«Αφήστε με να ζήσω;;;»
Δεν γνωρίζω αν έχει υποπέσει στην αντίληψη σας, αλλά το -απαρχαιωμένο μεν, επικίνδυνο δε- ζηλωτικό κίνημα κατά της πρακτικής της άμβλωσης, έχει επανέλθει δυναμικά στην επιφάνεια τον τελευταίο μήνα. Με διαφορετικό περιτύλιγμα και σλόγκαν αυτήν την φορά, «Αφήστε με να ζήσω!». Και μάλιστα με Twitter, Instagram, διαφημιστικό σποτ, όλο το new age πακέτο. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, γιατί σε άλλα σημεία του πλανήτη δεν έπαψε ποτέ, όπως και στην Αμερική επί κυβερνήσεως Ντόναλντ Τραμπ.
Στόχος, όπως δηλωνόταν και στην ιστοσελίδα τους, δεν είναι παρά «η προώθηση του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής από τη σύλληψη της και η προάσπιση των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού, ενώ παράλληλα και η αποτροπή των εκτρώσεων μέσω της σωστής ενημέρωσης». Επίσης, πριν μερικά χρόνια έλαβε χώρα στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών αυθυπόστατη ημερίδα, με υποστήριξη της Εκκλησίας (προφανώς) και παραδόξως με ενεργή παρουσία επιστημόνων πολλών ειδικοτήτων, καταξιωμένων, και σε σημαντικές θέσεις ισχύος και επιρροής. Σαφώς, συναντήθηκε απευθείας από διαμαρτυρία εκτός του χώρου διεξαγωγής.
Και; Η ελευθερία του λόγου ισχύει -ενίοτε- ως κατοχυρωμένο δικαίωμα, και ανέκαθεν υπήρχαν αντίστοιχα φαινόμενα στην Ελλάδα. Ακόμα και η οπισθοχώρηση και η εγγενής ασέβεια είναι στοιχεία τετριμμένα πλέον. Και υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και αρκετά διασκεδαστικό -με αρκετά μελανούς τόνους χιούμορ- αν όχι αδιάφορο. Δυνητικά. Μέχρι που έλαβε χώρα το παρακάτω σκηνικό:
Στους κόλπους της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, πριν ξεκινήσει μία προγραμματισμένη υποχρεωτική διάλεξη προ ημερών, ο διδάσκοντας εφιστά την προσοχή του ακροατηρίου του σε δύο κοπέλες, το πολύ 20 ετών και με ευδιάκριτη αδυναμία στον προφορικό λόγο. Σημειωτέον, το κοινό του αμφιθεάτρου υπολογιζόταν περί τα 150-200 άτομα, με μέσο όρο ηλικίας 18. Μας πληροφορούν για την προαναφερθείσα ημερίδα και την ονομασία του κινήματος δειλά, και προχωρούν στην θεμιτή τους αποστολή, ξεκινώντας με νούμερα.
«300.000 «θάνατοι» ανά έτος στην πολύπαθη Ελλάδα, περίπου ισάξιοι με την γενοκτονία των Ποντίων. 2 εκατομμύρια «πεσόντες» από το 1986 που αποποινικοποίηθηκε και κατοχυρώθηκε ως ανθρώπινο δικαίωμα η πρακτική της άμβλωσης στην χώρα. Σύμφωνα με κάποια μελέτη, κάποιου Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, έως το 2080, το ελληνικό έθνος θα αριθμεί περίπου 2 εκατομμύρια ζωές, μισές εκ των οποίων υπερήλικες. Διπλή συνεπαγωγή, ηρωίδες οι γυναίκες που αντιτίθενται στην μόδα της έκτρωσης». Θάνατος, θάνατος παντού, και κανένα ευγενές αίσθημα για το ελληνικό DNA!
Όντως η Ελλάδα φιγουράρει πρώτη τα τελευταία χρόνια πανευρωπαικά σε διακοπή κυήσεων, με αύξηση 50% ειδικά λόγω οικονομικής κρίσης, καίριος παράγοντας που δεν αναφέρθηκε, όπως και τα ζητήματα υγείας, και άλλοι τόσοι, που στο κάτω- κάτω συνοψίζονται στο «δεν μπορώ» ή «δεν θέλω». Ακόμη κι έτσι όμως, ο αριθμός δεν αγγίζει τις 300.000 σε καμία περίπτωση. Η ανώνυμη έρευνα που αναφέρεται, ΑΝ έχει λάβει χώρα, δεν είναι παρά μία εικασία. Ο παραλληλισμός με την ποντιακή γενοκτονία, ασχολίαστος.
«Kαταδίκη στους γιατρούς που συμμετέχουν στην πρακτική αυτή. Τα χέρια τους λερωμένα, όσο της μάνας- δολοφόνου που θα τολμήσει να επιλέξει την δική της ζωή πάνω από του αγέννητου, ανυπεράσπιστου πλάσματος που μεγαλώνει μέσα της. Οφείλουν να έχουν ηθικό δικαίωμα άρνησης ανάμειξης σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη, χωρίς φόβο δίωξης».
(Να υπενθυμήσω αυτό το σχετικό γεγονός).
Και η εκάστοτε γυναίκα, όταν έλαβε χώρα η απαιτούμενη πράξη που οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα, δεν διατήρησε αρνητική στάση. Βασικά, δεν έγινε καν νύξη για άλλους συμμετέχοντες ,αφού ο ρόλος του άνδρα σε όλο αυτό -ή σε οτιδήποτε άλλο- αποσιωπήθηκε. Τα θεία θαύματα με κρίνους και παραπλήσια χλωρίδα συμβαίνουν πιο συχνά από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε στην σύγχρονη κοινωνία.
Συνεχίζουν, διευρύνοντας την ενημέρωσή τους, παίρνοντας τον λόγο σε σειρά. «Τα περισσότερα παιδιά με σύνδρομο Down, ή όποια άλλη πάθηση, δεν αντικρίζουν ποτέ το φως της ημέρας, αφού θανατώνονται μόλις διαγνωσθεί το εκάστοτε θέμα υγείας. Επιπλέον, οι εξετάσεις που το αποκαλύπτουν δεν είναι ακριβείς, oπότε πιθανώς σκοτώνονται υγιείς μελλοντικοί συμπολίτες. Και ο Χίτλερ με την Άρεια Φυλή τα ίδια δεν έπραττε;» (ναί, το πήγαν εκεί)
«Αυτήν την κοινωνία επιθυμούμε; Οι άνθρωποι με σωματικά ή νοητικά προβλήματα δεν μπορούν να ζήσουν; Πώς γίνεται ένα έμβρυο να έχει αναγνωρισμένα νομικά δικαιώματα και όχι το δικαιώμα ύπαρξης; Η ενσάρκωση στον πλανήτη είναι δώρο, που δεν μπορεί ούτε να επιστραφεί χυδαία, ούτε να εμποδιστεί, για οποιαδήποτε αιτία. Και αποτέλεσμα είναι ο πρακτικός θάνατος του εμβρύου και ο μεταφορικός της μητέρας, αφού είναι δεδομένο πως θα εμφανίσει σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα, και πιθανώς θα καταλήξει στείρα». Δηλαδή χωρίς καμία ουσιαστική αξία στην κοινωνία.
Αρχικά, αβάσιμη- και άκρως προσβλητική- η αναφορά σε ανθρώπους με προβληματική υγεία. Αν όντως τα πράγματα ήταν έτσι όπως σκιαγραφώνται , δεν θα ζούσαν ανάμεσά μας αυτήν την στιγμή. Επιπλέον, η άμβλωση είναι απολύτως νόμιμη μέχρι την 11η εβδομάδα, σε περιπτώσεις υγείας μέχρι την 24η, και αν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης ή αιμομιξίας, μέχρι την 19η . Χωρίς χρονικό περιορισμό, αν υφίσταται κρίσιμος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας και των δύο. Το έμβρυο αποκτά νομική υπόσταση μόλις γεννηθεί, διότι τότε μόνο θεωρείται υπαρκτό φυσικό πρόσωπο, σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ.2 του Συντάγματος. Τέλος, η πρακτική πια στεγάζεται υποχρεωτικά σε ιατρικό περιβάλλον, με σύγχρονες μεθόδους και αναισθησιολόγο παρόντα. Όχι στο πίσω μέρος ενός κουρείου, με σκουριασμένες λαβίδες στο Σικάγο του 1930.
Για την ολοκλήρωση της παρουσίασης, ακολουθεί βίντεο, από τον υπολογιστή του καθηγητή και στον προτζέκτορα του αμφιθεάτρου. Εικόνα του πρίν – ένα ζωντανό έμβρυο να κινείται άτακτα εντός της μήτρας – και του μετά, μια μάζα αίματος και σάρκας διαμελισμένης, όπως και αναπαράσταση πρακτικής. Ο ήχος, μία καρδιά να χτυπά, μαζί με συναισθηματική μελωδία. Τέλος, προτροπή διδάσκοντα για χειροκρότημα, αφού έχει προηγηθεί το σχόλιο «σκληρές εικόνες, ε, τί να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή».
Δεν υπήρξε περαιτέρω συζήτηση. Όμως τα θέματα που προκύπτουν από αυτό το συμβάν και χρήζουν ανάλυσης είναι όσα και οι αντιδράσεις σε αυτό. Άπειρα. Εντός και εκτός αίθουσας -και της διπλανής τουαλέτας- , εκφράστηκαν με απάθεια και γέλιο, μέχρι δάκρυα και εμετό. Ας σταθούμε στα πιο καίρια:
Ο πανεπιστημιακός χώρος, τόπος ασύλου και ελευθερίας έκφρασης, τί στάση επιλέγει να κρατήσει απέναντι σε τέτοιες αναχρονιστικές, και στο κάτω κάτω, ανθυγιεινές θέσεις; Το βήμα προσφέρεται ανοιχτά σε άτομα χωρίς επιχειρήματα, λύσεις, κατάρτιση και εύλογο μήνυμα, ώστε, απευθυνόμενα σε συνομήλικούς τους, να τους τρομοκρατήσουν με ακραία- και αναληθή- λόγια, και ακόμα πιο γραφικές εικόνες. Και πόσο μάλλον όταν δεν έχει προηγηθεί κάποιου είδους προειδοποίηση ή επιλογή αποφυγής. Ο διδάσκοντας είχε επίγνωση της θεματολογίας της παρουσίασης; Ακόμη κι αν βρισκόταν σε άγνοια, δεν μπορούσε να την διακόψει; Δεν θεώρησε πως πιθανώς να μην ήταν εποικοδομητικό ή ανεκτό από το ακροατήριό του; Έστω ότι συμφωνούσε με τα λεγόμενα, αν και κανονικά όφειλε να παραμείνει ουδέτερος δεδομένης της θέσης του, δεν έκρινε ακραίο το βίντεο; Επιτρέπεται σε ένα περιβάλλον που προωθεί την μόρφωση και την διαμόρφωση συνειδήσεων, να εκθέτει τα άτομα που έχουν βρεθεί εκεί με αυτόν τον σκοπό, άκριτα σε τέτοιες επιθετικές επιρροές; Γιατί αυτό το περιστατικό δεν υπήρξε μία απλή ενημέρωση. Και θα επαναληφθεί.
Η δαιμονοποίηση και η ακρότητα δεν είναι ποτέ λύσεις. Ειδικά όταν πραγματεύονται ένα θέμα υγείας και αξιοπρέπειας τόσο λεπτό, και ηθικοσυναισθηματικά φορτισμένο, με την παρακίνηση θρησκευτικών φορέων, σε ΟΥΔΕΤΕΡΟ έδαφος. Και όλο αυτό σε μία χώρα που η επίσημη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τυπική και επιδερμική- και που καταλήγει να κατακρίνεται από τον ίδιο παράγοντα που την εμποδίζει από το να διαδοθεί και να εκσυγχρονιστεί.
Η ανεπίσημη πάλι, με πηγή το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, συναντάται με πλήρη απροθυμία ή μεσαιωνική άγνοια και ντροπή. Το να επιρρίπτεις εκ των υστέρων ευθύνη στο άτομο, χωρίς κανένα ελαφρυντικό και με πλήρη γενίκευση, θεωρείται τουλάχιστον εύκολο, και συνάμα άδικο. Αυτό το δοκιμασμένο μοτίβο γεννά καθαρόαιμο φόβο, και εν τέλει νεογέννητα πεταμένα σε ακάλυπτους χώρους πολυκατοικιών. Ας δωθεί επιτέλους βάση στην πρόληψη και στην ορθή ενημέρωση και όχι στην εκδίκηση. Δεν είναι μόνον θέμα ιδεολογικό ή φεμινισμού, αλλά ανθρωπιάς.
