Andrei Tarkovsky (1932-1986). Ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της τελευταίας πεντηκονταετίας και σίγουρα ο μεγαλύτερος σύγχρονος ποιητής του κινηματογράφου. Βαθιά θρησκευόμενος, θα αρνηθεί τα κοινωνικοπολιτικά ιδεώδη του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και θα στραφεί στην ιδέα της αγάπης, που κατέχει την κεντρικότερη θέση στις ταινίες του.
Η πίστη είναι πίστη. Χωρίς αυτήν, ο άνθρωπος δεν έχει καμία ρίζα πνευματική· είναι σαν τυφλός. Έδωσαν διαφορετικό περιεχόμενο στην πίστη στις διάφορες εποχές. Όμως, στα χρόνια αυτά, της καταστροφής ή εξαφάνισης της πίστης, αυτό που έχει σημασία για έναν «Στάλκερ» είναι να ανάψει μια σπίθα, μια πεποίθηση στις καρδιές των ανθρώπων».
«Πιστεύω πως ο χρόνος μπορεί να αντιστραφεί. Δεν μπορεί να χαθεί χωρίς κανένα ίχνος… και οι εμπειρίες μας τοποθετούνται μέσα του. Ίσως το παρελθόν είναι πιο πραγματικό, πιο σταθερό και ανθεκτικό από ό,τι το παρόν. Το παρόν γλιστράει και χάνεται μέσα από τα χέρια, όπως η άμμος. Αποκτά υπόσταση μέσω της μνήμης. Ο κινηματογράφος λειτουργεί στην έννοια του χρόνου. Όχι γιατί αναπτύσσεται στο χρόνο· αυτό το κάνει η μουσική, το θέατρο… Εννοώ τον χρόνο στην κυριολεξία. Άλλωστε, τι είναι μια σκηνή; Από τη στιγμή που λέμε “μοτέρ” έως ότου πούμε “στοπ”, τι συμβαίνει; Είναι η σταθεροποίηση του χρόνου, η συντήρησή του για πάντα. Καμία άλλη μορφή Τέχνης δεν το μπορεί».
«Όταν λέω «ποίηση», δεν εννοώ κάποιο λογοτεχνικό είδος. Ποίηση είναι ένας ξεχωριστός τρόπος να συνειδητοποιείς τον κόσμο, να συνδέεσαι με την πραγματικότητα».
«Η Τέχνη ήταν πάντα το όπλο του ανθρώπου απέναντι στα υλικά πράγματα που απειλούσαν να αφανίσουν το πνεύμα του. Η τέχνη είναι η ψυχή ενός λαού. Πώς μπορεί κανείς να αποσπάσει την ψυχή κάποιου άλλου; Η Τέχνη επηρεάζει τον άνθρωπο, αλλά αν ο άνθρωπος χάσει την πίστη του, η Τέχνη παρακμάζει. Τέχνη σημαίνει επίκληση σε ό,τι καλύτερο υπάρχει στον άνθρωπο. Σκοπός της τέχνης είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να βελτιώσει πνευματικά τον εαυτό του».
Με το Stalker θέλω να καταργήσω κάθε επαφή με το σήμερα και να στραφώ στο παρελθόν, όπου οι άνθρωποι είχαν διαπράξει τόσα σφάλματα ώστε να είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να ζούμε μέσα σε πυκνή ομίχλη.
«Είμαι εχθρός των συμβόλων. Είναι μια πολύ στενή έννοια, από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση· είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. Η βροχή στο “Σολάρις” δεν είναι σύμβολο· είναι απλά μια βροχή που τη συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. Δεν συμβολίζει τίποτε. Απλά, εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων».
«Ποια είναι η ουσία της δουλειάς ενός σκηνοθέτη; Να σμιλεύει το χρόνο. Όπως ένας γλύπτης αρπάζει το μαρμάρινο όγκο και, με συνείδηση της μορφής που θα προκύψει, αφαιρεί οτιδήποτε δεν μας ανήκει, έτσι και ένας σκηνοθέτης αρπάζει ένα χρονικό όγκο για να τον επεξεργασθεί».
«Η ομορφιά της γυναίκας, η μοναδικότητά της, έγκειται στην ουσία της, που δεν είναι διαφορετική, αλλά αντίθετη από την ουσία του άντρα. Είναι μια διπολικότητα. Η γυναίκα δεν είναι απλώς η σύντροφος του άντρα· είναι κάτι περισσότερο. Ποτέ δεν θεώρησα ελκυστική μια γυναίκα που στερείται τους βασικούς όρους: Την αδυναμία, τη θηλυκότητά της, το γεγονός ότι είναι η ενσάρκωση της αγάπης σ’ αυτόν τον κόσμο. Σέβομαι τη γυναίκα και πιστεύω συχνά ότι είναι καλύτερη και πιο δυνατή από τον άντρα. Αρκεί να παραμείνει γυναίκα».
«Για μένα, δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει μια οδυνηρή πράξη όπου ο άνθρωπος απεικονίζεται να υποφέρει. Όμως, πάντα σκεφτόμαστε το φυσικό πόνο και όχι την πραγματική έννοια του θανάτου, που εγώ θεωρώ ότι δεν υπάρχει. Δεν ξέρω. Κάποτε ονειρεύτηκα ότι είχα πεθάνει. Το όνειρο έμοιαζε αληθινό και ένιωθα μια απίστευτη ελευθερία και ελαφρότητα. Αυτά τα συναισθήματα με έπεισαν ότι ήμουν νεκρός, ότι είχα κόψει κάθε δεσμό με τη Γη. Δεν πιστεύω, όμως, στην ύπαρξη του θανάτου. Υπάρχουν μόνον τα βάσανα και οι πόνοι και συχνά ο άνθρωπος τα συγχέει με την έννοια του θανάτου. Όμως, δεν ξέρω. Ίσως, όταν αντιμετωπίσω το πρόσωπο του θανάτου, να φοβηθώ και να πω άλλα πράγματα. Είναι δύσκολο να το πω τώρα».
. Ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της τελευταίας πεντηκονταετίας και και σίγουρα ο μεγαλύτερος σύγχρονος){kind=link}