Θα σας διηγηθώ μία υπέροχη ιστορία για τα πούρα Αβάνας. Επειδή τώρα είναι η ιδανική εποχή για να απολαύσετε τα κορυφαία πούρα στον κόσμο. To Texnologia.Net σας βάζει στον υπέροχο κόσμο των πούρων.
Το μεγάλο μου όνειρο, όμως, ήταν να βρεθώ στην Κούβα, όπου μεγαλούργησε η σπουδαία προσωπικότητα που ονομάζεται Φιντέλ Κάστρο. Η σαιξπηρική φυσιογνωμία του ασκούσε πάνω μου γοητεία, εντονότερη και από τη μεσσιανική σαγήνη του Τσε. Ο Γκεβάρα πρόλαβε να γίνει, διαδοχικά, μάρτυρας, μπλουζάκι και screen saver, ένα κλισέ δηλαδή που ακόμα και ο Καραμανλής θα ισχυριστεί ότι «τον εμπνέει». Ο Φιντέλ όμως, μένοντας πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι, γνώρισε τη φθορά. Ενώ ο πλανήτης σπινιάριζε γύρω του, αυτός και η γενειάδα του δεν το κούνησαν ρούπι, με αποτέλεσμα, από αγέρωχος, να καταλήξει γραφικός. Αλλά έστω κι έτσι, ήταν ορίτζιναλ ως το τέλος. Για αυτό και, όντας σε μόνιμη αναζήτηση του αυθεντικού, είχα το προσκύνημα στην Κούβα στην κορυφή της δικής μου λίστας με τα πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας πριν πεθάνει (o ίδιος ή ο Κάστρο).
Όταν πριν από κάποια χρόνια ο Φιντέλ έκανε ένα φοβερό πλονζόν σε ομιλία του στη Σάντα Κλάρα, φάνηκε ότι είχε φάει τα ψωμιά του: Μπορούσε να πεθάνει από στιγμή σε στιγμή κι έτσι, όταν μια μέρα θα βρισκόμουν στην Αβάνα, θα περπατούσα στα στενά της με έναν προδοτικό καφέ από τα Starbucks στο χέρι… Κατά βάθος, ήλπιζα να τα κακαρώσει ενόσω θα βρισκόμουν στο νησί: Να καεί το πελεκούδι κι εγώ να ζήσω κοσμογονικές στιγμές, παρασυρμένος από τους ανέμους της Ιστορίας, σαν ήρωας του Γκράχαμ Γκριν.
Μπορείτε, τέλος πάντων, να φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου όταν έφτασε στο γραφείο η πρόσκληση για το 10ο συνέδριο της Habanos, στην Κούβα. (H Habanos μαρκετάρει όλους τους γνωστούς οίκους Cohiba, Partagas, Montecristo κ.λπ. που κρατικοποίησε ο Φιντέλ το 1962, δημιουργώντας τη μητρική «Cubatabaco»). Ήμουν μια ανάσα από το όνειρο… Όταν, λίγες μέρες μετά, ο Φιντέλ ανακοίνωνε την επικείμενη απόσυρσή του από την εξουσία, ένιωσα σαν να με είχε αγγίξει στον ώμο η αιωνιότητα: Θα έφτανα στην Αβάνα την τελευταία μέρα της προεδρίας του! Το επόμενο πρωί της άφιξής μου, η εθνοσυνέλευση θα συνέρχονταν για να εκλέξει νέο Πρόεδρο: Τα προγνωστικά έγερναν υπέρ του Ραούλ Κάστρο, ο οποίος τους τελευταίους μήνες ήταν επικεφαλής της χώρας, στη θέση του πάσχοντος αδελφού του. Ακούγονταν και κάποια άλλα ονόματα υπουργών, ενώ υπήρχε πάντα η μικρή πιθανότητα μιας ανατροπής της τελευταίας στιγμής.
Πετώντας πάνω από την Κούβα, το νησί μοιάζει μισοσβησμένο, λίγα τα φώτα, διάσπαρτα. Ήταν νύχτα όταν προσγειώθηκα στο διεθνές αεροδρόμιο Χοσέ Μαρτί. Με αγκάλιασε αμέσως μια πυκνή ζέστη. Aπέξω, οι ταξιτζήδες ρούφαγαν ευλαβικά τα τσιγάρα τους. Ένιωσα ότι είχα προσγειωθεί στο «Διαγόρας» της Ρόδου είκοσι (και βάλε) χρόνια πριν. Στον σκοτεινό αυτοκινητόδρομο προς την πόλη, πεζοί περπατούσαν κάτω από ξεβαμμένες αφίσες για τα 25… και τα 35… και τα 45… (τι σημασία έχει πια;) χρόνια σοσιαλισμού. Παντού εικόνες του Τσε, όχι του Φιντέλ. Α, και μερικές του Τσάβες, που από το Καράκας κρατά τη φλόγα της επανάστασης αναμμένη με δωρεάν πετρέλαιο για το νησί.
Στο σεπτό lobby του Hotel Nacional, που έχουν πατήσει γκάνγκστερ και επαναστάτες, οι βερμούδες είναι εδώ και χρόνια περισσότερες από τα λευκά λινά κοστούμια. Αν όμως κλείσεις τα μάτια στην τσουρούτικη μοκέτα και το πλακάκι στο μπάνιο, το «στοιχειωμένο» παλάτι είναι η μοναδική επιλογή για έναν ταξιδιώτη με στυλ σε αυτή τη γωνία της Καραϊβικής. Ακόμα κι αν δεν κοιμόμουν εδώ, θα καθόμουν όλη μέρα στον κήπο του, βυθισμένος στις μπαμπού πολυθρόνες, με το μεγαλύτερο Cohiba Maduro που θα έβρισκα στο Casa del Habano που φιλοξενείται στο υπόγειο του ξενοδοχείου.
Το επόμενο πρωί βγήκα να εξερευνήσω την Αβάνα. Δεν είδα αστυνομία στις γωνίες. Δεν άκουσα ραδιόφωνο από τα ανοιχτά παράθυρα. Δεν είδα πηγαδάκια στις πλατείες. Δεν υπήρχε καμία πολιτική ατμόσφαιρα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, μπήκα σα βλάχος στο cnn.com για να δω τι έγινε. Ο Ραούλ είχε επιβεβαιωθεί και τυπικά ως ο νέος ηγέτης του νησιού, αλλά κανείς δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται. Η Κούβα ήταν ένα τροπικό αδιέξοδο.
Μην πάτε στο νησί για τα ξενοδοχεία και το φαγητό. Δεν λένε τίποτα. Πηγαίνετε για τη μουσική. Ο τελευταίος μουσικός στο τελευταίο μπαρ είναι εκατό φορές πιο ταλαντούχος από τους κακόγουστους που έχουμε εδώ για αστέρια και ραίνουμε με λουλούδια. Πηγαίνετε για το ποτό -ρούμι ως και για μπρέκφαστ, και για τα πούρα, εκεί θα καταλάβετε την αληθινή τους αξία.
Μόνο όταν δεις πώς φτιάχνεται το πούρο, μπορείς αληθινά να εκτιμήσεις τι καπνίζεις. Επισκεφτείτε ένα, ποτισμένο ως τα μπούνια με την υπνωτική μυρωδιά του καπνού, εργοστάσιο. Σκύψτε πάνω από τους τεχνίτες: το ξύλο του πάγκου, τα γυαλιστερά φύλλα του καπνού και το μελαψό δέρμα του «μάστορα» δένουν σε ένα πατιναρισμένο ταμπλό βιβάν απίστευτης ομορφιάς. Όταν κρατήσεις στα χέρια τη «σοκολατένια» ράβδο και την περιεργαστείς, όταν νιώσεις τα νεύρα του wrapper, δοκιμάσεις τη φρεσκάδα, την ελαστικότητα, και μυρίσεις βαθιά, καταλαβαίνεις πόσο ξεχωριστό είναι το να καπνίζεις ένα εξ ολοκλήρου χειροποίητο προϊόν που μπορεί να παραχθεί μόνο στην Κούβα. Το πούρο στα χέρια σου παύει πια να είναι σύμβολο επίδειξης. Ζωντανεύει, γίνεται έργο που χωρά μια ολόκληρη κουλτούρα.
Μπορεί ο μύθος του κομμουνισμού να είναι χρεοκοπημένος εδώ και δεκαετίες, το πούρο Αβάνας όμως, παρότι το ακριβότερο στο είδος του, είναι ακόμα υποτιμημένο! Όταν, αναπόφευκτα, η Κούβα αλλάξει, θα αλλάξει όχι μόνο πολιτικά, αλλά και οικονομικά: Αυτομάτως, το κόστος παραγωγής θα ανέβει και παράλληλα, με την πτώση του εμπάργκο, θα αυξηθεί η ζήτηση από τη μυθώδη αγορά της Βόρειας Αμερικής. Το πούρο Αβάνας θα γίνει ακόμα σπανιότερο και πολυτελέστερο, με τον τρόπο που βλέπουμε να γίνονται κάθε χρόνο οι τρούφες και το χαβιάρι, αυτά τα κάποτε «ταπεινά» φαγώσιμα.
Ήδη, το νέο χρήμα στη Ρωσία, τα Εμιράτα, την Κίνα και αλλού ανεβάζει τη ζήτηση. Η οποία, μην έχετε καμιά αμφιβολία, σύντομα πρόκειται να ανέβει και στη χώρα μας. Κι αυτό διότι από φέτος την εισαγωγή των Habanos στην Ελλάδα έχει αναλάβει ο όμιλος Φεραίου, με φιλοδοξία να επαναλάβει το μοναδικό success story του στην Κύπρο, χώρα που πρωταγωνιστεί παγκοσμίως στην κατά κεφαλήν κατανάλωση πούρων. Στην αύξηση του μέσου όρου βοηθά, βεβαίως, και ο ίδιος ο αρχηγός του «clan», Γιώργος Φεραίος, ένας ευπατρίδης των επιχειρήσεων και της καλής ζωής, που είναι σχεδόν μόνιμα με ένα πούρο στα δάχτυλα – το οποίο, λέγεται, ότι δεν αποχωρίζεται ούτε στην κρεβατοκάμαρα και η σύζυγος τού το παίρνει από το στόμα λίγο πριν κοιμηθεί… Εκλιπόντος του Φιντέλ, ο και πρόεδρος του παγκύπριου συνδέσμου εφέδρων καταδρομέων, Γιώργος Φεραίος είναι ο νέος «Κομαντάντε» που πρέπει να γνωρίζουν οι φίλοι της καλής ζωής. Περισσότερα για τα νέα πούρα που καπνίσαμε πρώτοι, στο Good Life section του επόμενου τεύχος!
Στο συνέδριο της Habanos στην Κούβα, ο ειλικρινά δικός σας «την ψώνισε» με την κουλτούρα του πούρου!
