Η «Άτιμη κοινωνία», οι «φτωχές πλην τίμιες» κοπέλες, οι ανίατες ασθένειες που σχεδόν πάντα οφειλόταν σε λάθος διάγνωση, τα άτυχα αισθήματα ηθικών κοριτσιών, οι μητέρες που αγωνίζονταν για ένα μεροκάματο και οι προτιμήσεις σε «αγνές κοπέλες» που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να γλιτώσουν από τον βούρκο της κοινωνίας, ήταν στο σύνολό τους τα θέματα που προσέγγιζε ο ελληνικός κινηματογράφος στις δραματικές παραγωγές του 1960. Το μελόδραμα καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, άλλωστε. Νόμιζε κανείς πως είχε κυριεύσει κάθε σενάριο, είχε περάσει στο αίμα κοινού και σεναριογράφων. Έφτασε όμως η στιγμή που η κινηματογραφική καταγγελία για την «άτιμη κοινωνία» πέρασε σε μία άλλη κοινωνία, αυτή της διαφθοράς, μετατρέποντας τις έως τότε ηρωίδες-παρθένες σε ηρωίδες-πόρνες.
Η σημασία της έννοιας ρεαλισμός στην τέχνη παύει να χαρακτηρίζεται από όρια και κανόνες, γίνεται «υπέρμετρος ρεαλισμός» και μεταμορφώνει τις ταινίες σε σκηνές γεμάτες σεξ και βία, πάντα μέσα στα επιτρεπτά από την τότε κοινωνία όρια φυσικά. Στην κινηματογραφική οθόνη βρίσκουν διέξοδο τολμηρές παραγωγές, έχοντας την ταμπέλα του: «αυστηρώς ακατάλληλες», οι πρωταγωνίστριές τους είναι και σταρ και σέξι ταυτόχρονα και μία νέα εποχή αρχίζει στα κινηματογραφικά δεδομένα της Ελλάδας.
Δεκαετία 1960 (ο «αθώος» ερωτισμός)
Τα «Αμαρτωλά Νιάτα» του Παντελή Μιχαήλ το 1960 ήταν μία από τις πρώτες ταινίες του είδους. Η άδικη κοινωνία είναι για μία ακόμα φορά υπεύθυνη για το δρόμο της παρανομίας που ακολουθούν οι νέοι πρωταγωνιστές. Ζέτα Αποστόλου και Ντίνα Τριάντη στα πρώτα τους βήματα το 1962 στην ταινία του Παναγιώτη Κωνσταντίνου «Αγγελοι του Πεζοδρομίου» πέφτουν και αυτές στο βούρκο της αμαρτίας. Αυτή η ταινία όμως δεν είναι η μοναδική της χρονιάς με θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από το σεξ. Ο Ντίμης Δαδήρας παρουσιάζει τις « Αμαρτωλές» με την Κάκια Αναλυτή, την Γκιζέλα Ντάλι και την Ελένη Χατζηαργύρη σε «αμαρτίες» που ακολουθούν την «αθωότητα» της εποχής τους.
Το 1963 και το 1964 οι ταινίες παραμένουν στο επίπεδο του μελό διανθισμένο με λίγες νότες από ερωτισμό και πληρωμένο έρωτα. Στη « Φυγή» του Μαρνέζου θα δούμε έναν επαρχιώτη να τραβάει τα πάνδεινα όταν έρχεται στην Αθήνα αφού μπλέκει με σωματέμπορους. Στην «Λόλα» πάλι του Ντίνου Δημόπουλου με φόντο την Τρούμπα, ο Κούρκουλος ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με την Τζένη Καρέζη μέσα στην ατμόσφαιρα του Καμπαρέ του υποκόσμου. Στο « Δρόμο χωρίς σύνορα» του Νέστορα Μάτσα, ο Κώστας Κακκαβάς σπουδάζει έχοντας ελάχιστα χρήματα, έναν άρρωστο πατέρα (Λαυρέντης Διανέλλος), μία αδερφή που δουλεύει σε μπουζουξίδικο και άλλους δύο-τρεις κακούς να εμπλουτίζουν το μελό, όπως οι Ανέστης Βλάχος και Αρτέμης Μάτσας.
Ο κατήφορος της διαφθοράς, η ηθική αποκατάσταση και τα μπουζούκια υπήρχαν σχεδόν παντού το 1964. Τραγουδίστρια, λοιπόν, στα μπουζούκια και η Μαίρη Χρονοπούλου στο «κορίτσι της Κυριακής» του Νέστορα Μάτσα και ερωμένη του αδερφού της Ξένιας Καλογεροπούλου, πόρνης στο λιμάνι του Πειραιά.
Και ενώ οι σεμνές πρωταγωνίστριες απομακρύνονταν από την κάμερα όταν επρόκειτο να γδυθούν ή να λύσουν το στηθόδεσμο, σιγά σιγά η σεμνότητα αυτή έδωσε τη θέση της στο στριπτίζ μπροστά στο φακό και η κάμερα ζουμάρει πλέον πάνω στις γυμνές κυρίες. Το 1966 ο Κώστας Καραγιάννης σκηνοθετεί την «Αμαρτωλή Αθήνα» με πρωταγωνιστές τον Αλκη Γιαννακά, την Ίλια Λιβυκού και τη Ζέτα Αποστόλου, ειδικευμένη σε σκηνές σεξ. Η κάμερα ποντάρει στα κάλλη της Ζωής Λάσκαρη στη θρυλική πλέον « Στεφανία” του Γιάννη Δαλιανίδη(1966), στα ανάλογα προσόντα της Έλενας Ναθαναήλ στην «Ντάμα Σπαθί» του Γιώργου Σκαλενάκη, στο σώμα της Αννας Φόνσου στο «πιο θερμή κι από τον ήλιο» του Ομηρου Ευστρατιάδη.
Μέχρι και το 1969 οι ταινίες αυτού του είδους χαρακτηρίζονταν «αυστηρώς ακατάλληλες», όπως άλλωστε είχε γίνει και με το «συρτάκι της αμαρτίας» (1966) του Γιώργο Παπακώστα με την Ελένη Προκοπίου και τον Γ. Μούτσιο. Οι ταινίες περιείχαν βέβαια αρκετά τολμηρές σκηνές, ανήκαν όμως στο λεγόμενο «οικογενειακό σεξ». Λίγο το μελό της ιστορίας, λίγο ο φτωχός που πάντα υπήρχε στην υπόθεση και ο άρρωστος από δίπλα, έδιναν μία διαφορετική αντίληψη ακόμα και στις τολμηρές σκηνές.
