Οκτώ μαθήματα για Έλληνες πολιτικούς από τη μεγάλη του Ομπάμα σχολή, ο οποίος άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι, διότι κατά κύριο λόγο είναι ένας άνθρωπος ψυχολογικά ισορροπημένος, και κατά δεύτερο λόγο, όσο ήταν πλανητάρχης, επιδίωκε να βρει λύσεις μέσα από διάλογο χωρίς να είναι εριστικός ή αγενής (βλέπε Ντόναλντ Τραμπ). Το Texnologia.Net σου παρουσιάζει παρακάτω όλες τις λεπτομέρειες, μέσα από τα διδάγματα του Μπαράκ Ομπάμα.
Γιατί να αποτελέσει εξαίρεση ο Μπαράκ; Κάθε φορά που εκλέγεται νέος Πρόεδρος στην Αμερική, στην Ελλάδα συζητάμε τι έχουμε να κερδίσουμε. Λες και η πρώτη προτεραιότητα μετά την ορκωμοσία κάθε νέου Έλληνα πρωθυπουργού είναι πώς θα στηρίξει τις διεκδικήσεις της Σαμόα απέναντι στα Φίτζι. Μα ακόμα κι αν μας γράψει στα παλιά του τα παπούτσια ο Ομπάμα, που δεν το νομίζω διότι φαίνεται ψυχούλα, έχει ήδη κάνει απίστευτα πράγματα από τα οποία μπορούμε να παραδειγματιστούμε και να κερδίσουμε πολλαπλάσια.
Πρώτον, ο Μπαράκ γεννήθηκε μαύρος. Αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει Πρόεδρος. Φαντάζεστε στη χώρα μας έναν πολίτη αφρικανικής (ή αλβανικής) καταγωγής να γίνεται μια μέρα Πρόεδρος; Θα πέσει η Ακρόπολη. Κι όμως, θα είχαμε πολλά να κερδίσουμε από μία -έστω- υποψηφιότητα που θα έδινε προοπτική στις μειονότητες της χώρας μας.
Δεύτερον, ο Μπαράκ έβαλε υποψηφιότητα out of the blue. Στην Ελλάδα, αν δεν είσαι κομματόσκυλο ή ηθοποιός σε σαπουνόπερα, δεν θεωρείσαι εκλέξιμος. Όμως το παράδειγμα του νέου πλανητάρχη θα μπορούσε να κάνει μερικά, άξια αλλά αδρανή λόγω της συναίσθησης του μάταιου, στελέχη εδώ να σκεφτούν «αφού το τόλμησε εκείνος, ας το τολμήσω κι εγώ».
Τρίτον, ο Μπαράκ ξεκίνησε τον αγώνα χωρίς λεφτά και τον τερμάτισε έχοντας κάνει ρεκόρ «εισπράξεων». Δεν πέτυχε τη διαφορά παίρνοντας τα χρήματα των μεγάλων επιχειρήσεων και λόμπι, που κατευθύνονται εξίσου στους δύο υποψηφίους. (Η αλήθεια είναι πως είχε σημαντικό προβάδισμα στα χρήματα και στην αποδοχή από το Χόλιγουντ, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι εκατομμυριούχοι της σόουμπιζ είναι από το πιο προοδευτικά κομμάτια της Αμερικής). Ούτε πέτυχε τη διαφορά απολαμβάνοντας την κρατική ενίσχυση που -υστερόβουλα, για να μη δεσμεύεται στο ποσό σνόμπαρε.
Το κατάφερε παίρνοντας λίγα από τους πολλούς, εκατομμύρια ενισχύσεις των 10 και των 20 δολαρίων. Φανταστείτε στη χώρα μας εκατομμύρια πολίτες να μπουν συνέταιροι στο όραμα ενός πολιτικού και να διεκδικήσουν μετά μέρισμα προόδου. Εδώ ούτε ο Ολυμπιακός, η πιο μεγάλη «ιδέα» στην Ελλάδα, δεν μπόρεσε να βάλει στο παιχνίδι αρκετά μέλη και να γίνει εταιρεία λαϊκής βάσης.
Κάποιοι θα πουν ότι ο Μπαράκ έκανε ψιλικατζίδικο την καμπάνια του, πουλώντας T-shirt, κούπες και φορμάκια για μωρά (εξαιρετικά, παράγγειλα δύο, δυστυχώς δεν έστελναν στην Ελλάδα, καθώς δεν δέχονται ενισχύσεις εκτός Αμερικής). «Τα Αμερικανάκια κάνουν την πολιτική μάρκετινγκ», ακούω μερικούς δικούς μας «στρατευμένους» διανοούμενους. Υποθέτω ότι δεν περιλαμβάνουν στην έννοια του πολιτικού μάρκετινγκ τα αυτοσχέδια πανό από τσουβάλι που αναρτά το ΚΚΕ στους στύλους της ΔΕΗ. Ούτε τους τόνους σκουπιδιών και φυλλαδίων που αφήνουν πίσω τους οι Πασοκτζήδες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ούτε τις πλαστικές ελληνικές σημαίες που πετάνε στο Πεδίον του Άρεως οι Νεοδημοκράτες και βουλώνουν τα φρεάτια στην Πατησίων.
Τέταρτον, ο Μπαράκ πέτυχε όλη αυτή την κινητοποίηση μεταχειριζόμενος το μέσο του 21ου αιώνα: Το Ίντερνετ. Μια πλατφόρμα άμεσου μάρκετινγκ, αμφίδρομης επικοινωνίας, πολιτικής ζύμωσης και -γιατί όχι;- εμπορικής εκμετάλλευσης, που έχει σχεδόν μηδενικό κόστος τόσο για το ταμείο όσο και για την αισθητική του κόσμου και το περιβάλλον. Οι δικοί μας βρίσκονται ακόμα στην εποχή του Γουτεμβέργιου, κάνοντας πολιτική μέσα από εφημερίδες, και μάλιστα όλες τις εφημερίδες, ακόμα και αυτές που πουλάνε χίλια φύλλα, με προσφορά τσόντα παραγωγής 1993 και τίτλο «Οι νέες προσλήψεις στην πυροσβεστική».
Πέμπτον, ο Μπαράκ προκάλεσε -και νίκησε- τα δύο πιο ισχυρά κλαν της πολιτικής: Τη δυναστεία Κλίντον στην παράταξή του και τη Χριστιανική Δεξιά σε εθνικό επίπεδο. Μακάρι να ύψωνε κάποιος εδώ το ανάστημά του απέναντι στη δυναστεία Μητσοτάκη, Παπανδρέου ή Καραμανλή. Και στη συνέχεια να τα έβαζε με τη δική μας «Χριστιανική Δεξιά» του Ανθιμου, του Ψωμιάδη και της Ευγενίας Μανωλίδου.
Έκτον, όλη αυτή η διαδικασία, ο δρόμος του Ομπάμα προς την εξουσία, διήρκεσε δύο χρόνια. Βλέπετε, το αμερικανικό σύστημα προβλέπει τον ηθικό και πολιτικό έλεγχο των υποψηφίων μέχρι σωματικής και οικονομικής εξόντωσής τους, αφού τους περιφέρει χωρίς σταματημό από τη Χαβάη ως την Αλάσκα, μέσω Νότιας Καρολίνα και Βόρειας Ντακότα. Στη διάρκεια αυτού του υπερμαραθώνιου, οι υποψήφιοι για το χρίσμα της δικής τους παράταξης πρέπει, χωρίς να ξέρουν αν θα φτάσουν ποτέ αντιμέτωποι με τη λαϊκή ετυμηγορία, να ξεφτιλιστούν τρώγοντας ντόνατς με τον κάθε πικραμένο, να σπάσουν το κεφάλι τους συγκερνώντας τις απόψεις του Μορμόνου αγρότη με αυτές του Καλιφορνέζου τραβεστί και να «καούν» στην πυρά των αντικρουόμενων συμφερόντων, ώστε ο τελευταίος επιζών να είναι «ψημένος» για την καρέκλα του πλανητάρχη. Να γιατί ο Μπαράκ ξεκίνησε σαν «προχώ» ιδέα για τους σνομπ αριστερούς του i-Phone και του Mini Cooper και τερμάτισε Πρόεδρος με εκτόπισμα και «πλάκα τα γαλόνια».
Έβδομον, ο Μπαράκ φάνηκε άρχοντας και large ως νικητής, τόσο απέναντι στη Χίλαρι όσο και απέναντι στον Μακέιν. Μίλησε ως Πρόεδρος των Αμερικανών και όχι ως αρχηγός κόμματος. Αυτή τη στιγμή, σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί τον στηρίζουν, όπως η συντριπτική πλειοψηφία τους συντάχθηκε πίσω από τον Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αν και θεωρείται από τους πλέον αριστερούς στο πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, δείχνει να συσπειρώνει αντί να διχάζει, όπως ο προκάτοχός του ή όπως οι δικοί μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μακέιν αναγνώρισε την ήττα του σε μια ομιλία γεμάτη class και μεγαλοθυμία, ενώ ο Μπους, αν και ταπεινωμένος από τη λαϊκή αγανάκτηση που εκτονώθηκε υπέρ του Ομπάμα, ήταν ο πρώτος που τον κάλεσε στον Λευκό Οίκο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Όγδοον και τελευταίο, ο τεράστιος Μπαράκ τα έκανε όλα αυτά με πειθαρχία και στυλ. Διότι είναι ο ορισμός του winner για τον 21ο αιώνα. Διότι δεν μοιάζει λιγούρης και κομπλεξικός αλλά cool, απλώς cool. Ποιος δικός μας πολιτικός είναι cool; Ποιος δεν πέφτει στη σοβαροφάνεια από φόβο μην τον πούνε cool; Στα περιοδικά έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα: Ούτε ένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει την αυτοπεποίθηση να φωτογραφηθεί ή να μιλήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Ο Μπαράκ έκανε πολλά εξώφυλλα σε κορυφαία αντρικά περιοδικά όπως το GQ και το Μen’s Vogue. Μακάρι ένας Έλληνας πολιτικός να παραδειγματιστεί από το όμορφο και ευγενικό στυλ του και να χάσει και κανένα κιλό, για να κάνουμε μια μέρα ένα ωραίο εξώφυλλο σε κάποιο πρωτοκλασάτο lifestyle περιοδικό παγκοσμίου εμβέλειας.
