Στη Γαλλία ψηφίστηκε νόμος με τον οποίο καθορίζεται το ελάχιστο σωματικό βάρος των πενήντα κιλών που θα πρέπει εφεξής να έχουν τα περίφημα μοντέλα που λανσάρουν τη γυναικεία μόδα.
Το ζήτημα με τα ανορεκτικά μοντέλα της πασαρέλας είχε τεθεί και στο πρόσφατο παρελθόν και, όπως φαίνεται, οδήγησε στη λήψη νομοθετικών μέτρων. Είναι ποτέ δυνατόν να βλέπει κάποιος τα ψηλόλιγνα άτομα, πολλές φορές να μοιάζουν με κινούμενους… σκελετούς, και να συμπεραίνει πως εκπροσωπούν το γυναικείο κάλλος και τη θηλυκότητα;
Ο κόσμος, αιώνες τώρα, έχει ως σύμβολο και πρότυπο γυναικείου κάλλους την Αφροδίτη της Μήλου, η οποία κάθε άλλο παρά ανορεκτική παρουσιάζεται στα αγάλματα και τις προτομές.
Εξάλλου, ένα άλλο σύγχρονο πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς και θηλυκότητος, η αδικοχαμένη Μέριλιν Μονρό, όπως και τόσες άλλες γυναίκες που λάνσαρε ο κινηματογράφος, κάθε άλλο παρά ανορεκτική υπήρξε.
Τα ανορεκτικά μοντέλα τα λάνσαραν οι διάσημοι μόδιστροι με προφανή σκοπό να εντυπωσιάσουν στις πασαρέλες της μόδας και να κάνουν τους θιασώτες να φαντασιώνονται για το πώς θα είναι αν φορέσουν τις δημιουργίες τους. Μία μορφή και ένας τρόπος παραπλάνησης.
Μερικές δεκαετίες πριν, τα πιο γνωστά μοντέλα που παρουσίαζαν τις δημιουργίες Ελλήνων μόδιστρων -Εφη Μελά, Αντουανέτα Ροντοπούλου, Ελίζαμπεθ, Μάρω, Ζέττα Φλόκα και άλλες- διέθεταν καλλίγραμμα σώματα αλλά και την απαραίτητη θηλυκότητα.
Σε κάθε περίπτωση, η γυναικεία μόδα, για να μην παραπλανάται το γυναικείο φύλο, θα πρέπει να παρουσιάζεται από μοντέλα που θα διαθέτουν δύο βασικά στοιχεία: το γυναικείο κάλλος και τη θηλυκότητα. Με τον τρόπο αυτό δε θα προκύπτει μία εικονική πραγματικότητα.
Όταν διαχρονικά ο κόσμος έχει ως σύμβολο και πρότυπο γυναικείας ομορφιάς και κάλλους την Αφροδίτη της Μήλου, γιατί πρέπει να αναζητεί άλλα πρότυπα, που ουδεμία σχέση έχουν με αυτήν;
Όμως για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια ως έχει, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε πως τα ανορεκτικά μοντέλα δεν πρόκειται να εξαλειφθούν για πολλούς και διάφορους λόγους, ωστόσο ο βασικότερος είναι ότι σε πρακτικό επίπεδο τα ρούχα κάθονται επάνω τους πιο σωστά εν αντιθέσει με τις γυναίκες που έχουν καμπύλες, και αυτό είναι ένα κοινό μυστικό που συζητιέται συνήθως of camera και ποτέ μπροστά στις κάμερες από τους σχεδιαστές μόδας, άλλωστε αυτοί έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ποιες γυναίκες θα πλαισιώσουν την εκάστοτε πασαρέλα φορώντας τα θεσπέσια ρούχα της καινούργιας collection τους.
Επιπρόσθετα, παρόλο που γίνονται φιλότιμες προσπάθειες από επίσημους θεσμούς των προηγμένων κρατών, όπως και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εν τούτοις το πρόβλημα δεν πρόκειται να εξαλειφθεί δια παντός όσα χρόνια κι αν περάσουν, επειδή τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι σχεδιαστές μόδας, και μάλιστα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτός ο τομέας είναι μία βιομηχανία δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως που μπορεί κάλλιστα να ρίξει κυβερνήσεις, και δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά η στυγνή πραγματικότητα. Ο νοών νοείτω.
Φυσικά από την άλλη πλευρά, η αιτία που οι γυναίκες επιδιώκουν διακαώς να θέλουν να δείχνουν πιο λεπτές, έγκειται στο γεγονός πως κατά την γνώμη τους εμφανισιακά είναι το τέλειο μέγεθος διαστάσεων ενός κορμιού, και στην προκειμένη περίπτωση το δικό τους, και όσο κι αν προσπαθούν οι διάφοροι χαρτογιακάδες να τους αλλάξουν γνώμη, μάλλον αγρόν αγοράζουν, διότι μέσα στο μυαλό τους επικρατεί η φιλοσοφία πως θα πορευτούν όπως νομίζουν οι ίδιες τους, και όχι όπως τους επιβάλλουν οι άλλοι.
