Έτος 1998: Ο Darren Aronofsky πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Το Pi (π) ακτινοβολεί ήδη το όραμα ενός σκεπτόμενου δημιουργού, ο οποίος από την πρώτη του κιόλας ταινία «μπαίνει στα βαθιά». Μαθηματικά, Θεωρία χάους, παράνοια, θρησκευτικά ζητήματα και υπαρξιακές ανησυχίες, όλα συνυπάρχουν στο φιλόδοξο, πολυεπίπεδο σενάριο που επιμελήθηκε ο ίδιος ο αμερικανός σκηνοθέτης.
Όμως περισσότερο και από το υπόβαθρο της, η ταινία εντυπωσίασε και αμιγώς οπτικά ως ένα φρέσκο και ενθουσιώδες εναλλακτικό ψυχολογικό θρίλερ, γυρισμένο εξ’ολοκλήρου στο μαυρόασπρο και με μια σκηνοθεσία που άφησε ανεξίτηλο το κινηματογραφικό αποτύπωμα του δημιουργού της. Με μια κάμερα υπερκινητική και ένα μοντάζ …ξυράφι -η τεχνική του «hip-hop montage» όπου αλλεπάλληλα καρέ διακόπτονται και εναλλάσσονται απότομα, γίνεται το σήμα-κατατεθέν του-, ο Aronofsky δίνει ένα γερό δείγμα της τεχνικής του σε συνδυασμό με την ξεχωριστή σκηνοθετική του οπτική.
Δύο χρόνια μετά, θα επιστρέψει με το Requiem for a Dream, το οποίο θα είναι και η πιο επιτυχημένη του στιγμή μέχρι τώρα, ενώ μετά από πεντάχρονη (!) απουσία, επιστρέφει φέτος με το Fountain, πρωταγωνιστεί ο Hugh Jackman, και το νέο αυτό σκηνοθετικό του πόνημα, προσμένεται δικαίως με μεγάλη ανυπομονησία από την κινηματογραφική κοινότητα.
Η εξαιρετική μουσική, αλλά και η ίδια της η χρήση, είναι ένα χαρακτηριστικό των ταινιών του Aronofsky. Στο Pi, όπου ο ρυθμός είναι σχεδόν καταιγιστικός και η ταινία σαφώς λιγότερο mainstream από το Requiem, ο Aronofsky δε θα μπορούσε να βρει πιο κατάλληλο ηχητικό υπόβαθρο από την ηλεκτρονική και τη χορευτική techno που τελικά χρησιμοποίησε. Στο soundtrack του Pi έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, όπως οι Massive Attack, οι Orbital (“P.E.T.R.O.L”), οι Aphex twin και ο David Holmes (“No Man`s Land”).
Highlight είναι σαφώς το μεθυστικό “Angel” των Massive Attack, με τον παραμορφωμένο ήχο της κιθάρας και τον αιθέριο ήχο του μπάσου σε συνδυασμό με την εμμονή του τέμπο στα τύμπανα να ταιριάζουν απόλυτα με την παράνοια και την απόγνωση του Max Cohen (Sean Gullette). Τα μαθηματικά αδιέξοδα του βρίσκουν ηχητικό ταίρι στο πειραματικό “Bucephalus Bouncing Ball” των Aphex Twin, ενώ ο μόνιμος συνεργάτης του Aronofsky, Clint Mansell (πρώην μέλος των Pop Will Eat Itself), «παίζει» με λούπες και ηχητικά εφέ, φτιάχνοντας το κατάλληλο υπόβαθρο για τις σκηνές περιπλάνησης του ήρωα, σαφώς λιγότερο μελωδική δουλειά από αυτή που τον έκανε γνωστό, στο requiem.
Συμπέρασμα
Πολλά ηχητικά εφέ και διάλογοι της ταινίας παρεμβάλλονται στη μουσική και το soundtrack όντως σε επαναφέρει στις ασπρόμαυρες σκηνές του Pi. Λίγο δύσκολο άκουσμα για τους μη μυημένους, όπως άλλωστε και δύσκολη και αντισυμβατική είναι και η ταινία. Πάντως, αξίζει την προσοχή σας και με το παραπάνω…
- Βαθμολογία για την ταινία: 9/10
- Βαθμολογία Soundtrack: 8/10
Pi (1998) – Soundtrack Tracklisting
- Pi R² – Clint Mansell
- P.E.T.R.O.L. – Orbital
- Kalpol Intro – Autechre
- Bucephalus Bouncing Ball – Aphex Twin
- Watching Windows [Ed Rush & Optical Remix] – Roni Size
- Angel – Massive Attack
- We Got the Gun – Clint Mansell
- No Man`s Land – David Holmes
- Anthem – Gus Gus
- Drippy – Banco de Gaia
- Third from the Sun – Psilonaut
- Low Frequency Inversion Field – Spacetime Continuum
- 2 Pi R – Clint Mansell