Δεν είχα και πολλές προσδοκίες για την ταινία του Cronenberg μετά από τις μέτριες έως κακές κριτικές που είχα διαβάσει, γι’ αυτό και δεν με απογοήτευσε και τόσο χθες το βράδυ που την είδα στο Δαναό. Ωστόσο, είναι κρίμα να υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια καταπληκτική ταινία και να μην τις εκμεταλλεύεσαι. Η ιστορία είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα έως μαγευτική, ο σκηνοθέτης άψογος, οι 2 πρωταγωνιστές εξαιρετικοί (άντε και η Keira Knightley βλεπόταν), αλλά τελικά βγήκε μια μετριότητα.
Η ταινία αναφέρεται κατά κύριο λόγο στην ερωτική ιστορία του Carl Jung (Michael Fassbender) με την ασθενή του Sabina Spielrein (Keira Knightley) και παράλληλα με την σχέση φιλίας – μίσους μεταξύ του Carl Jung και του Sigmund Freud (Viggo Mortensen).
Τίποτα όμως από τα δυο δεν αναλύεται σε βάθος. Ειρωνικό, αν σκεφτείς ότι αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της ψυχανάλυσης… Κατ’ αρχάς η δεσποινίς Spielrein αποκαλύπτει το «μυστικό» της νεύρωσης της τόσο εύκολα στον ψυχαναλυτή της Carl Jung, που δεν δικαιολογεί την προηγούμενη υπερβολικότατη ερμηνεία της Keira Knightley, με τα σωματικά συμπτώματα πιθήκου η κάποιου άλλου άγριου ζώου. Η αντίσταση του ασθενή υποχώρησε τόσο εύκολα, που δεν έπεισε.
Η αρχή της ερωτικής ιστορίας δεν ήταν άσχημη, με την παρθένα Spielrein να κάνει το πρώτο βήμα και να ακόλουθει μια αρκετά άγρια σεξουαλική σχέση, με αποκορύφωμα την γνωστή «σκανδαλώδη» σκηνή, όπου ο Jung ραπίζει τα οπίσθια της ασθενούς του. Ωστόσο, πιο ερεθιστικό είναι να το διαβάζεις παρά να το βλέπεις. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη ένταση ή κορύφωση στις ερωτικές σκηνές.
Έπεισε μόνο στο τέλος της ταινίας, όπου ο Jung της αποκαλύπτει ότι δεν επρόκειτο για μεταβίβαση, ή μια απλή απιστία στη γυναίκα του, αλλά ότι ήταν ο έρωτας της ζωής του. Εδώ χάθηκε μια τεραστία ευκαιρία (μιας και πρόκειται για αληθινή ιστορία) να γίνει κάποια παραπάνω ανάλυση στο κατά ποσό ήταν δυνατό, ακόμα και εκείνα τα πρώτα χρόνια της ψυχαναλυτικής μεθόδου, να υπάρξει παραπάνω σχέση γιατρού-ασθενούς, που να ξεπερνά τα όρια της μεταβίβασης. Αν είχε διαλέξει αυτό το δρόμο ο Cronenberg, θα μιλούσαμε για μια άλλη ταινία.
Το δεύτερο βασικό θέμα της ταινίας, η σχέση Jung-Freud, μας δίνει κάποιες πολύ όμορφες σκηνές, έναν καταπληκτικό Viggo Mortensen, αλλά και πάλι αδυνατεί να μας κάνει να νιώσουμε την ουσία στη μεταξύ τους επικοινωνία. Γενικά, ο Jung παρουσιάζεται κάπως αφελής να το πω, χαζούλης να το πω, κολλημένος/στενόμυαλος(;), που δεν συμβαδίζει με την persona ενός από τους διασημότερους ψυχαναλυτές.
Ο ρόλος του Freud επίσης, δεν επιτρέπει να νιώσουμε ποιος ήταν στ’ αλήθεια αυτός ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς σώζεται κάποιες φορές από αυτή την απίστευτη ματιά του Viggo Mortensen. Με εξέπληξε θα έλεγα, παρ’ ότι ούτως ή άλλως τον εκτιμώ. Ο αγαπημένος μου Michael Fassbender, αποδεικνύεται «πολυεργαλείο». Μπορεί να κάνει οτιδήποτε του ζητήσει οποιοσδήποτε σκηνοθέτης. (Και όπως παρατήρησε και ο Enigmatique, σε αυτή τη ταινία μοιάζει πολύ με τον Kevin Kline-random thought)
Οι δυο καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι η κατάρρευση του Jung στα πόδια της ημίγυμνης Sabina, όταν του ανακοινώνει ότι θα φύγει από τη Ζυρίχη (η σκηνή μετά το spanking) και η συνομιλία της Sabina με τον Freud, όπου με μάγεψε η ερμηνεία του Viggo Mortensen.
Γενικά, δεν είναι κακή ταινία και δεν μετάνιωσα καθόλου που την είδα, αλλά μην πατέ με μεγάλες προσδοκίες. Πάντως, σίγουρα δεν πρέπει να την χάσουν οι fans του κ. Fassbender ή του κ. Mortensen:)
Υστερόγραφο. Να πω επίσης, ότι πολύ καλή εντύπωση μου έκανε η Sarah Gadon, που ερμηνεύει την γυναίκα του Carl Jung, Emma.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας για να πάρετε μία γεύση σχετικά με την πλοκή της ταινίας και τι τελικά πραγματεύεται.
. Ριψοκίνδυνη πάντως δεν ήταν. Δεν είχα και πολλές προσδοκίες για την ταινία του Cronenberg μετά από τις μέτριες έως κακές){kind=link}