Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Η Ελλάδα και η Αθήνα, στην οποία ζω και υποφέρω τον τελευταίο χρόνο και ειδικά αυτό το καλοκαίρι, µε είχε «ρουφήξει» εντελώς, σαν φονική µαύρη τρύπα στη θάλασσα. Έφυγα για λίγο µακριά της, µένοντας στο νησί, και έγινα πάλι άνθρωπος.
Οι παλµοί της καρδιάς µου βρήκαν το φυσιολογικό ρυθµό, ο τόνος της φωνής µου κατέβηκε κατά µία οκτάβα τουλάχιστον, τα αυτιά µου άρχισαν να αποµονώνουν ήχους που δεν αντιλαµβάνονταν πριν: πρωινά τιτιβίσµατα πουλιών, καρακάξες που ξεκουράζονται τεµπέλικα σε ηλεκτρικά σύρµατα, το απογευµατινό ιώδιο που φέρνει ο αέρας από το µόνιµα ανοιχτό παράθυρο µε τη δαντελένια κουρτίνα της γιαγιάς µου.
Τα κρουαζιερόπλοια µπαινοβγαίνουν στο λιµάνι κάτω από το σπίτι µου, γίνονται ζωντανές disco κάθε βράδυ πριν αναχωρήσουν χθες έριχναν και πυροτεχνήµατα στον ουρανό, σαν εφέ αναχώρησης. Βρήκα πάλι τον εαυτό µου δεν ακούω ειδήσεις παρά µόνο ήχους του νησιού µου, ήχους της ταραγµένης ψυχής µου που επιτέλους βρήκε ένα µαλακό πάπλωµα για να αναπαυτεί.
Μαζεύω δυνάµεις και χαµογελώ. Αναπολώ τις τέσσερις ηµέρες που βρέθηκα στη Νέα Υόρκη την προηγούµενη εβδοµάδα για οικογενειακή υποχρέωση, αν µπορεί να θεωρηθεί υποχρέωση ένα ταξίδι στη µαγική αυτή πόλη! Η ζέστη σε συνδυασµό µε την υγρασία αφόρητη, όµως τα πόδια µου, ειδικά µετά από την προβληµατική εσχάτως ελληνική πραγµατικότητα, είχαν βγάλει φτερά και έτρεχαν για δυο γυναίκες µαζί, µη λογαριάζοντας κούραση, καύσωνα, jet lag.
Οι βιτρίνες όλων των µεγάλων καταστηµάτων, αλλά και µεµονωµένων οίκων, ήταν αυστηρά και µόνο µε χειµωνιάτικη θεµατολογία. Ένας µικρός χειµώνας στο «θερµοκήπιο» της Νέας Υόρκης, απ’ άκρη σ’ άκρη των τεράστιων τετραγώνων της πόλης. Γούνινοι γιακάδες, µπότες, 70s καπέλα και τσάντες µου «χαµογελούσαν», φτιάχνοντάς µου το κέφι γι’ αυτόν το χειµώνα που οι µισοί φοβούνται και οι άλλοι µισοί ελπίζουν θετικά σε µια γενική ανάκαµψη.
Οι Αµερικανοί σχεδιαστές, µια νέα δύναµη που συχνά επισκιάζει τους καθιερωµένους Ευρωπαίους, φάνηκαν άψογα προετοιµασµένοι, ωστόσο σαφέστατα τα ηνία κρατούν και πάλι σταθερά οι δεύτεροι. Αυτός ο χειµώνας της µόδας µας βγάζει σαφέστατα από µια στυλιστική κατάθλιψη που κανείς δεν επιθυµεί, µε τα έντονα χρώµατα, το κόκκινο αλλά και των πολύτιµων λίθων.
Βλέπουµε αναφορές σε δεκαετίες για άλλη µια φορά: art deco, 30s και 40s, αλλά και η χυµώδης σιλουέτα «κούκλα του µεσοπολέµου», ενώ και το masculine chic προσδίδει ιδιαίτερη γοητεία. Ξεχωρίζω από τις πλέον αγαπηµένες µου τις συλλογές των Stefano Pilati (Yves Saint Laurent) και Consuelo Castiglioni για τον οίκο Marni, τα νέα φορέµατα του οποίου είναι πολύ θηλυκά και µε χαρισµατικά prints. Τα 70s µάλλινα παντελόνια επικρατούν για άλλη µια σεζόν, η καµπάνα γίνεται ακόµη πιο εντυπωσιακή, τα πουκάµισα µε γιακά–φιόγκο τους ταιριάζουν απόλυτα, ενώ οι χοντρές µάλλινες εβαζέ φούστες µε πολύχρωµους ρόµβους –που θυµόµαστε να φοράει η µαµά µας µε το πλεκτό µονόχρωµο εφαρµοστό ζακετάκι µε τις χρυσές αλυσίδες στις τσέπες– µεταµορφώνεται σε ό,τι πιο σύγχρονο αν συνδυαστεί µε τα 70s µοκασίνια µε τη χρυσή «ταυτότητα» – είδα κάτι ανάλογο στη Celine. (Μην ξεχνάτε πως το στυλ 70s ήταν µια µετάλλαξη του κλασικού 40s).
Ωραία ρούχα θα έχει αυτός ο χειµώνας, µερικά υπερτιµηµένα – ίσως προορίζονται για τους καλοπληρωτές Ασιάτες µιας και οι Ευρωπαίοι στενάζουν από οικονοµική ανέχεια. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για mix & match και αγορές–κλειδιά, όπως µια υπέροχη εβαζέ, περίπου στο γόνατο φούστα, ένα συγκλονιστικό µάλλινο ζέρσεϊ παντελόνι, ένα εµπριµέ σεµιζιέ flower print φόρεµα µε «ψαγµένες» καρφίτσες από το βελούδινο κουτί της γιαγιάς και της µαµάς – οι καρφίτσες φέτος θα κλέψουν την παράσταση, γι’ αυτό αρχίστε να τις εντοπίζετε από τώρα.
Τα τακούνια παίρνουν διάφορες µορφές, τα περισσότερα φαρδαίνουν κατά τα πρότυπα των 40s–70s, ωστόσο προσωπικά συνεχίζουν να µε κερδίζουν οι πιο συντηρητικές chic επιλογές – η Louis Vuitton έχει µερικές ανεπανάληπτες µπότες, όπως και οι φιδίσιες του Valentino που από τότε που τις είδα είναι ένα ακόµη «ροζ» όνειρό µου για τον φετινό χειµώνα. Αυτά και άλλα πολλά θα απολαύσετε στο ένθετο Collections αυτού του µήνα, για να χαλαρώσετε αισιοδοξώντας και να πείτε «Νέα αρχή, νέα σεζόν».
Υστερόγραφο. Το υπέρτατο δώρο στον εαυτό µου ήταν η περιήγηση στην έκθεση της πρόσφατα χαµένης ιδιοφυΐας της µόδας, του Alexander McQueen, στο Metropolitan Museum. Τα συγκλονιστικά κοστούµια από το αρχείο του αλλά και από παραχώρηση συλλεκτών, ο µυστικιστικός διάκοσµος, η απόκοσµη µουσική, µα πάνω απ’ όλα η «ψυχή» του τροµερού Άγγλου σχεδιαστή που διάλεξε την αυτοκτονία σαν λύση φυγής από τους δαίµονές του, πλανιόταν κάνοντάς µας να ανατριχιάζουµε από το δέος µια ιδιοφυΐας και όχι απλά ενός ακόµη χαρισµατικού σχεδιαστή.
«Ο λόγος του» διάσπαρτος στις αίθουσες, αποτυπωµένος µε χρυσά γράµµατα στους τοίχους και δίπλα στις βιτρίνες, δε συνόδευε απλά ό,τι βλέπαµε αλλά διηγούνταν αλήθειες που τρύπωναν στις καρδιές µας. Θλίψη και τύχη µαζί που έτυχε να γνωρίσω τον άνθρωπο αυτόν, να φορέσω αλλά και να χειροκροτήσω τις δηµιουργίες του, τα ανεπανάληπτα shows του.
