Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Τι κακό είναι πάλι αυτό με τις διάφορες «πρώην κάτι» και νυν υποψήφιες βουλευτίνες. Δεν παλεύεται πια! Πληθαίνουν γύρω μας όσο να πεις «κύμινο» και μας απειλούν ότι θα την κερδίσουν τελικά την ψήφο του λαού και θα ανέβουν στα δοξασμένα έδρανα με τόλμη και πυγμή! Και να πεις ότι προτού δοκιμάσουν τα τακούνια, εεε συγνώμη, τις δυνάμεις τους στον πολιτικό στίβο έκαναν κάτι σχετικό; Κάτι μαχητικό με προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, κάτι ανθρωπιστικό τέλος πάντων; Γιατροί, δικηγόροι, συνδικαλίστριες; Όχι βέβαια!
Η μία ήτo μοντέλα, έστω περιωπής. Η άλλη ηθοποιός που στο κατώφλι της εμμηνόπαυσης, ή καταμεσής της νιότης της, είπε να δοκιμάσει έναν πιο… βαρύ και υστεροφημικό ρόλο. Η πιο «κουλτουρέ» της παρέας (με πολλούς πόντους στο ενεργητικό της, αν εννοείτε τι εννοώ), μία δαιμόνια δημοσιογράφα αποφάσισε πως θα ήταν πιο χρήσιμο για την επαγγελματική της εξέλιξη αν άρχιζε να δίνει συνεντεύξεις αντί να τις παίρνει.
Για την υπερεπιτυχημένη μάνατζερ δε με την αδιαπραγμάτευτη και επιθετική «πολιτική» στα θέματα μανατζαρίσματος, ακόμα αναζητάμε τα αίτια που την οδήγησαν στην ενασχόληση με τα κοινά. Τριάντα πόσα χρόνια επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας δεν ήταν αρκετά για να την ολοκληρώσουν; Για να μην θυμηθούμε την αμίμητη (έστω και μπαγιάτικη απ’ τις προηγούμενες εκλογές) τραγουδιάρα με τα μεγάλα σουξέ, που συγκινημένη τότε τα μάλα από έναν απ’ τους κομματικούς ύμνους είπε να τον «τραγουδήσει» ιδίας λάρυγγας!
Είναι λες και όλες οι προαναφερθείσες κυρίες συνειδητοποίησαν ξαφνικά ότι η πολιτική είναι η φυσική εξέλιξη της πρότερης επιτυχημένης ή μη πορείας τους σε έναν τελείως άσχετο χώρο. Σαν να ξύπνησαν ένα βροχερό πρωινό με την επιφοίτηση ότι κάθε καταξιωμένη γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να πάρει σύνταξη βουλευτού (το λιγότερο), για να θεωρηθεί ολοκληρωμένη.
Έχοντας ακλόνητη την πεποίθηση ότι αφού το όνομά τους έχει ήδη ακουστεί, είναι τρόπο τινά «επώνυμες», θα τρέξω, θα τρέξεις, θα τρέξουμε όλοι βρε παιδί μου με την κοιλιά στο στόμα να τις «σταυρώσουμε», σίγουροι πως αυτές το δίχως άλλο θα σώσουν τον πολύπαθο ετούτο τόπο από την ατέρμονη και μαύρη κατρακύλα!
Κυρίες μου συνέλθετε σας παρακαλώ κι αφήστε μισό λεπτό τα προεκλογικά flyers με την αρχοντομουτσουνάρα σας κάτω. Με τέλειο μαλλί, eyeliner, προσφάτως ανανεωμένο botox και δόντι από λεύκανση δεν στελεχώνονται τα κόμματα. Δεν φτάνει να είστε πρώην σταρ Ελλάς, πρώην πρώτο όνομα, ή έστω να παίξατε σε επιτυχημένες κοινωνικές σειρές του Mega για να αγωνιστείτε για μια καλύτερη Ελλάδα.
Ούτε να θεωρήστε πραγματικά καλός άνθρωπος με αρχές και αισθήματα που καίγεται και φλέγεται για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο (στο κάτω κάτω γραφτείτε εθελόντριες σε κάποια ανθρωπιστική οργάνωση, λιγότερα χρήματα θα ξοδέψετε). Ούτε ακόμα λιγότερο να πιστεύετε (προφανώς μόνο εσείς και κανείς άλλος) ότι διαθέτετε όσα χρειάζονται για να επισκιάσετε όλες όσες προσπάθησαν πριν από εσάς να γίνουν «Ντόρα Μπακογιάννη» στη θέση της Ντόρας Μπακογιάννη και δεν τα κατάφεραν.
Και μετά λέμε γιατί ο κόσμος απαξιεί να ενδιαφερθεί για την πολιτική και γελάει με τους διάφορους πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Μα είναι δυνατόν να πάρουμε στα σοβαρά τα κόμματα με τέτοιες «διάσημες» (και «διάσημους», άσχετο αν σε αυτό το άρθρο τα έχουμε «βάλει» με όλες τις επίδοξες… Μπουμπουλίνες!) που κατεβαίνουν υποψήφιες χωρίς τίποτα στο βιογραφικό τους να εγγυάται πως έχουν να προσφέρουν κάτι;
Όχι κυρίες μου, δεν είναι ένα πανηγυράκι η πολιτική. Απαιτεί χρόνια αφοσίωσης, θυσίες, μάχες, αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Ρωτήστε και την Έλενα Ράπτη που παραδέχθηκε πριν κάποια χρόνια, προτού παντρευτεί, ότι η απόσταση λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έπληξε τη σχέση της. Αυτή μάλιστα, τις έχει δώσει τις εξετάσεις της τόσα χρόνια και δεν δίστασε να θυσιάσει ακόμα κι έναν Μαρακάκη για να προσφωνηθεί και πάλι βουλευτίνα! Για αυτό λοιπόν και της αξίζει ο τίτλος, και ευχόμαστε ολοψύχως να τον κατακτήσει. Σε όλες τις υπόλοιπες περαστικά και γρήγορα στα σπίτια σας!
