. Ένας καθηγητής μου είχε κάποτε πει πως οι δικηγόροι, οι ηθοποιοί κι οι δάσκαλοι έχουν μια σημαντική ομοιότητα- πεθαίνουν για πρόζα.
Τα παιδιά να ξέρεις, είναι το πιο δύσκολο κοινό. Είμαι ψυχολόγος, πρέπει να προσέχω κάθε τι που λένε, τις σχέσεις μεταξύ τους, να τα ενθαρρύνω, να τα παρηγορώ, να προσπαθώ να τα κάνω να εκτιμήσουν τον εαυτό τους, τους άλλους, να αποκτήσουν περιβαλλοντική συνείδηση. Είμαι μάνατζερ του πιο πολλά υποσχόμενου ανθρώπινου δυναμικού.
Προετοιμάζω τα παιδιά για ένα μέλλον που δεν ξέρω πως θα ναι. Προσπαθώ να αναπτύσσουν όλες τους τις ικανότητες, λογικές, γλωσσικές, μαθηματικές, δημιουργικές για να αντιμετωπίσουν αυτό το μέλλον. Τα μαθαίνω να γράφουν, να μιλάνε, να οργανώνουν τη σκέψη και το λόγο τους για να μπορούν στο μέλλον να αμφισβητούν και να κρίνουν τα πάντα, ακόμα και μένα. Τα αφήνω να κάνουν λάθη, να είναι προετοιμασμένα πως θα τα κάνουν και πως αυτό είναι εντάξει, θα μάθουν απ’ αυτά. Οι καλοί δάσκαλοι διδάσκουν, οι μεγάλοι εμπνέουν.
Σίγουρα, υπάρχει μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών που είναι αδιάφοροι, τεμπέληδες, βολεμένοι, ασυνεπείς, αμόρφωτοι. Είμαστε όλοι δάσκαλοι, αλλά δεν κάνουμε όλοι την ίδια δουλειά. Αλλά, surpriiiise, το ίδιο δε συμβαίνει παντού; Δεν ξέρεις δικηγόρους λαμόγια, γιατρούς με φακελάκια, τεχνικούς άσχετους, πολιτικούς ας μη σχολιάσω καλύτερα, επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν, ελεύθερους επαγγελματίες που υπερχρεώνουν; Το να κρίνεις ένα κλάδο βασιζόμενος σε συγκεκριμένους εκπροσώπους του, είναι, όπως βλέπεις, τουλάχιστον αφελές. Και στο Hogwarts υπήρξε καθηγήτρια η Umbridge κι ο Binns, δεν αφόρισαν και την McGonagall μαζί (όχι πως θα τολμούσαν, άλλωστε).
Το επάγγελμα μας έχει αλλάξει πολύ από τους δασκάλους που θυμάσαι εσύ. Η νέα γενιά δασκάλων έχει να αντιμετωπίσει άλλες απαιτήσεις και, πλέον, ένα ρευστό εργασιακό χώρο. Όποιος μένει στάσιμος, αργά ή γρήγορα τον παρασέρνει το ρεύμα. Κάθε χρόνο που περνάει τα μοντέλα διδασκαλίας εξελίσσονται, να μη μιλήσω για τα εκπαιδευτικά λογισμικά. Αν θες να σαι δάσκαλος, μένεις πάντα μαθητής.
Κάνουμε διακοπές από τις 21 Ιουνίου μέχρι τις 21 Αυγούστου, ναι, όπως σε όλα σχεδόν τα σχολεία σε όλο τον κόσμο. Παθαίνουμε μίνιμουμ μια φαρυγγίτιδα το χρόνο κι ό, τι άλλο κολλήσουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να λογοδοτούμε για τα πάντα, και να ζητάμε άδεια για το παραμικρό. Χωρίς να επεκταθώ ιδιαίτερα, κεφάλαιο γονείς, όπου βλέπεις πραγματικά την παιδεία, τα αποτελέσματα και τις συνέπειες της απουσίας της. Αδιαφορία, εξωπραγματικές απαιτήσεις απ’ τα παιδιά τους και σένα, ατέρμονη κριτική, αδυναμία συνεννόησης, αντιμετώπιση του σχολείου ως παρατεταμένης διαδικασίας εισαγωγής στο πανεπιστήμιο… εξυπηρέτηση πελατών μου λες μετά.
Όσο για τις απολαβές, δε χρειάζεται να πω κάτι, το breaking bad τα χει πει όλα.
Εν τέλει, αγαπητέ άγνωστε επικριτή μου, οι δάσκαλοι είναι θαυματοποιοί, “miracle workers” που λέει κι ο Taylor Mali. Σου δίνουν αυτό που χρειάζεσαι, πριν καν μάθεις πως το θες.
Είμαι δασκάλα and that’s what we do.
Τα φιλιά μου.
