Ήδη έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και σέρνω το ταλαίπωρο κορμί μου στο εσωτερικό. Είμαι εξουθενωμένος! Αυτό το τελευταίο meeting κράτησε πολύ περισσότερο από ότι υπολόγιζα και στο τέλος στράγγισε και όποια σταγόνα ενέργειας μου είχε απομείνει. Το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή, είναι ένα χαλαρωτικό ντουζάκι με αιθέρια έλαια και αγριολούλουδα, μπας και πάρω λίγο τα πάνω μου. Καθώς πηγαίνω προς το διακόπτη του θερμοσίφωνα, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι του τοίχου – το μικρό χεράκι είναι στο 8 και το μεγάλο στο 3.
«Ωραία», μονολογώ, «πάλι καταφέραμε και επιστρέψαμε μετά τις 20:00, ανάθεμα την γκαντεμιά μου!». Μέχρι να ετοιμαστεί το νερό, χρειάζεται κάμποση ώρα η οποία είναι για σκότωμα. Ψάχνω να βρω κάποιο καλό τρόπο δολοφονίας της, όταν το μάτι μου πέφτει στο laptop. «Δε βαριέσαι, για λίγο θα είναι οπότε ας πάει και το παλιάμπελο» λέω και πατάω το κουμπί.
Πριν από κάμποσο καιρό είχα κάνει εγγραφή σε κάποιο site που φαινόταν ενδιαφέρον, χαβαλεδιάρικο και σοβαρό(φανες) ταυτόχρονα, ικανό να σε κάνει να ξεχαστείς για λίγο. Τι το ήθελα; Το μετάνιωσα από την πρώτη στιγμή!!! Θεματολογία για 10χρονα του Δημοτικού, ενώ στα εσωτερικά τους μαχαιρώματα, τρικλοποδιές, μαρκαρίσματα, βουτιές, με τους παλιούς να πηδάνε τους νέους και τους νέους να θέλουν να γλιτώσουν από τους παλιούς! Που και που έμπαινα «ανώνυμα» (ήμουν και νέοπας, μην έπεφτα και σε κάποιο παλιό και με μυούσε κατάλληλα!) και χαβαλέδιαζα με τη ζούγκλα εκεί μέσα.
Η οθόνη έχει ζωντανέψει μπροστά μου και περιμένει εντολές. Κλικάρω στο εικονίδιο της «αλεπούς» και σκέφτομαι. «Άντε μωρέ, μέχρι να ζεσταθεί το νερό» λέω και πληκτρολογώ την διεύθυνση: www.το site.gr χωρίς βέβαια να ελπίζω και σε κάτι το διαφορετικό. Και ωιμέ, πόσο δίκιο είχα τελικά! Μια πρώτη ματιά και μερικά δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να με επιβεβαιώσουν πανηγυρικά:
Ποιος θα χιέσει τον από πάνω;
Πως θα κατουράγατε τον από κάτω;
Τι θα κάνατε στον έξω-δεξιά;
Θα μαμούσατε τον προωθημένο αριστερά;
Θα καθόσασταν στον εντός-εκτός και επί τα αυτά;
Τι επίπεδο, Θεέ μου!!! Τι κάνω εγώ εδώ μέσα;;; Έλεος!! Και πάνω που πάω να την κάνω με ελαφρά, το μάτι μου πέφτει σε κάτι πιασάρικο:
«Πότε πέθανε το site;»
Ώπα! Λες; Το πεθάνανε ή αυτοκτόνησε; Λυτρώθηκα επιτέλους; Και με την αμυδρή ελπίδα ζωγραφισμένη στα μάτια μου… κλικάρω! Φρούδες οι ελπίδες, άνθρακες ο θησαυρός! Ξανά – μανά το ίδιο έργο σε επανάληψη: Τυμπανοκρουσίες και καραμούντζες, κόκκινος συναγερμός, γενική μάζωξη, γυαλιστερά σπαθιά κι ακονισμένες γλώσσες και… και… ε; τι; Πως; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!!!!
Ξαφνικά νοιώθω τη γη να υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου και τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι μου!! ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ!!!! Αρχίζουν τα πάντα να θολώνουν γύρω μου και τρελά γαϊτανάκια στήνονται μες στο μυαλό μου! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό ΣΕ ΜΕΝΑ!!!
Είναι Αύγουστος αλλά ο χειμώνας με έχει ήδη επισκεφτεί. Οι 35 βαθμοί έξω δεν είναι ικανοί να λιώσουν το χιόνι που έχει στρωθεί μέσα μου κι αυτό το πάγωμα αποτελεί τροχοπέδη στην ομαλή μου λειτουργία. Προσπαθώ να το παλέψω, να βρω κάποιο μονοπάτι διαφυγής, να ξεφύγω από αυτό το θεριό που απειλεί να με μετατρέψει σε πλάσμα άβουλο, ασήμαντο, αναλώσιμο. Τρέχω στο ψυγείο με αγωνία και ανοίγω την πόρτα του… ανακούφιση! Τα 6-packs περιμένουν υπομονετικά και – σαν την ψυχή μου – παγωμένα. Αποσπώ βίαια το ένα εκ των εξαδύμων και επιστρέφω στον καναπέ.
Με τις πρώτες γουλιές του νέκταρ των θεών, τα γρανάζια του μυαλού μου λαδώνονται και δειλά μα αποφασιστικά αρχίζουν ξανά την περιστροφή τους. Ήδη κάτι έχει αρχίσει να διαγράφεται στο βάθος, αλλά είναι πολύ βαθειά τελικά και δεν αρχίζει να παίρνει μορφή πριν τα τετράδυμα, όταν και το παρελθόν μου ξεκινά να προβάλλεται με κινηματογραφικές χροιές στα μάτια μου, φέρνοντας στην επιφάνεια αυτό που ήταν στο βυθό.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΝΑ Η ΛΥΣΗ!!! ΞΕΚΙΝΗΜΑ –πάλι- από την αρχή για να ξεχωρίσουμε του όχλου!!!
Παίρνω την σκάλα, τη στήνω κι ανεβαίνω στο πατάρι. Αντικρίζω ένα συνονθύλευμα κουτιών, αλλά δεν απογοητεύομαι, είμαι αποφασισμένος! Ανάμεσα σε Spiderman, Τιραμόλα, Ταρατατά, (ρε φούστη, να και το τεύχος του OPEN που είχε την ιστορία που τους είχα στείλει και το νόμιζα χαμένο!), εντοπίζω το στόχο μου: Από το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο (πριν από 17 χρόνια!), τα βιβλία για PASCAL, FORTRAN, ADA, C+ (δεν τα ήθελες τότε μακάκα, κάτσε και ξεστραβώσου τώρα!)
Και πέφτω με τα μούτρα στη μελέτη! Πότε πέρασε η ώρα δεν το κατάλαβα (μήπως κατάλαβα και τίποτα από τη μελέτη; Να ήταν τουλάχιστον η Ελεονόρα). Και πάλι όμως, δεν απογοητεύομαι! Είμαι αποφασισμένος να ξανακερδίσω την προσωπικότητά μου και να ξανασκαρφαλώσω στα ανώτατα κλιμάκια στα οποία ζούσα μέχρι πριν λίγο! Ώρα για πρακτική εξάσκηση λοιπόν κι όλα θα πάνε μια χαρά!
Επιστροφή λοιπόν στο πατάρι για νέα εξερεύνηση: Σεραφίνο, ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ (σας διάβασα τότε, τώρα δεν προλαβαίνω!), ΠΟΠΑΫ, (καλά ρε, δεν έχω τα ΕΡΙΚ ΚΑΣΤΕΛ όπως νόμιζα;;) και ΝΑ! Το μαγικό κουτί! MS-DOS 3.1! Τώρα δεν γλυτώνετε με τίποτα, λέμε!!!
Ανοίγω το πορτάκι του laptop και τοποθετώ την δισκέτα των 5¼. Μα γιατί δεν μπαίνει;;; (κάτσε να τη σμπρώξω λίγο… ωραία, χώρεσε!). Μα γιατί δεν κλείνει;;; (κάτσε να το σμπρώξω λίγο… ωραία, έσπασε!). Τι κάνουμε τώρα;;;
Έχει ξημερώσει πια και η θλίψη με έχει πλέον καταβάλει! Ξαφνικά, κάτι κουδούνες ακούγονται από έξω!
Σηκώνομαι και κοιτάζω από το παράθυρο. Ένα κοπάδι γίδια πηγαίνει για βοσκή.
Δε το σκέφτομαι δεύτερη φορά – τα παρατάω όλα και τρέχω να ρωτήσω τον τσοπάνη, γιατί…
Άμα δεν την έχεις την ρημάδα την Ιντερνετική παιδεία, μόνο για μέλος του κοπαδιού είσαι άξιος!!!!
Υστερόγραφο: τον θερμοσίφωνα, τον έσβησα άραγε;;;
