Δέκατο ένατο άλμπουμ για τους θρυλικούς Saxon, οι οποίοι βρίσκονται από το 1979 στο… κουρμπέτι, αλλά μυαλό δε λένε να βάλουν. Να μη μας αφήνουν σε ησυχία ρε φίλε μου. Αστείρευτη ποιότητα, όρεξη, αγάπη για το heavy metal. Τι θα μπορούσε να περιμένει ένας μεταλλάς από δαύτους; Μια απ’ τα ίδια και χειρότερα θα λέγατε οι περισσότεροι, ε; Χάσαμε! Ο γεροBiff και η παρέα του, κερδίζουν το στοίχημα της διαχρονικότητας, κάτι που ελάχιστα γκρουπ το έχουν καταφέρει. Το Call To Arms είναι από τους δίσκους που σε κάνουν ευτυχισμένο. Τον ακούω εδώ και τρεις μέρες και δεν τον έχω βαρεθεί. Περνάω υπέροχα μαζί του. Γιατί; Διότι, πολύ απλά, είναι κλασικό heavy metal. Κάτι σαν το φαγητό της μαμάς, το γλυκό της γιαγιάς, το ψωμί του φούρνου ενός ξεχασμένου χωριού, το κρασί που μυρίζει βαρέλι. Οι Αγγλοι το κατέχουν το τόπι, αρέσει δεν αρέσει κι όποτε θελήσουν να βγάλουν αξιόλογο δίσκο, θα το κάνουν έτσι απλά. Χωρίς κουκουνάρια, μέλια, μπαλσάμικα και σως δαμάσκηνου. Μία απλή συνταγή, αλλά άπιαστη, νόστιμη και διαχρονική, χωρίς φρου φρου κι αρώματα.
Στα όπλα λοιπόν! Οι Saxon μάς καλούν σε γενική αφύπνιση, με τον Λόρδο Κίτσενερ* στο εξώφυλλο, να σε κοιτάζει ψαρωτικά στα μάτια, σα να μας λέει: “Εϊ φίλε, εμείς μπορούμε, εσύ;”. Αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο Call To Arms, θα το χαρακτήριζα “αλμπουμάρα χωρίς κόπο”. Είναι από τις δουλειές που σε κάνουν χαρούμενο, αν και κινείται στιχουργικά σε πολεμικό τοπίο. Σου χτυπάει μία ευαίσθητη χορδή, σου θυμίζει τα παλιά, δίχως όμως να είναι παλαιομοδίτικο. Το πρώτο κομμάτι σου έρχεται κατακούτελα.
Το Hammer Of The Gods σε βάζει με τον καλύτερο τρόπο στο δίσκο. Τρελή Saxonιά που σε φτιάχνει από τα πρώτα δευτερόλεπτα και με τη μπασίκλα να καλπάζει πολύ έντονα στο γούφερ. Θεϊκό άσμα. Back In 79 (τυχαίο;) και Surviving Against The Odds κινούνται σε υψηλά επίπεδα, αλλά το Mists Of Avalon, σε διαλύει. Μεγάλη στιγμή με έναν… παλιόφιλο, τον τεράστιο Don Airey να συμμετάσχει στα πλήκτρα. Το ομώνυμο Call To Arms δε μου έκανε ιδιαίτερο κλικ στη θέση 5, αλλά από τη θέση 11. Τι εννοώ; Οι Saxon παίζουν ξανά το κομμάτι στο τέλος του άλμπουμ, με τη διαφορά ότι πλέον είναι ορχηστρικό. Φοβερή έμπνευση που το απογειώνει πολλά επίπεδα. Επιστρέφουμε στο Νο 6 και το Chasing The Bullet, μία ακόμη κομματάρα που σε κάποια σημεία θυμίζει έντονα τους Bullet (τυχαίο κι αυτό;). Το Afterburner σε κολλάει στον τοίχο με το… καλημέρα και τα μποτίδια του Glockler. Μεγάλο κομμάτι. Κι ενώ πετάω στα σύννεφα και περιμένω να μπει το When Doomsday Comes, μένω άναυδος. Το κομμάτι αρχίζει όπως το φινάλε του Perfect Strangers. Aποκλείεται… Καρμπόν ο ύμνος των Purple λέμε. Το ότι ο Don Airey παίζει κι εδώ τα πλήκτρα δε μετρίασε την έκπληξή μου, αλλά τι να κάνουμε…
Σε γενικές γραμμές το κομμάτι είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ, όμως όπως και να το κάνεις… είναι Deep Purple. To Νο Rest For The Wicked δεν ξεφεύγει και πολύ από το προηγούμενο, αλλά εντάξει, εδώ… είναι Saxon. To Ballad Of The Working Man κλείνει επίσημα τον δίσκο, αφήνοντάς σου έναν αναστεναγμό ικανοποίησης, τόσο για το ίδιο το κομμάτι, όσο και για το άλμπουμ γενικότερα.
Οι Saxon χωρίς υπερβολές και φανφάρες παραδίδουν ένα μεγάλο μάθημα τόσο στους οπαδούς τους, όσο και στους συναδέλφους τους. Το καλό heavy metal δε θέλει κόπο. Θέλει τρόπο, αξίες, αξιοπρέπεια. Τόσο απλά… Τα σέβη μου!
- Σχετικά με το εξώφυλλο, ο εικονιζόμενος κύριος, όπως προαναφέραμε, είναι ο Λόρδος Κίτσενερ, αξιωματικός του βρετανικού αποικιοκρατικού στρατού. Η εικόνα είναι από την πιο διάσημη αφίσα στρατολόγησης το 1914, ιδέα που πήραν και οι ΗΠΑ στη συνέχεια. Ο Κίτσενερ διετέλεσε και υπουργός, ενώ υπηρέτησε από την Αίγυπτο, μέχρι το Χαρτούμ και την Κύπρο. Ηταν ο πρώτος που οργάνωσε το σύστημα καταγραφής Γης, πρόγονο του Εθνικού Κτηματολογίου. Το 1916 πνίγηκε όταν το πλοίο στο οποίο επέβαινε χτύπησε σε γερμανική νάρκη και βυθίστηκε.
