Η Καφετζού είναι μία από τις καλύτερες στιγμές της Γεωργίας Βασιλειάδου. Η άσχημη αλλά πανέξυπνη προξενήτρα, όπως έχει μείνει στις μνήμες μας, καταφέρνει να ερμηνεύσει και να μας καταπλήξει με ένα ρόλο δύσκολο που βγάζει συναίσθημα αλλά και πολύ γέλιο με μοναδικό τρόπο. Δίπλα της ο Μίμης Φωτόπουλος με χαρακτηριστικό στυλ, μια φιγούρα καθαρά ελληνική με λαικό χιούμορ αλλά και αξιοπρέπεια. Χαρακτηριστικό ρόλο έχει και ο Βασίλης Αυλωνίτης ως Νικήτας, ο καλοσυνάτος σερβιτόρος – μπατίρης, πολύ εκφραστικός και πάντα καλοπροαίρετος. Και οι τρεις πρωταγωνιστές έχουν ένα πλούσιο δυναμικό που υπό την σκηνοθετική επίβλεψη του Αλέκου Σακελλάριου, αποκορυφώνεται με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας από τις καλύτερες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ευαίσθητη, βαθυστόχαστη, αστεία και συγκινητική.
Το δίδυμο Σακελλάριος – Ασημακόπουλος στο σενάριο εξασφάλισαν πολύ καλούς διαλόγους κι ίσως κάποιες από τις καλύτερες ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου:
Ο Μίμης Φωτόπουλος (Σπύρος) βρίσκεται σε ένα απόμερα μέρος με την κοπελιά του (Σμαρούλα Γιούλη) όταν ξαφνικά εμφανίζεται ο Νίκος Φέρμας ως πλανόδιος πωλητής ξηρών καρπών. Με χαρακτηριστική φωνή λέει:
- Φέρμας: Έχω και φυστίκι Αιγίνης πολύ φρέσκο…
- Έχω και φυστίκι αράπικο…
- Παίζω και μονά ζυγά…
- Φωτόπουλος: Φύγε να χαρείς την καλαθούνα σου που μου έχωσες μες στη μύτη….
Διάλογος μεταξύ μεθυσμένου και ασυνομικού μετά από καυγά του πρώτου με τον Σπύρο (Μίμης Φωτόπουλος):
- Μεθυσμένος: Γιατί να μου το πει εμένα αυτό κύριε πόλισμαν;
- Αστυφύλακας: Ε, τι σου είπε;
- Μεθυσμένος: Δε θυμάμαι. Αλλά γιατί να μου το πει;
Η ταινία έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα με καλή όμως φωτογραφία και ήχο. Το σενάριο είναι προσεγμένο αλλά και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και το ταλέντο τους στον αυτοσχεδιασμό δίνουν στην ταινία πολύ φυσικότητα και αισθητική που θυμίζει τις καλύτερες δημιουργίες του ιταλικού νεο-ρεαλισμού. Η Καφετζού είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις ταινίες που δίδαξε πως η κωμωδία γεννιέται μέσα από την τραγωδία. Μια ιστορία που στο βάθος της είναι τραγική, με την έννοια της σκληρής πραγματικότητας, της φτώχειας και του καταδικασμένου έρωτα καταφέρνει να μας διασκεδάσει όταν την διαχειρίζονται μεγάλοι καλλιτέχνες. Φιγούρες που με το ταλέντο τους αποδεικνύουν τη δύναμη του γέλιου, διακωμωδούν τη θλίψη, και αντιμετωπίζουν την απογοητευτική καθημερινότητα μιας δύσκολης κατά τα άλλα εποχής για την Ελλάδα.
- Βαθμολογία: 8/10