20 αδικαιολόγητα κακά μουσικά άλμπουμ από μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών ή, τι μπορεί να συμβεί, σε δισκογραφικό επίπεδο, έτσι και σε παρατήσει στα κρύα του λουτρού, έστω για λίγο, η Μούσα και η έμπνευση σου…
Rolling Stones – Dirty Work
Κυκλοφόρησε το 1986, σε μια περίοδο που τα μέλη του γκρουπ πλακώνονταν μεταξύ τους συχνότερα κι από γκολ της Μπαρτσελονα. Αυτόν τον έρμο τον Τσάρλι Ουοτς, τον άγιο αυτό άνθρωπο, τον έφτασαν στα πρόθυρα της παραίτησης, με τα καμώματα τους οι δυο Glimmer Twins (Τζαγκερ και Ριτσαρντ). Με τι μυαλό να βγάλεις μετά άλμπουμ; Με τι έμπνευση να στρωθείς να γράψεις ένα τραγούδι της προκοπής;
David Bowie – Tin Machine
Τα έχει κάνει όλα, σε όλα τα μουσικά ρεύματα κι είδη, και με απόλυτη επιτυχία, αλλά η μουσική ιστορία εδώ έγραψε φαουλ και κιτρίνη κάρτα στον Λευκό Λεπτό Δούκα: ένα υπερφίαλο, μεγαλομανές και ανούσιο δισκάκι, μεσουσης της περιόδου των προσωπικών θρησκευτικών του αναζητήσεων, που άφησε τους πάντες ασυγκίνητους. Δικαίως.
Stooges – The Weirdness
Κυκλοφόρησε το 2007 και κανείς δεν περίμενε πως η μπάντα του Raw Power θα ειχε ποτέ τα κότσια (γιατί περί θράσους και γκατς πρόκειται) να δεχτεί να βγει στην αγορά αυτό το ανοσιούργημα. Ήταν η πρώτη κριτική στη ζωή μου που είχα βάλει 1 (με άριστα το 10) σε άλμπουμ.
Lou Reed – Metal Machine Music
Σύμφωνοι, ξεκίνησε πειραματικά και με σκοπό ο δημιουργός του να προσπαθήσει να σοκάρει το, ευαίσθητο, κοινό της εποχής εκείνης, των μέσων του ’70. Ακόμη και με αυτή τη συλλογιστική όμως, δεν παύει να αποτελεί κάτι τοσο δύσκαμπτο στο αυτί, που ειναι να απορείς πως ειναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συντέθηκε μόλις 3 χρόνια μετά από κοτζάμ «Transformer».
Queen – Hot Space
Έχεις από πίσω σου μια ιστορία 7 ετών με μερικά απ’ τα σημαντικότερα άλμπουμ της ροκ ιστορίας και ξαφνικά πετάς στο κοινό σου μια καυτή πατάτα που μοιάζει, στην υφή, με τα μαλακά μούτρα του Τραβόλτα, του Grease και της ντίσκο. Ευνόητο ειναι πως και κράξιμο θα φας από τους οπαδούς σου, αλλά και το δισκάκιον θα πάει άπατο στας πωλήσεις.
Pearl Jam – Pearl Jam
Μεγάλη μπάντα από κάθε άποψη, τοσο μουσικά, οσο και σε επίπεδο εξωμουσικο (τα ξέρετε τώρα τα διάφορα ακτιβιστικά τους). Αλλά εδώ και μια πενταετία δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο δισκογραφικής ύπαρξης, αφού η εποχή τους έχει προσπεράσει κι εκείνοι δεν δείχνουν ικανοί ή διατεθειμένοι να ασπαστούν τις όποιες της κατευθύνσεις. Παίζουν παλιομοδίτικο γκραντζ, όμως αυτό πέθανε καμία δεκαριά χρόνια πριν. Καλά σαράντα λοιπόν.
Blondie – The Hunter
Αφού κατάφεραν να φέρουν κοντά την πανκ, το new wave και την ντίσκο με τη ρέγκε, τα έκαναν σαλάτα μέσα στο μυαλό τους και πέντε χρόνια μετά το μνημειώδες ξεπέταγμα τους, παρέδωσαν αυτό το άθλιο άλμπουμ, που ζήτημα ειναι τα μέλη της μπάντας να το έχουν ακούσει παραπάνω από 2-3 φορές μόνοι τους, στο δωμάτιο τους.
Neil Young – Trans
Τρανς από κάθε άποψη, λιπαρών ή «σωματικής» κατατομής, το άλμπουμ αυτό απλώς ΔΕΝ ακούγεται, δηλαδή είσαι φιλότιμος, το βάζεις να παίζει, αλλά μετά από 4-5 λεπτά το βγάζεις απ’ τη σιντιέρα, με το στομάχι σου να έχει ανακατευτεί από το ηχητικό αποτέλεσμα. Κρίμα για τα περασμένα μεγαλεία του Νιλ. Προσπεράστε άφοβα!
Clash – Cut the Crap
Όχι, εσείς «σταματήστε τις βλακείες», όπως π.χ. το να κυκλοφορείτε ένα άλμπουμ-ντροπή για το κίνημα του πανκ, σαν αυτό εδώ. Τίγκα στις κακές συνθέσεις και την υπερβολή, έχει μείνει, δικαίως, στην μουσική ιστορία ως ένα απ’ τα χειρότερα πανκ άλμπουμ όλων των εποχών.
Pink Floyd – The Final Cut
Με τους μισούς Floyd φευγάτους και τους άλλους μισούς να μην του λένε ούτε καν καλημέρα, ειναι θαύμα αρχικά το πως κατάφερε να κυκλοφορήσει αυτό το άλμπουμ. Χωρίς Wright και με τον Gilmour στις χειρότερες των κιθαριστικων του διαθέσεων, ένας Waters δεν φέρνει ποτέ την άνοιξη. Διάολε, ειναι οι Pink Floyd, όχι το Συγκρότημα Κρουστών της Κάτω Μακρινίτσας!
Strokes – First Impressions Of Earth
Με το πρώτο σου άλμπουμ τα έχεις όλα, γυναίκες, ναρκωτικά, φήμη, χρήματα, δημοσιότητα. Τα χαίρεσαι όλα αυτά και πας για τη συνέχεια. Βγάζεις ένα δεύτερο, μέτριο. Λες, «ε, που θα πάει, το τρίτο θα ειναι καλύτερο». Αμ δε. Το τρίτο ήταν το χειρότερο σου και λογικό ειναι μετά, σαν κάθε Casablancas που σέβεται τον εαυτό του, να ξεκινήσεις σόλο καριέρα, με τους κομπάρσους που έχεις μπλέξει, την τύχη μου μέσα!
White Stripes – Icky Thump
Παράξενος τύπος ο Jack: όχι μόνο δείχνει μια σταθερά κλιμακούμενη διάθεση με κάθε του άλμπουμ να αποστασιοποιηθεί από τον ήχο του αμέσως προηγούμενου δίσκου του, αλλά με το άλμπουμ αυτό τορπιλίζει κάθε έννοια «ήχος των Stripes», γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με μουσικά όργανα και, εν γενεί, μουσικές, τοσο αλλοπρόσαλλες, που έκαναν την Meg να πει από μέσα της «καλά έκανα και τον χώρισα τον καραγκιόζη».
REM – Around The Sun
Από το «Up» του 1999 έχω να ακούσω σοβαρή δουλειά από μια απ’ τις αγαπημένες μου μπάντες. Μήπως κι αυτοί δεν έχουν λόγο δισκογραφικής ύπαρξης πλέον κι ο,τι είχαν να δώσουν, το έδωσαν; Με το Around The Sun του 2004 απαντάνε καταφατικά στο ερώτημα αυτό, ένα άλμπουμ που έφερε το συγκρότημα στα πρόθυρα της διάλυσης και την δισκογραφική τους ένα βήμα πριν την χρεοκοπία.
Michael Jackson – Invincible
Ακόμη ένας τελειωμένος από κάθε άποψη, με τελευταία σπουδαία συνεισφορά το Scream του 1995. Το άλμπουμ αυτό ήρθε σε μια περίοδο που ακόμη και το πλέον σκληροπυρηνικό του κοινό τον έχει αφήσει ξεκρέμαστο, σε εμπορικό επίπεδο και ο ίδιος δεν δείχνει ικανός να μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση.
Metallica – St. Anger
Όποιος έχει δει το «Some Kind Of Monster», ξέρει καλά για τι πράγμα ακριβώς μιλάω. Εγώ απλώς θα αναφερθώ στη σκηνή που ο πατέρας του Ulrich, κάτι σαν τον «Μάγο Γκάνταλφ της Μουσικής», αφού έχει ακούσει τα ντέμο των ηχογραφήσεων, γυρνάει και τους λέει, ξεδιάντροπα, «εγώ αν ήμουν στη θέση σας, αυτό το πράγμα δεν θα το κυκλοφορούσα». Nuff said, σοφέ ηλικιωμένε.
U2 – How to Dismantle an Atomic Bomb
Το έκανα σουβέρ από την πρώτη εβδομάδα. Έχω πιει πάνω του αμέτρητες βότκες τόνικ. Άψογο. Απλώς άψογο –για σουβέρ μόνο. Στο τσακίρ κέφι, το κάνω και φρισμπι, παίζοντας με το συγκάτοικο μου. Αλλά μέχρις εκεί. Μέσα στη σιντιέρα δεν μπαίνει. Ειναι τόσο τρισάθλιο που είναι ικανό να με κάνει τσαντάκια και πρεζάκι.
Nine Inch Nails – Year Zero
Ρισπεκτ στον Τρεντ τον Ρέζνορα για ο,τι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα… εκτός από αυτό εδώ που κανείς δεν κατάλαβε γιατί το έβγαλε και οι περισσότεροι το μασήσαμε λόγω και της επικής περσινής του συναυλίας στην Αθήνα. Ναι, σπουδαίος, τρανός και τα λοιπά, όχι όμως για το άλμπουμ αυτό, ένα συνονθύλευμα θορύβου και συνθέσεων χωρίς κανένα έρεισμα έμπνευσης.
Madonna – Music
Όπως χαρακτηρίστηκε το Music, ήταν το «άλμπουμ που παραλίγο να την εξορίσει άπαξ και δια παντός από τα μεγάλα σαλόνια της ποπ μουσικής». Κακές συνθέσεις, στυγερά παραπεταμένη παραγωγή και 1-2 καλές μελωδίες δεν σώζουν ένα άλμπουμ που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα δεχόταν να κυκλοφορήσει ούτε η Ρούλα Βροχοπούλου.
Oasis – Standing on the Shoulder of Giants…
…ναι, στους ώμους των ίδιων εκείνων Γιγάντων που σας προμήθευαν χρόνια τώρα με μπόλικες μελωδίες, αλλά τώρα που δεν έχετε τι άλλο να κλέψετε, στέρεψε η έμπνευση, ε, μονόφρυδοι; Το τέταρτο τους άλμπουμ αποδεικνύεται όχι απλώς το χειρότερο τους, αλλά εκείνο που σε κάνει να κοιτάς τα τρία προηγούμενα και να αναρωτιέσαι «ειναι η ίδια μπάντα που κυκλοφόρησε αυτό το σίχαμα;»
Radiohead – Pablo Honey
Σύμφωνοι, εδώ μιλάμε για μια αναδρομική και «μετά Χριστό προφήτη», μουσική ανακάλυψη, αλλά πρέπει να αναφερθεί. Γιατί οι πέντε τύποι απ’ την Οξφόρδη έχουν βγάλει το ένα άλμπουμ καλύτερο απ’ το άλλο, αλλά γυρνώντας στο ντεμπούτο τους, του 1993, παρατηρούμε ένα «Creep», 1-2 ακόμη κομμάτια και… τίποτα! Απολύτως τίποτα! Παίρνουν το βραβείο μεγαλύτερης βελτίωσης ως συγκρότημα λοιπόν.
