Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το φετινό Οσκαρ Α΄ Αντρικού Ρόλου έχει ήδη κριθεί. Τα προγνωστικά δίνουν προβάδισμα στο μεγάλο comeback του Mickey Rourke, αλλά αν υπήρχε δικαιοσύνη, το κορυφαίο βραβείο της βραδιάς θα έπρεπε να δοθεί ομόφωνα σε αυτόν που ο Marlon Brando είχε χαρακτηρίσει «το μεγαλύτερο ηθοποιό της γενιάς του» και αυτόν που στο Milk του Gus Van Sant παραδίδει στην Ιστορία μία από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες όλων των εποχών. Όπως, όμως, πίστευε πάντοτε ο αξιότιμος κύριος Sean Penn, «το να είσαι ηθοποιός δεν είχε ποτέ την παραμικρή σχέση με κανένα βραβείο· μόνο με το ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις». Ιδού το ποιoς είναι, μέσα από δικά του λόγια…
Για το χαρακτήρα του Sean Penn
«Πιστεύω πως όλοι έχουμε μέσα μας μια σκοτεινή και μια φωτεινή πλευρά. Μπορεί να είναι το τελευταίο πράγμα που θα διακρίνει κανείς σε μένα, αλλά είμαι μάλλον ντροπαλός. Δεν πήγα ποτέ σε πάρτι όπου δεν θα μπορούσα να πιω αλκοόλ. Περνάω καλά, αλλά δεν νιώθω άνετα. Εκ φύσεως, δεν είμαι και πολύ κοινωνικός. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω συλλάβει τον εαυτό μου να φέρεται επιθετικά… Πίνω ακόμη, αλλά λιγότερο απ’ όσο συνήθιζα να πίνω στο παρελθόν. Και αυτό που έχω πάψει πλέον να κάνω είναι να χάνομαι επί μέρες ή να μεθάω τόσο πολύ ώστε να καταλήγω σ’ ένα έρημο ξενοδοχείο στο μέσον της ερήμου. Δεν είμαι όσο αρνητικός ήμουν παλαιότερα. Ούτε ξυπνάω κάθε πρωί οργισμένος και με μια βαθιά αίσθηση αηδίας για τον εαυτό μου, όπως μου συνέβαινε. Δεν νιώθω ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο και έχω αρχίσει να εκτιμώ όλο και περισσότερο τους ανθρώπους που συμμερίζονται τις ανησυχίες μου. Από την άλλη, δεν θα μπορέσω ποτέ να πω πως είμαι ευτυχισμένος ή πως η ζωή είναι ωραία. Δεν νομίζω πως θα περάσω ποτέ στην άλλη πλευρά».
Για την καθημερινότητα του
«Η κάθε ημέρα μου κυλάει ως εξής: Ξυπνάω γύρω στις 6 το πρωί, βεβαιώνομαι ότι μπορώ να σκεφτώ κάτι χωρίς να χαθώ μέσα στο μυαλό μου, ότι τα παιδιά μου έχουν φύγει για το σχολείο και μετά είμαι στη δουλειά όλη μέρα. Επιστρέφω το βράδυ εξαντλημένος και διαβάζω το ρόλο μου για την επομένη. Μερικές φορές, αναρωτιέμαι μήπως δεν είχα ποτέ άλλη ζωή εκτός από αυτήν που αποτυπώνεται στη μεγάλη οθόνη. Σίγουρα, πάντως, δεν έτρωγα ποτέ πρωινό στη ζωή μου».
Για τον έρωτα
«Η αγάπη είναι πολύ αφηρημένη έννοια. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς ποτέ να τη νιώσει πραγματικά. Η αγάπη είναι ένα χάος, αλλά τουλάχιστον είναι αληθινή. O γάμος είναι ως επί το πλείστον καλός. Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να με κρατήσει ζωντανό είναι η οικογένειά μου· διαφορετικά, θα ήμουν απλά διαρκώς μεθυσμένος. Υπάρχει μόνον ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις: Να αγαπάς τη γυναίκα σου και όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν».
Για το θυελλώδη γάμο του με τη Madonna
«Όταν τελείωσαν όλα, μπόρεσα να δω τι είχε απομείνει και να έχω τον πλήρη έλεγχο. Είμαι πολύ περήφανος για την πρώην σύζυγό μου, αλλά στην ηλικία των 24 δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τη διαφορά ανάμεσα σε έναν υπέροχο δεσμό και μια σχέση ζωής. Θα μπορούσα να περιγράψω το γάμο μας ως «θορυβώδη» –έτσι τον θυμάμαι. Και, ειλικρινά, δεν θυμάμαι να έχω ποτέ κάνει διάλογο μαζί της, ούτε μία φορά μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια. Μιλήσαμε αργότερα και κατάλαβα πως είχα απέναντί μου έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο τον οποίο δεν γνώριζα. Η Madonna τότε ήταν έτοιμη να γίνει η μεγαλύτερη σταρ στον κόσμο. Εγώ, το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω τις ταινίες μου και να κρύβομαι από τον κόσμο. Ήμουν ένα δύσκολο και άγριο αγόρι. Με κατέτρεχαν συνεχώς οι δαίμονές μου και δεν νομίζω πως μπορούσε να ζήσει μαζί μου κανείς εκείνη την εποχή».
Για το κοινό
«Πίστευα πάντοτε πως το κοινό δεν μπορεί να καταλάβει πότε του λες ψέματα, αλλά σίγουρα γνωρίζει πότε του λες την αλήθεια. Το κλειδί, για μένα, είναι η αυθεντικότητα σε μια ταινία –μέσω ενός χαρακτήρα, μέσω της ιστορίας. Το πιο σημαντικό είναι να μην γίνεις συμμέτοχος στο επικίνδυνο σινεμά, που ψεύδεται. Το μόνο που πραγματικά θα συνιστούσε ανταμοιβή για τη δουλειά που κάνουμε είναι να αποκτούσε το κοινό την επιθυμία να “βλέπει”».
Για την πολιτική
«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο ευαισθητοποιημένο πολιτικά από κάποιους άλλους –θα έλεγα, όσο μου δίνει το δικαίωμα το επάγγελμα του ηθοποιού να είμαι αλλά και η ιδιότητά μου ως ανθρώπινου όντος. Οι ανησυχίες μου που μπορεί να χαρακτηρίζονται ως πολιτικές δεν είναι παρά ανθρώπινες ανησυχίες. Για μένα, το όλο θέμα περιορίζεται στο ποιο εργαλείο από την εργαλειοθήκη σου χρησιμοποιείς για να εκφράσεις κάτι στη ζωή σου. Όλα είναι ένα σπίτι το οποίο προσπαθείς να σώσεις από την κατεδάφιση, είτε είσαι ηθοποιός είτε δημοσιογράφος είτε πατέρας. Το να κάνεις μια ταινία με ένα θέμα που μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων δεν την καθιστά αυτόματα πολιτική. Αν δεν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα κλισέ και να εξωθήσεις τα πράγματα στα άκρα, τότε δεν έχεις κάνει τίποτα. Μια καλή ταινία είναι μια πολιτική κίνηση».
Για τους σκηνοθέτες
«Δεν συμπαθώ καθόλου τους σκηνοθέτες. Δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά μαζί τους. Πιστεύω πως οι περισσότεροι είναι ανόητοι άνθρωποι χωρίς κανένα προσωπικό όραμα. Το χειρότερό μου είναι να βρίσκομαι μαζί τους στις έξι το πρωί στο δωμάτιο του μακιγιάζ, λίγο πριν ξεκινήσει το γύρισμα. Το ίδιο φαντάζομαι συμπεριφέρομαι και εγώ στους δικούς μου ηθοποιούς όταν σκηνοθετώ. Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα».
Για τους ηθοποιούς
«Γενικά, οι ηθοποιοί είναι οι καλύτερη “ράτσα” ανθρώπων στη βιομηχανία. Είναι αυτοί που είναι πάντοτε διατεθειμένοι να πάνε τα πράγματα λίγο πιο μπροστά. Το νιώθω αυτό πιο έντονα όταν σκηνοθετώ. Και, σίγουρα, το να είσαι ηθοποιός είναι η πιο σκληρή δουλειά. Πρέπει να δημιουργήσεις έναν ολόκληρο κόσμο από την αρχή μέσω των εμπειριών σου και να παραμείνεις εκεί ακόμη και όταν έχουν σβήσει τα φώτα. Υπάρχει γενναιοδωρία μέσα στις καρδιές των ηθοποιών».
Για το Χόλιγουντ
«Είμαι και εγώ μέρος της βιομηχανίας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σ’ αυτήν. Αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως πρόκειται για μια βιομηχανία που στηρίζεται στο φθόνο, τη ζήλεια και τον ανταγωνισμό. Είναι ένα μέρος όπου μπορούν να συμβούν τα πιο όμορφα και τα πιο άσχημα πράγματα ταυτόχρονα. Η κουλτούρα σήμερα συνίσταται στο να δίνεις αξία σε ό,τι δεν διαθέτει ποιότητα. Οι περισσότεροι προσπαθούν να αντισταθούν και να επιβιώσουν μέσα στη φρενίτιδα της εμπορικότητας. Ο κανόνας που ισχύει σήμερα στο Χόλιγουντ είναι “όσο λιγότερη ποιότητα τόσο καλύτερα, όσο λιγότερη τέχνη τόσο καλύτερα”. Τα μεγάλα στούντιο είναι μεγάλες τράπεζες: Σου δίνουν ένα μεγάλο δάνειο για να κάνεις μια ταινία. Και σαν τις τράπεζες, θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Και, ει δυνατόν, εις διπλούν. Το Χόλιγουντ είναι διεφθαρμένο μάλλον δημιουργικά παρά οικονομικά. Δεν σου χρειάζεται παρά μόνον ένα δολάριο για να σκοτώσεις για πάντα τα όνειρά σου…» .
Για την υποκριτική
«Το αγαπημένο μου πράγμα σ’ αυτήν τη ζωή είναι να μην παίζω. Είναι τόσο απλό».
Για τη ζωή
«Η ζωή είναι μια παράλογη εμμονή».
