Bringing Down The House (2003). Το Σπίτι της Τρελής

• Είδος: Ρομαντική κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Adam Shankman
• Ηθοποιοί: Steve Martin, Queen Latifah, Eugene Levy, Joan Plowright, Missi Pyle, Jean Smart, Betty White
• Διάρκεια: 90 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 7 Μαρτίου 2003
• Ελληνικός τίτλος; Το Σπίτι της Τρελής
• Παραγωγή: Touchstone Pictures
• Προϋπολογισμός ταινίας: 33 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 164 εκατομμύρια δολάρια

Σε όλους μας έτυχε κάποια στιγμή να βαριόμαστε πολύ (αχ… όλη μου η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου) αποφασίζοντας έτσι να μπούμε σε κανένα chat room μπας και γίνει κανένα θαύμα να βρούμε κάποιο νορμάλ άτομο να μιλήσουμε ήρεμα…

Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα για τον Peter Sanderson (Steve Martin). Παντρεμένος με τη δουλειά του (δικηγόρος για οικονομικές υποθέσεις), χωρισμένος στην προσωπική του ζωή, προσπαθεί να ξαναγνωρίσει τον έρωτα μέσω του διαδικτύου. Μετά από κάποιο χρόνο συνομιλίας με τη Charlene (Queen Latifah), νομίζοντας ότι ξέρουν αρκετά ο ένας για τον άλλο και έχοντας μάλιστα ως κοινό ενδιαφέρον τη νομική αποφασίζουν να γνωριστούν.

Όλα καλά όλα ανθηρά ώσπου φτάνει η μοιραία μέρα, χτυπάει το κουδούνι και βλέπει ο καημένος μία έγχρωμη (για να είμαι και politically correct) γυναίκα ζουμερή ζουμερή σαν πεπόνι που όχι μόνο δεν είναι αυτό που περίμενε εμφανισιακά, αλλά δεν είναι ούτε καν δικηγόρος. Μάλιστα, καταδικάστηκε για μία ληστεία, που όπως εκείνη ισχυρίζεται δεν έκανε. Η Charlene εισβάλει στη ζωή του, τη φέρνει πάνω κάτω, και μη μπορώντας ο Peter να την εμποδίσει, διακινδυνεύει να χάσει τη πλουσιότερη πελάτισσα της εταιρίας (Joan Plowright), μαζί με τη δουλειά του, μέχρι να “καθαρίσει” το ποινικό μητρώο της.

Φυσικά, μην περιμένετε τρελές ερμηνείες. Η Queen Latifah ως “θεά του κακάο” είναι ικανοποιητική. Συμπαθητικός είναι ο ρόλος της Jean Smart ως πρώην γυναίκας του Steve Martin, δίχως όμως να είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Στο ρόλο της κουνιάδας του είναι η Miss Pyle, η οποία “ασχολείται” με το να κλέβει τις περιουσίες των ετοιμοθάνατων … ερωτικών φίλων της. Κατά τη γνώμη μου, ο ρόλος της μπορεί να είναι πολύ μικρός αλλά είναι σίγουρα πιο διασκεδαστικός από του Steve Martin, ο οποίος συνεχίζει και θα συνεχίζει ακάθεκτος να κάνει τον ηλίθιο (συγγνώμη κιόλας) για πολλές ταινίες ακόμα.

Μεγάλη εντύπωση θα σας κάνει η “μεταμόρφωση” του Michael Rosenbaum (ο Lex Luthor στην τηλεοπτική σειρά Smallville) με μαλλιά αυτή τη φορά και θα αργήσετε σίγουρα να τον αναγνωρίσετε, ενώ ο ρόλος του είναι τόσο διαφορετικός, που το πιο πιθανόν είναι να απογοητευτείτε.

Η μουσική είναι άκρως διακριτική έως απαρατήρητη, τυπικά ανιαρή, που θυμίζει άλλα παρόμοια ακούσματα low budget κωμωδιών. Η σκηνοθεσία είναι απλά απογοητευτική και μάλιστα υπήρχαν σκηνές που αναρωτήθηκα αν όντως ήθελαν αυτό το απαράδεκτο αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν έξυπνες ατάκες, πρωτότυπες κωμικές σκηνές και τελικά όλο το φιλμ αναλώνεται σε καταστάσεις, που προσπαθούν μάταια να πείσουν για την απιθανότητά τους, αλλά τελικά δεν βγάζουν το παραμικρό γέλιο.

Το Bringing Down The House είναι ένα έργο που όσο και να προσπαθήσετε δε θα μπορέσετε να το χαρακτηρίσετε κωμωδία, αλλά δράμα, μιας και μπορεί να βγάζει πολύ λίγο γέλιο, αλλά στο τέλος κατά πάσα πιθανότητα θα κλαίτε τόσο πολύ για τα χρήματα που δώσατε, που θα κάνετε να συνέλθετε αρκετές ώρες (εκτός πια αν θα πάτε να τη δείτε μόνο και μόνο για να περάσετε ένα δίωρο σε κλιματιζόμενη αίθουσα, όπως έκανε η γράφων. Αλλά πάλι… δε αγοράζετε καλύτερα κλιματιστικό;). Αν αναζητείτε μια κωμωδία να δείτε αυτή την εβδομάδα, το “Ασκήσεις Ηρεμίας” που συνεχίζεται να προβάλλεται, θα πρέπει να είναι μακράν η πρώτη σας επιλογή.

Δείτε παρακάτω το trailer της ταινίας Bringing Down The House (2003). Το Σπίτι της Τρελής.