Εξηντατέσσερα χρόνια πέρασαν από τον Απρίλη του 1955, όταν ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο μας. Ογδόντα άντρες στην αρχή, στο τέλος (1958) είχανε γίνει τριακόσιοι και εφτακόσιοι «εφεδρικοί» (με δίκαννα). Οι κατοχικές δυνάμεις από δύο χιλιάδες έφτασαν στις σαράντα δύο χιλιάδες.
Από ειδικούς έχει χαρακτηριστεί από τα πιο πετυχημένα αντάρτικα διεθνώς (Ρόμπερτ Τέιμπερ «Θεωρία και πρακτική του ανταρτοπόλεμου» -για χρόνια εγχειρίδιο για τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ). «… ο κυπριακός αγώνας ήταν μοναδικός ως προς τα κίνητρα, την ψυχολογία και τις συνθήκες και δεν περιελάμβανε μόνο μια χούφτα επαναστατών αλλά ολόκληρο το λαό…».
Η ηγεσία της Αριστεράς δεν κατάλαβε (η αλάθητη!) τη μοναδικότητα και τον παλλαϊκό χαρακτήρα του αγώνα. Το ΑΚΕΛ αποκήρυξε τον ένοπλο αγώνα. Τους αγωνιστές τους αποκάλεσε «αλήτες» και «νεροπιστολάδες». Το ΚΚΕ από το ραδιόφωνό του, τη «Φωνή της αλήθειας», αποκάλυψε πως ο «Διγενής» ήταν ο κομμουνιστοφάγος Γρίβας, αρχηγός της οργάνωσης «Χ». Βέβαια, για την ηγεσία της Αριστεράς το μίγμα ήταν προκλητικό για να το ανεχτεί.
Στρατιωτικός ηγέτης ο Γρίβας, πολιτικός ηγέτης του αγώνα ο Μακάριος. Μοναστήρια – φωλιές ανταρτών, εφοδιασμού, πληροφόρησης. Παπάδες και καλόγεροι στη στρατολόγηση, στους εράνους, στο δίκτυο συνδέσμων.
Η πολιτική ηγεσία της Αριστεράς, μην κατανοώντας την ιστορική πραγματικότητα, προσπάθησε να υποβαθμίσει τη σημασία και το μεγαλείο του αγώνα. Ο κόσμος όμως της Αριστεράς, το εαμικό πλήθος της Αντίστασης, καταλάβαινε «την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων» (ο Ελύτης).
Το ασημένιο σταυρουδάκι στο στήθος του Άρη (στο στήθος του Παύλου Μελά)… Το λαϊκό ένστικτο έβρισκε την ουσία πίσω από τις τυπικές αντιφάσεις. Γεμίζαν οι πλατείες από κραυγές ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες και τους Αμερικανούς υποστηρικτές τους. Οι πρώτες μαζικές διαδηλώσεις μετά από χρόνια τρομοκρατίας. Ο λαός ξαναβγήκε στους δρόμους, πήρε το λόγο. Ο μετεμφυλιακός πάγος είχε πια σπάσει…
Ωστόσο εκείνο που δεν καταλαβαίνουμε και δεν αισθανόμαστε εμείς οι Ελλαδίτες στην μαμά Ελλάδα, είναι ότι τα αδέρφια μας στην Κύπρο, αν και μία χούφτα αυτό, αφού δεν ξεπερνούν ούτε καν το 1 εκατομμύριο σε πληθυσμό, πως είναι πιο θαρραλέοι, και αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα τα τελευταία χρόνια με το θράσος και τη γενναιότητα που δείχνουν απέναντι στους στις απειλές των Τούρκων, ανακηρύσσοντας μάλιστα ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), κάτι που εμείς δεν τολμήσαμε, ούτε μάλλον πρόκειται να το πράξουμε στο κοντινό μέλλον, προφασιζόμενοι ανόητες δικαιολογίες, όπως την σταθερότητα στην περιοχή μας.
Αν τελικά μιμηθούμε έστω και στο ελάχιστο την θαρραλέα νοοτροπία των ελληνοκυπρίων, τότε ίσως και εμείς να ξεπεράσουμε τους υποτιθέμενους φόβους που μας περικλείουν, και τελικά υψώσουμε ανάστημα απέναντι σε αυτούς τους θρασύτατους γείτονες που τα θέλουν μονά-ζυγά δικά τους, και κάνουν ότι θέλουν σαν αφεντικά στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς να μας λογαριάζουν.
Μην ξεχνάτε πως η ειρήνη στην γεωγραφική περιοχή μας δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς, ακόμη κι αν κάνουμε αφάνταστες υποχωρήσεις, προφανώς γιατί οι Τούρκοι ενδέχεται με την αναίδεια που τους χαρακτηρίζει να εισβάλουν μέσα στη χώρα μας με εχθρικές διαθέσεις, διότι υποτίθεται ότι δεν μοιραζόμαστε μαζί τους τον ορυκτό μας πλούτο στο Αιγαίο, αφού ισχυρίζονται πως κατά το ήμισυ είναι και δικό τους, κάτι που φυσικά δεν ισχύει.
Ας ελπίσουμε πως ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν πήγε στράφι (Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται), και θα ήταν συνετό να αποκομίσουμε όλα τα θετικά στοιχεία εκείνων των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για τους απογόνους τους.
