Η διολίσθηση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προς την ισοπέδωση των πάντων, δίνει την αίσθηση της σήψης θεσμών και προσώπων, και γνωστοποιεί σε εμάς τους υπηκόους – μανδαρίνους της, πως το κατάντημα δεν έχει τελικά «πάτο». Η ασυλία των μελών του «κοινοβουλίου» που οδηγεί τελικά σχεδόν πάντα στην ατιμωρησία τους, μας προκαλεί αηδία, τα προνόμιά τους μας προκαλούν οργή και θυμό, το γενικότερο πολιτισμικό και κοινωνικό τους επίπεδο, ο τρόπος που φέρονται και διαλέγονται μας προκαλεί ντροπή και όνειδος.
Μήπως έχει φτάσει ο καιρός να στείλουμε στον «αγύριστο» οριστικά αυτή τη «συμμορία», που διαχειρίζεται τυχοδιωκτικά τις τύχες μας και το μέλλον τον παιδιών μας, όσο το δυνατόν συντομότερα;
Μήπως έχει εξαντληθεί η υπομονή κα η ανοχή μας, και αξίζει τον κόπο να επιχειρήσουμε να κυβερνηθούμε μόνοι μας, με λαϊκές διαδικασίες, με νέους ολοκαίνουργιους άφθαρτους θεσμούς και κυρίως με αυθεντικούς «αξιοκράτες» και «αριστοκράτες» ανθρώπους;
Μήπως η ολιγωρία και η αναβλητικότητά, να τους πετάξουμε από τις πλάτες μας ώστε να σταματήσει η καταστροφή του μέλλοντος αυτού του τόπου, συνιστά πλέον «εσχάτη προδοσία»;
Μην περιμένουμε κανείς να μας βοηθήσει, πριν 200 περίπου χρόνια, για αυτό το ζήτημα μας διαβεβαιώνει ο Δ. Σολωμός. Ας πάψουμε επιτέλους την αδελφοκτονία, το αλληλοφάγωμα, τις έριδες και τα μίση που μας ματώνουν, μας πληγώνουν και μας χωρίζουν, και ας βρούμε αν μπορούμε τελικά (!!!) τι μας ενώνει! Αν όχι ίσως δεν μας αξίζει, σωτηρία και λευτεριά, ας αποδεχθούμε τη «μοίρα» που μας έχουν προδιαγράψει οι «προστάτες» μας, μαζί με τους ντόπιους «γενίτσαρους» που έχουν διορίσει για κυβερνήτες μας, και ας πάψουμε επιτέλους να μυξοκλαίμε σαν ανθρωπάκια ανυπόληπτα, ανάξια λόγου και τιμής.
Τελικά αυτοί οι 300, μήπως εκφράζουν το συλλογικό μας ασυνείδητο, ας αναρωτηθούμε κάποια στιγμή με ειλικρίνεια… αν βρισκόμαστε εμείς στις θέσεις τους πόσο διαφορετικοί θα είμαστε;
Ο ιστορικός του μέλλοντος, θα κρίνει τον κάθε λαό από την αντοχή του στις δυσκολίες και από την διάθεσή του να αφήσει το «αμαρτωλό» και «παθογόνο» alter ego του οριστικά πίσω, διαφορετικά είναι καταδικασμένος να σβήσει και να λησμονηθεί, διασκορπισμένος και ανώνυμος στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου, δίχως ταυτότητα, οντότητα, αξιοπρέπεια και μέλλον.
Ας αναλογιστούμε αν αξίζει να αγωνιστούμε, να παλέψουμε, μέσα στις θάλασσες με τα «σαρκοβόρα τέρατα», αν το χρωστάμε τελικά στον εαυτό μας στην ιστορία μας και στην ιστορική μας προοπτική, αν το οφείλουμε στα παιδιά μας, αρκετά τα εξευτελίσαμε, τα προδώσαμε, τα μάθαμε να ζούνε μέσα στο ψέμα την αυταπάτη και τη ψευδαίσθηση, ήρθε η ώρα που ο καθένας καλείται να πάρει τις ιστορικές αποφάσεις του, για το αν θα κινήσουμε μαζί προς τα μπρός ή μόνος του ο καθένας προς το γκρεμό και το ικρίωμα που θα επιλέξει. Ο καιρός έχει στενέψει πολύ δεν χωρούν άλλες αναβολές και δικαιολογίες ως άλλοθι για την απραξία – ανυπαρξία μας, δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια της ραστώνης που μας διέλυσε το ανοσοποιητικό σύστημα του νου και της ψυχής μας.
Το ταχύτερο δυνατό γκρέμισμα και ξεθεμελίωμα αυτού του σάπιου συστήματος, ανάμεικτο από οικτρούς νόμους, διεφθαρμένα άτομα, αγκυλωμένους και ταριχευμένους θεσμούς.
Πρέπει να βγάλουμε το ταχύτερο το κεφάλι στην επιφάνεια, για να ανασάνουμε, αλλιώς, αν συνεχίσουμε στην ασφυξία που ζούμε, κοντοζυγώνει ο θάνατος. Αρκεί μια βόλτα σε κάποιο αστικό κέντρο, για να διαπιστώσει κανείς με τα ίδια του τα μάτια, εικόνες από άλλες εποχές, ξένες για την πατρίδα μας, εδώ και μισό αιώνα, ανθρώπους να κοιμούνται στο πουθενά, να τρώνε από τα σκουπίδια, να ζουν αλλά να μην υπάρχουν. Βλέμματα άδεια, που έχουν κάνει μερικά βήματα μετά την αγωνία και την απελπισία, ψυχές σκοτωμένες σε ζώντα ακόμα βιολογικά σώματα, νεκροζώντανες υπάρξεις.
Η «δημοκρατία» τους… όλους αυτούς και άλλους που καθημερινά προστίθενται στη λίστα των «αζήτητων» ανθρώπων όλων εκείνων που δεν τους αναζητεί και δεν τους νοιάζεται κανείς αν ζουν ή αν πέθαναν.
Η «δημοκρατία» τους… της βιτρίνας, των εργολάβων, των σκυλάδικων, του χρηματιστήριου, της λάμψης, της ψευδαίσθησης, της εμπορευματοποίησης και χρήσης ανθρώπου από άνθρωπο, την αναξιοκρατίας και του λαδώματος.
Η «δημοκρατία» τους… που σκοτώνει τα όνειρα των νέων, πριν καλά – καλά αυτά γεννηθούν, μέσα από την ανεργία και την εκμετάλλευση, που καταρρακώνει την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση των ηλικιωμένων, με συντάξεις πείνας και εξαθλίωσης, που αφήνει δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, φαγητό, οικογένειες να πεθάνουν και να ζητιανέψουν, στα φιλάνθρωπα αισθήματα, του αστισμού και των δεκανικιών του.
Την «δημοκρατία» τους… αυτή δεν τη θέλουμε τους την επιστρέφουμε, γιατί αποτελεί ταφόπλακα και δολοφόνο ότι ποιο ωραίου έχει ο άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο, ασχημαίνει την ομορφιά του κόσμου.
Ας τραβήξουμε, ταχιά το φερετζέ του δήθεν «κοινοβουλευτισμού», από το πρόσωπο της «δημοκρατίας» τους… για να φανερωθούν σε όλο τους το μεγαλείο η φρικαλεότητα, η ασχημοσύνη και ο κυνισμός που κρύβει.
Στις επόμενες «τηλε-κατευθυνόμενες» εκλογές που θα επιβάλλουν, ας τους γυρίσουμε τις πλάτες, στήνοντας δικές μας κάλπες με δικούς μας υποψήφιους, για μιας άλλη άμεση αληθινή και αυθεντική λαϊκή δημοκρατία, ας πιστέψουμε στη δύναμη που έχουμε, ας νοιώσουμε πως εμείς σύρουμε το κάρο που «αυτοί» είναι επάνω και μας «μαστιγώνουν» να πάμε πιο γρήγορα, φορώντας μας πολύχρωμες παρωπίδες, ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, ότι δεν έχουμε ανάγκη για να υπάρξουμε, ούτε αυτούς, ούτε τη «δημοκρατία» τους… ούτε τις όποιες πολιτικές τους, μπορούμε να ζούμε και δίχως αυτούς τους κηφήνες, εκμαυλιστές και εκμεταλλευτές του παρόντος και του μέλλοντός μας, δεν ξέρω μόνο πόσο αυτοί μπορεί να ζήσουν δίχως εμάς, την γαλακτοφόρο αγελάδα που του συντηρεί, και τους δίνει νόημα ύπαρξης.
Λεηλατημένοι, σπρωγμένοι στο κοινωνικό περιθώριο, λησμονημένοι από τις εξουσίες, παραγκωνισμένοι από το σύστημα, όλων των νομών, τούτης της πατρίδας, εγερθείτε και σαρώστε με τη δύναμή σας, το ψέμα, την αχρειότητα και την αγυρτεία.
