- Πλατφόρμα: Windows
- Εταιρεία Ανάπτυξης: LucasArts
- Είδος: Adventure
Μας άρεσαν: Τρελά πρωτότυπο σενάριο. Χαρακτήρες πέρα από κάθε φαντασία. Δυνατοί γρίφοι, πάντα όμως σε λογικά πλαίσια.
Δε μας άρεσαν: Μπορεί κι εσείς να είστε από εκείνους που δεν έκαναν το παιχνίδι εμπορική επιτυχία (και οι ειδικοί ψάχνουν ακόμα τον λόγο).
Η αξιολόγηση μας: 5/5 – Αριστούργημα
Παρουσίαση του παιχνιδιού
Είμαστε σύμφωνοι. Τα adventures είναι ότι πλησιέστερο σε κινηματογραφική ταινία, ιδιαίτερα όσον αφορά τα σενάρια τους. Και αυτά όμως, όπως και οι χολιγουντιανές ταινίες, δυσκολεύονται να είναι πάντα πρωτότυπα στη θεματολογία τους. Τα settings των κόσμων τους είναι συνήθως στοιχειωμένα μέρη (στην πλειοψηφία των horror adventures) ή κάποια τρελή παραλλαγή μιας γήινης τοποθεσίας (όταν μιλάμε για χιουμοριστικά adventures).
Όσα ξεφεύγουν από την πεπατημένη, συνήθως την πατάνε στο σενάριο ή τους γρίφους. Σπάνια, σα να λέμε μια φορά κάθε χρόνο (που αντιστοιχεί σε ένα αρκετά μικρό ποσοστό αν αναλογιστούμε το πόσα παιχνίδια βγαίνουν μέσα σε 365 μέρες, έστω και στο παραμελημένο είδος των adventures), βγαίνει κι ένα παιχνίδι που είναι φτιαγμένο από τα υλικά που θα αλλάξουν το gaming. Το παιχνίδι αυτό, το μακρινό 1998, ήταν το περίφημο Grim Fandango.
Το σενάριο του παιχνιδιού πατάει πάνω στον μύθο των Αζτέκων για την πορεία της ψυχής μετά το θάνατο της ύλης. Λένε λοιπόν πως για να καταλήξεις στον προσωπικό σου παράδεισο, πρέπει να ταξιδέψεις 4 χρόνια. Χρόνια αυτογνωσίας, χρόνια που έρχεται αντιμέτωπη η ψυχή με το παρελθόν της ως άνθρωπος, με τις αμαρτίες της.
Στο Grim Fandango τα πήρανε όλα αυτά οι δημιουργοί του (ο ξακουστός από το Full Throttle και Monkey Islands, Tim Schafer) και τα ξεχείλωσαν χάριν εντυπωσιασμού (και τρομερού χιούμορ). Είσαι ο Manny Calavera, παλικάρι από τα λίγα που προσπαθεί να το παίξει χάροντας φοβερός και τρομερός αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ταξιδιωτικός πράκτορας ψυχών, και μάλιστα αποτυχημένος, υπάλληλος ενός γραφείου με μεγάλο όνομα.
Η μόνη του δουλειά είναι να φροντίζει οι ψυχές να ξεκινάνε το τετράχρονο ταξίδι τους με το κατάλληλο όχημα. Αν είναι πολύ αμαρτωλές, διασχίζουν όλο τον δρόμο με τα πόδια, ενώ όσο καλύτεροι υπήρξαν στη ζωή τους, τόσο πιο εύκολο θα είναι το ταξίδι (πατίνια, ποδήλατο, αμάξι). Τέλος, οι άγιοι παίρνουνε το τρένο Αριθμός 9, που κάνει τη διαδρομή σε 4 λεπτά. Φυσικά όλοι οι πελάτες του Manny είναι στην καλύτερη περίπτωση δολοφόνοι. Αντίθετα, στον άσπονδο συνάδελφο του καταλήγουν όλες οι καλές περιπτώσεις.
Τα πάντα θα ανατραπούν όταν ο ήρωας μας θα πάρει στα χέρια του την εξαιρετική περίπτωση της Meche (με κάπως δόλιο τρόπο), μίας αναμάρτητης, θηλυκής (φυσικά) ψυχής, που όμως δεν μπορεί να βρει τη θέση που δικαιούται στο τρένο Αριθμός 9, παρά τις προσπάθειες του Manny, και ξεκινάει το ταξίδι της με τα πόδια, με αποτέλεσμα το αγόρι μας να βρει τον μπελά του και να φυλακιστεί. Θα καταφέρει να βγει και ανάμεσα από συνωμοσίες, σκοτεινά σχέδια και πλεκτάνες, θα προσπαθήσει να βρει και να βοηθήσει τη Meche που την έχει ψιλοερωτευτεί.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα παιχνίδι. Το μακάβριο του κόσμου των νεκρών, το αντιπαρέρχεται το διάχυτο χιούμορ και οι σουρεαλιστικές εικόνες, τα πανέμορφα σχέδια των “κοκαλιάρηδων” χαρακτήρων που βασίζονται στους περίφημους σκελετούς του Jose Guadalupe Posada ενώ κτίρια και σκηνικά είναι επηρεασμένα από το Αρτ Ντεκό. Σε γενικές γραμμές και χωρίς τη συνήθη μου υπερβολή, μιλάμε για ένα έργο τέχνης.
Είναι το πρώτο 3D παιχνίδι της LucasArts, σε μια εποχή μάλιστα που την στροφή αυτή δεν την τολμούσαν πολλά παιχνίδια άλλου είδους. Έχει μεράκι, έχει ιδανική μουσική υπόκρουση, οι χαρακτήρες έχουν ακριβώς τις φωνές που θα έπρεπε να έχουν. Οι γρίφοι είναι άψογοι, βασιζόμενοι οι περισσότεροι στην προσεκτική χρήση αντικειμένων και την άντληση πληροφοριών μέσα από τους διαλόγους. Όταν κυκλοφόρησε, τα έντυπα του χώρου το ύμνησαν όπως του έπρεπε.
Αφού λοιπόν είναι όλα τόσο τέλεια, τόσο άψογα, τόσο φοβερά και σούπερ γουάου, τι έφταιξε και το παιχνίδι πάτωσε εμπορικά, αποτελώντας το κύκνειο άσμα στο είδος, της πάλαι ποτέ (μαζί με τη Sierra) κραταιάς LucasArts;
Η απάντηση είναι απλή. Η μοίρα η κακιά η μαυροφορούσα. Εκείνη που έθαβε στο τέλος της χιλιετηρίδας τα adventures και έψελνε τον επικήδειο τους ως ένα είδος παρωχημένο. Σειρά είχαν, λέει, τα εντυπωσιακά γραφικά, η γρήγορη δράση και οι μάχες. Άδικο πολύ δεν είχε, όμως τα adventures δεν πέθαναν (όπως φυσικά δεν πεθαίνει κανένα άλλο είδος στα video games, χμμμμ, εντάξει, εκτός από τα flight simulators). Η συγκυρία όμως ήταν αρνητική. Οι πλατιές μάζες των gamers έκαναν στροφή προς τα action games και τις κονσόλες και το Grim Fandango έμενε στα ράφια να θαυμάζει την ομορφιά του σε έναν καθρέφτη.
Ο χρόνος όμως το δικαίωσε. Η LucasArts δεν το έδωσε ποτέ δωρεάν στο Internet και δικαιώθηκε μιας και οι πολλές επανακυκλοφορίες του, “έβγαλαν” τη ζημιά που είχε κάνει στην εταιρία όταν πρωτοβγήκε. Τώρα απλά βασιλεύει στο θρόνο του (κατά πολλούς το καλύτερο adventure όλων των εποχών, για μένα στο νούμερο 11) και κοιτάει από πάνω όλους τους σφετεριστές να προσπαθούν να κλέψουν κάτι από τη λάμψη του και την πρωτοτυπία του.
