- Πλατφόρμα: Windows, Mac OS X, Linux
- Εταιρεία Ανάπτυξης: King Art Games
- Είδος: Adventure
Μας άρεσαν:
- Η αύρα που αποπνέει θυμίζει πολλά από τη χρυσή εποχή του είδους
- Θεότρελοι αλλά ολοκληρωμένοι χαρακτήρες
- Σάτιρα των πάντων και μεγάλο σε διάρκεια
Δε μας άρεσαν: Εντάξει, είναι πάρα πολύ εύκολο
Η αξιολόγηση μας: 4/5 – Πολύ Καλό
Παρουσίαση του παιχνιδιού
Όσοι διαβάζετε συστηματικά τη στήλη αυτή (και μπορώ να σας θυμηθώ όλους με τα μικρά σας ονόματα), θα έχετε παρατηρήσει πως όλοι οι τίτλοι που παρουσιάζω δεν είναι ακριβώς και της τελευταίας φουρνιάς.
Αυτό, φυσικά και δεν με κατατάσσει στους τύπους που πιστεύουν πως τα adventures έχουν πεθάνει μετά το 2000, με φέρνει όμως κοντά σε εκείνους που έχουν τη πεποίθηση πως τα περισσότερα πράγματα έχουν ειπωθεί και πρέπει να έρθει κάτι πολύ καλό για να ταρακουνήσει τον κόσμο μου και να με βάλει στη λούπα να ασχοληθώ μαζί του περισσότερο χρόνο από το συνηθισμένο. I mean, παίζω σχεδόν ότι adventure κυκλοφορεί, δίνοντας μάλιστα αρκετές ώρες σε ανεξάρτητες προσπάθειες (ακόμα και σε text adventures, που ναι, ακόμα φτιάχνονται), όμως ελάχιστα από αυτά μου μένουν στο μυαλό δυο εβδομάδες αφότου τα τερμάτισα.
Στο “The book of unwritten tales” συνέβη κάτι που σπάνια έχω νιώσει (Longest Journey, Planescape): λαχταρούσα να μιλήσω γι’ αυτό, πριν ακόμα καλά καλά φτάσω στα μισά του — αποτέλεσμα; Έκανα δύο όμορφα ξενύχτια παλαιού τύπου (τότε που είχα το χρόνο και την όρεξη να τα κάνω) και το έφτασα μέχρι το τέλος χθες Τρίτη, για να προλάβω το άρθρο της Πέμπτης και να σας κάνω μια πρόταση για το καθυστερημένο δώρο των γιορτών.
Το The book of unwritten tales δεν είναι μια βόμβα που έσκασε ξαφνικά στην αγορά. Υπάρχει ήδη από το 2009 αλλά το (μικρό) μέγεθος της γερμανικής εταιρίας που το δημιούργησε, δεν επέτρεπε την απόδραση του από τα εγχώρια σύνορα. Η επιτυχία του όμως, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες μιας παγκόσμιας διανομής. Τα πάντα έγιναν στα αγγλικά (συν μερικές τροποποιήσεις σε γρίφους και γραφικά) και μέσα σε περίπου έξι μήνες, ο κόσμος καλωσόριζε ένα από τα καλύτερα adventure του 21ου αιώνα και σίγουρα του 2011… και του 2009… εεε, τέλος πάντων, το πιάσατε το νόημα.
Η επική μας ιστορία εξελίσσεται σε έναν απίστευτα κλισεδιάρικο κόσμο γεμάτο ευκίνητα elves, gnomes που οι εφευρέσεις τους βελτιώνουν τον κόσμο (όταν δεν τον απειλούν), κακιασμένα orcs, πολυμήχανους ανθρώπους, σοφούς μάγους, δαιμονικούς μάγους κι ένα πόλεμο ανάμεσα στο καλό και το κακό. Πόσο να αντέξει πια ο ανθρώπινος οργανισμός;
Το ίδιο σκέφθηκαν και οι δημιουργοί του κι έτσι κατέληξαν στο σενάριο ενός τίτλου που δεν αφήνει πέτρα όρθια, σατιρίζοντας κάθε πτυχή και κάθε λεπτομέρεια του αθλήματος που λέγεται gaming: το χαμένο artifact και οι ήρωες μας που πρέπει να ψάξουν να το βρουν, γιατί από αυτό εξαρτάται η μοίρα ολόκληρου του κόσμου (που είναι ο Bruce Willis όταν τον χρειάζεσαι;), είναι μοναχά η αφορμή για να περάσουν από το κοφτερό στόμα των πρωταγωνιστών τα RPG’s και όσοι ασχολούνται με αυτά, το World of Warcraft και οι στρατιές καμένων σε όλο τον πλανήτη (μόνο που στο παιχνίδι μας, αφού βρισκόμαστε σε έναν fantasy κόσμο, οι ήρωες έχουν χαρακτήρες που είναι λογιστές ή εφοριακοί και χάνονται στον κόσμο της γραφειοκρατίας), το Magic the Gathering και τη μανία του να αγοράζεις εκατοντάδες κάρτες για να πετύχεις τη μία που θα συντριβεί τον αντίπαλο, τα adventures και τη λογική τους να μην πεθαίνει ποτέ ο ήρωας (ο Χάρος τι θα κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις ρε καρντάσια; ζητιάνος θα γίνει;), διάσημες ταινίες και ακόμα πιο διάσημες ατάκες, ακόμα και γεγονότα της σύγχρονης πραγματικότητας.
Το χιούμορ των συγγραφέων είναι σε υψηλότατο επίπεδο και σε βοήθεια με το συμπαθητικό της τρέλας όλων των χαρακτήρων, πετυχαίνετε ένα ιδανικό αποτέλεσμα που κυριολεκτικά θα σας καθηλώσει όπως μια καλή κωμωδία.
Τα γραφικά είναι από εκείνα που στέκεσαι κάπως προβληματισμένος μπροστά τους. Η μηχανή τους δίνει χρώμα και ζωή σε ψευδο-3D περιβάλλον και χαρακτήρες με αποτέλεσμα μια αρκετά όμορφη απεικόνιση των πεπραγμένων, ήττα όμως στο θέμα καρτούν style που, αν θέλετε τη γνώμη μου, θα ταίριαζε καλύτερα στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Να ‘χαμε να λέγαμε είναι η γκρίνια μου βέβαια, γιατί η μορφή των γραφικών βοηθάει τον παίκτη να βλέπει τα πάντα καθαρότατα.
Και για να βάλει μια και καλή τέρμα στο pixel hunting η εταιρία, αποφάσισε να δώσει ένα τεράστιο εργαλείο στους παίκτες: πατώντας το space, μπορείς να δεις όλα τα σημεία και τα πράγματα σε μια οθόνη στα οποία μπορεί να αλληλοεπιδράσεις.
Που μας πηγαίνει στο μοναδικό (αλλά κάπως χοντρό, αν είσαι σκληροπυρηνικός) πρόβλημα του τίτλου. Ιδιαίτερα με την τελευταία βοήθεια, οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι τρομερά εύκολοι. Δεν κόλλησα σε κανένα σημείο περισσότερο από μισή ώρα. Όλα όσα χρειάζεσαι είναι συνήθως σε μία, άντε το πολύ δύο οθόνες, και μια γρήγορη ανάλυση των δεδομένων θα σε οδηγήσει αμέσως στη λύση. Αυτό βέβαια κάνει το παιχνίδι να κυλάει σα νερό (και το καθιστά ιδανικό για καινούργιους adventurers) αλλά στιγμές στιγμές σε απογοητεύει με το πόσο λίγο σου πάει κόντρα. Ένα “μπου” του κάνεις και φεύγει.
Όποιος ασχοληθεί με το “The Book of unwritten tales” δεν πρόκειται να χάσει λεπτό από τη ζωή του. Το παιχνίδι σέβεται τον παίκτη και του παραδίδει ένα ολοκληρωμένο πακέτο διασκέδασης. Θα τον κάνει να γελάσει, να προβληματιστεί, να στύψει το κεφάλι του (καλά, όχι πάρα πολύ από αυτό), να του θυμίσει (αν την έχει ζήσει) μια εποχή αθωότητας που τα παιχνίδια βασίζονταν στη ψυχή τους και όχι στο μέτρημα κομμένων κεφαλιών ή στην ταχύτητα εναλλαγής γαμάουα γραφικών.
Σε αυτή τη στάση κατεβαίνουν μόνο οι ρομαντικοί και είναι ευχάριστο που ένα παιχνίδι, εν έτη 2012, συνεχίζει να τους προκαλεί να μείνουν για λίγο ακόμα παιδιά.
