Mακράν ο πιο ακομπλεξάριστος δίσκος που έχω ακούσει. Ενα project με τους Steve Morse (Deep Purple) στην κιθάρα, Neal Morse (ex-SPOCKʼS BEARD) στα πλήκτρα, Mike Portnoy στα ντραμς (ex-Dream Theater etc…), Dave LaRue (DIXIE DREGS) στο μπάσο και Casey McPherson (Alpha Rev) στα φωνητικά, παίζει progressive αγγίζοντας σχήματα από ΤΟΤΟ, Muse, Coldplay και Alter Bridge, μέχρι Beatles, Kansas και Liquid Tension.
Το Blue Ocean ανοίγει την αυλαία και δίνει αμέσως το στίγμα με την… ψιλοκουβεντούλα που ακούγεται και την εισαγωγή του τζαμαρίσματος. Δηλαδή, μας εξηγούνται από την αρχή: “εϊ μάγκες, μαζευτήκαμε εδώ για να παίξουμε ελεύθερα κομμάτια με ακούσματα που αγαπάμε και να περάσουμε καλά και σ’ όποιον αρέσει”. Το κομμάτι είναι δομημένο για… τους ΤΟΤΟ και τα άλμπουμ τους Tambu, Falling In Between, ίσως και το Mindfields. Eξαιρετική δουλειά με πινελιές Golden Earing (!) που συναρπάζουν τον ακροατή.
Στη συνέχεια έρχεται το Shoulda Coulda Woulda, με τρελό μπούκωμα, όμως η διφωνία χαλάει όλο το… στόρι. Χαρακτηριστικότατο παίξιμο Steve Morse στα σόλα και φινάλε πανικού από τον Portnoy. Mama Mia… To Kayla που ακολουθεί θυμίζει εντονότατα Muse και Radiohead. O Steve Morse μαγεύει με το μελωδικό παίξιμό του, δίνοντας πολλά μέτρα… ύψους στο κομμάτι, το οποίο κάνει ευτυχισμένο το αυτί. Ο Portnoy παίζει πάλι τις κάλτσες του, προσαρμοσμένος όμως στο ύφος του τραγουδιού. Πως το κάνει ρε γαμώτο;..
Και περνάμε στο The Storm. Muse ολέ κι εδώ με τα φωνητικά να παραπέμπουν σε Alter Bridge. Είπαμε, το άλμπουμ είναι φουλ σε επιρροές, όμως τα άτομα δεν ντρέπονται καθόλου γι’ αυτό και καλά κάνουν. Διασκεδάζουν αφάνταστα και μας το μεταδίδουν (τουλάχιστο ΜΟΥ το μεταδίδουν). Εδώ ο Steve Morse δείχνει γιατί είναι μία από τις κύριες επιρροές του John Petrucci.
Forever In A Daze. Eισαγωγή μπάσου και ντραμ που σε στέλνει. Μπασίκλα LaRue α λα Red Hot Chili Peppers που σε ανατριχιάζει. Ανοίξτε τέρμα το στεροφωνικό σας και στο τέλος του κομματιού θα είστε με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Ενας απίστευτος “διάλογος” Portnoy – LaRue για άλλα επίπεδα μουσικής. Το Love Is What I’m Waiting For μάς λέει πως έτσι θα έπαιζαν οι Beatles το 2012. Κανένα άλλο σχόλιο. Α, ακούστε πάλι τον Steve Morse πως μαγεύει κάνοντας τον ακροατή να νομίζεις ότι ακούει Queen.
Το Everything Changes είναι μία μπαλάντα – καρμπόν Coldplay, κυρίως στην ερμηνία του McPherson. Θα μπορούσε να απουσιάζει. Αλλά τι λέω… Εκεί που περιμένεις… τον διαιτητή να λήξει το ματς, να οι Beatles και καπάκι ο Steve Morse σε επαναφέρει στο 2012. Τι παλιόπαιδο (ακούστε φινάλε αριστούργημα!). Ο ίδιος δίνει ζωή και στο επόμενο, το Better Than Walking Away, ένα άνευρο κομμάτι, όχι απαραίτητα κακό, όμως. Καλή στιγμή για φάση του στυλ “Είμαι στο μπαλκόνι που βλέπει τη θάλασσα, ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, φυσάει κι εσύ νιώθεις τυχερός που ζεις και το απολαμβάνεις” (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…). Ηρεμήσαμε επικίνδυνα και ο τρελο Mike το πήρε χαμπάρι. All Falls Down και “ωχ μανούλα”. Πάρτε αβέρτα Dream Theater με φωνητικά Muse. Απίστευτο κομμάτι. Ο Steve Morse πλέκει σε μια αποθέωση του progressive με φινάλε όργιο α λα Liquid Tension. Παίζουν σε όλα τα μέτρα για πλάκα. “Η” κομματάρα.
Fool In My Heart. Mακράν το χειρότερο κομμάτι του άλμπουμ με τον Portnoy να πρωταγωνιστεί στην ερμηνία. Το σώζει ο Steve Morse. Φινάλε με Ιnfinite Fire, το μεγαλύτερο και καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Μαγική εισαγωγή Steve Morse και καπάκι κάλπασμα μπάσου και… Portnoy. Ξεσάλωμα LaRue χωρίς το παραμικρό ίχνος επίδειξης (το τονίζω). Χαλαρά φωνητικά και περίπου στη μέση… θυμώνουν όλοι! Δε μεταλλίζουν, κεντούν. Με χρυσή βελόνα και κλωστή, όπως στα παραμύθια. Παπάδες Steve Morse (τι δουλειά έχει στους Purple ήθελα να ξέρω…). Και πάρε πλήκτρα Neal Morse α λα ΤΟΤΟ, Dream Theater και KANSAS. Πολύ ΚANSAS όμως! Ο Portnoy συνοδεύει εκπληκτικά ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη (τι κέφι ρε μάγκες). Το κλείσιμο θυμίζει στα φωνητικά τον Steve Luckather και φυσικά τους Dream Theater. Δεν “υπάρχει” τέτοια μελωδία, λέμε. Τι ακούς ρε θεέ εκέι πάνω;!!!
Συμπερασματικά, το ντεμπούτο των Flying Colors, θα το χαρακτήριζα ως απελευθερωμένο, χαλαρωμένο και χαλαρωτικό. Παίζουν αυτά που τους αρέσουν, για αυτούς που γουστάρουν κι όχι για να αποδείξουν κάτι. Τι θα μπορούσαν άλλωστε… Η δύναμη του κεφιού, του απλού και του πολύπλοκου μαζί, άλμπουμ χωρίς ταμπού, που τα έχει όλα. Το progressive είναι γιορτή, μεγάλη γιορτή, που ακόμη δεν έχουμε βρει το δρόμο για να πάμε.
Track list:
01 : Blue Ocean (7:05)
02 : Shoulda Coulda Woulda (4:32)
03 : Kayla (5:20)
04 : The Storm (4:53)
05 : Forever in a Daze (3:56)
06 : Love is What Iʼm Waiting For (3:36)
07 : Everything Changes (6:55)
08 : Better Than Walking Away (4:57)
09 : All Falls Down (3:22)
10 : Fool in My Heart (3:48)
11 : Infinite Fire (12:02)
